Η Αίγυπτος είναι μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι, εικόνες – σταματώ: είναι αισθήσεις. Είναι οι μνήμες, οι χώροι και οι άνθρωποι που σου προσφέρονται μέσα από το ανελέητο φίλτρο της φθοράς του χρόνου.
Είναι οι λέξεις και οι φράσεις του Καβάφη, η γειτονιά του, το άχρονο του Πατριαρχείου και η Βιβλιοθήκη του, οι Κόπτες, ο μουεζίνης 5 φορές την ημέρα, τα παιδιά που χορεύουν τις Πέμπτες στην Μοντάζα, η Κορνίς και το κάστρο του Κάιτ-Μπέη, τα ταξί, οι ταναγραίες στο ελληνορωμαϊκό μουσείο της Αλεξάνδρειας και οι κατακόμβες, οι φτωγογειτονιές, η πόλη των νεκρών στο Κάιρο, οι χυμοί από ζαχαροκάλαμο και ρόδια, οι γλυκοπατάτες στο δρόμο, ο ναργιλές, η μαστίκα παγωτό, το μουσείο του Καΐρου, το ταξίδι με τραίνο Αλεξάνδρεια-Κάιρο, τα χωριστά βαγόνια για γυναίκες και άντρες στο μετρό, οι άντρες πιασμένοι χέρι-χέρι περπατώντας στο δρόμο.
Είναι οι λέξεις και οι φράσεις του Καβάφη, η γειτονιά του, το άχρονο του Πατριαρχείου και η Βιβλιοθήκη του, οι Κόπτες, ο μουεζίνης 5 φορές την ημέρα, τα παιδιά που χορεύουν τις Πέμπτες στην Μοντάζα, η Κορνίς και το κάστρο του Κάιτ-Μπέη, τα ταξί, οι ταναγραίες στο ελληνορωμαϊκό μουσείο της Αλεξάνδρειας και οι κατακόμβες, οι φτωγογειτονιές, η πόλη των νεκρών στο Κάιρο, οι χυμοί από ζαχαροκάλαμο και ρόδια, οι γλυκοπατάτες στο δρόμο, ο ναργιλές, η μαστίκα παγωτό, το μουσείο του Καΐρου, το ταξίδι με τραίνο Αλεξάνδρεια-Κάιρο, τα χωριστά βαγόνια για γυναίκες και άντρες στο μετρό, οι άντρες πιασμένοι χέρι-χέρι περπατώντας στο δρόμο.
Είναι οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί πριν από 11 χρόνια σε ένα μοναχικό ταξίδι 13 ημερών: ο Άσραφ και η Σερίν, ο Σερίφ και η Μάγκντα, οι γερόντισσες αρμένισες κυράδες (που ξέμειναν και πέθαναν μόνες, χωρίς πατρίδα, χωρίς θρησκεία, χωρίς δικούς).
Το 2006 σε ένα συνέδριο για την πληροφοριακή παιδεία που οργάνωσε το Goethe Institut πλησίασα και μίλησα για αρκετή ώρα με μια «υψηλή καλεσμένη», την Sohair Fahmy Wastawy, Ά Βιβλιοθηκονόμο στη Bibliotheca Alexandrina. Με όχημα την αγάπη μου για τη χώρα της και τις λίγες αραβικές λέξεις που έχω μάθει, στοιχεία που την κολάκεψαν, συζητήσαμε για τη Νέα Βιβλιοθήκη και τη δουλειά μας. Στο φαραωνισμό αυτού του έργου (όπως ο Μιτεράν κληροδότησε τη BNF στη Γαλλία, έτσι και ο Μουμπάρακ στην Αίγυπτο τη Β.Α.) αντιτάχθηκαν τα μάτια της, η σεμνότητα και η θέρμη της φωνής της όταν μου περιέγραψε τον ενθουσιασμό της για τη δουλειά μας και την τιμή που νοιώθει να δουλεύει στη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Γυρνώντας γύρω μου είδα τότε τα γνώριμα πρόσωπα των συνεδρίων με την κενή ματαιοδοξία τους, τους βυζαντινισμούς και τις μικροπρέπειες και όσο πιο ήσυχα μπορούσα αναφώνησα: Αλλάχ Ακμπάρ.
Το 2006 σε ένα συνέδριο για την πληροφοριακή παιδεία που οργάνωσε το Goethe Institut πλησίασα και μίλησα για αρκετή ώρα με μια «υψηλή καλεσμένη», την Sohair Fahmy Wastawy, Ά Βιβλιοθηκονόμο στη Bibliotheca Alexandrina. Με όχημα την αγάπη μου για τη χώρα της και τις λίγες αραβικές λέξεις που έχω μάθει, στοιχεία που την κολάκεψαν, συζητήσαμε για τη Νέα Βιβλιοθήκη και τη δουλειά μας. Στο φαραωνισμό αυτού του έργου (όπως ο Μιτεράν κληροδότησε τη BNF στη Γαλλία, έτσι και ο Μουμπάρακ στην Αίγυπτο τη Β.Α.) αντιτάχθηκαν τα μάτια της, η σεμνότητα και η θέρμη της φωνής της όταν μου περιέγραψε τον ενθουσιασμό της για τη δουλειά μας και την τιμή που νοιώθει να δουλεύει στη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Γυρνώντας γύρω μου είδα τότε τα γνώριμα πρόσωπα των συνεδρίων με την κενή ματαιοδοξία τους, τους βυζαντινισμούς και τις μικροπρέπειες και όσο πιο ήσυχα μπορούσα αναφώνησα: Αλλάχ Ακμπάρ.
2 σχόλια:
Καλησπέρα. Η Αίγυπτος είναι αισθήσεις, αλήθεια. Θέλω τόσο πολύ να επισκεφτώ αυτή τη χώρα, πιο πολύ από κάθε άλλη. Κάποια στιγμή...
Αν έχεις επισκεφτεί τη βιβλιοθήκη κι αν γνωρίζεις γι' αυτή γιατί δεν μας την παρουσιάζεις εδώ; Βέβαια υπάρχει και ιστοσελίδα αλλά είναι διαφορετικά να στη περιγράφει ένας βιβλιοθηκονόμος.
Το ταξίδι αυτό είχε γίνει το 1997. Η Βιβλιοθήκη τότε ακόμη κατασκευάζονταν, οπότε δεν έχω εικόνα. Ίσως όταν ξαναπάω. Εμπειρία όμως ήταν η επίσκεψη στη βιβλιοθήκη του Πατριαρχείου:ο βιβλιοθηκάριος, μια μάλλον ιδαίτερη μορφή είχε αρνηθεί να με ξεναγήσει γιατί φορούσα δαχτυλίδι σέ μεσαίο δάχτυλο του χεριού μου. Ο αρχιμανδρίτης του Πατριαρχείου που με συνόδευε ευγενικά μου εξήγησε το παρελθόν αυτού του ανθρώπου και με συντρόφεψε με ελληνικό καφέ σε μια συζήτηση για την ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας σε μία γλώσσα που είχα ξεχάσει 10 ημέρες στην Αίγυπτο: τα ελληνικά....
Δημοσίευση σχολίου