Παρασκευή 26 Απριλίου 2024

Το ποίημα του Ηλία

 


Μέσα μου
φυτρώνουν κάθε στιγμή
ποιήματα
σπασμένα αγάλματα
ζουμερά πορτοκάλια
παιδικές αναμνήσεις
γυμνά σώματα
Γι' αυτό προτιμώ
κυρίως μέσα μου να ζω

Όταν φεύγω από εκεί
καμιά φορά
παίρνω μαζί μου έτσι
αφηρημένος που συνήθως
ζω
κάποιο χέρι
κάποιο ποίημα
πορτοκάλια και αναμνήσεις
και σώματα γυμνά
και σας τα δίνω
- με την αμηχανία ενός επισκέπτη
που δεν πρέπει να έρθει με άδεια χέρια

Θα έλεγα λοιπόν, ως βιβλιοθηκάριος
που είμαι, πως
τα βιβλία
είναι τα νεκροταφεία της μέσα μας ζωής
στα κυπαρίσσια τους φωλιάζουν τα δάκρυά μας
στη σιωπή τους χαράξαμε την απελπισία μας.

***
ο πίνακας είναι του Κοσμά Ξενάκη

Παρασκευή 12 Απριλίου 2024

Το ποίημα του Jorge και του Νίκου

Μου αρέσουν οι ανώνυμοι δρόμοι - κυρίως γιατί είναι οι πιο σημαντικοί.
Κι αν σε αυτή τη φράση
διακρίνετε κάποιο συμβολισμό,
παρακαλώ επιστρέψτε τη
θα σας δοθούν τα χρήματά σας πίσω.

Χωμάτινος
κάπως θλιμμένος
ευθύς
λίγο στενός
πάντως επίμονος:
ποτέ δεν τον κατήργησαν τα αγριόχορτα
που τον ορίζουν

Μιλώ για το δρόμο του γονικού μου σπιτιού
στα σύνορα μιας επαρχιακής πόλης

Ο δρόμος αυτός λοιπόν ήταν
διπλής κατεύθυνσης (κι
εδώ ίσως υπάρχει κάποιος συμβολισμός):
παλιότερα ήταν αυτός που έπαιρνα για να φύγω
- δεν έχει σημασία πού ήμουν
ή τι έκανα
τα τελευταία χρόνια είναι αυτός που χρησιμοποιώ
για να επιστρέψω

Τελικά στη ζωή μας τον ίδιο δρόμο διαβαίνουμε
όποιους άλλους κι αν περπατήσουμε
κι όπου κι αν θέλουμε ή πρέπει
να πάμε.
Ο ίδιος δρόμος δεν οδηγεί στους ίδιους προορισμούς
δύσκολο πια να μην το παραδεχτώ,
αλλά - για να ξεφύγουμε κάπως από μια κάποια φιλοσοφία
η ομορφιά ενός δρόμου
βρίσκεται στην ανωνυμία του
αδέσποτο σκυλί είναι ο δρόμος
κι αλυχτάει τις νύχτες

***
ο πίνακας είναι του Paul Delvaux

Τετάρτη 10 Απριλίου 2024

Το δεύτερο ποίημα του Cesare


Μόνο οι θεοί
πιστεύουν πια στο πεπρωμένο
μου είπες
κι έφυγες ήσυχα
(με την αμεριμνησία ενός αργόσχολου)
ο δρόμος σου είναι ένα ποτάμι
βαθύ και θυμωμένο
κι εσύ περπατάς πάνω του
με τον τρόπο ενός θεού της Γαλιλαίας
κι είμαι σίγουρος
είμαι σίγουρος
πως δεν είσαι θεός
γιατί
"στο τέλος όλα τα ποτάμια
χύνονται στη θάλασσα"
σου απαντώ


***
ο πίνακας είναι του Giorgio De Chirico

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024

Το ποίημα του Cesare


Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω
- αν επιτρέπεται:
οι ποιητές στα ποιήματά τους
κρύβουν μια λέξη
που είναι το παράθυρο
από το οποίο δραπετεύουν
όταν το ποίημα τελειώνει
(οι περισσότεροι την παίρνουν μαζί τους
και τη χρησιμοποιούν ξανά
στο επόμενο ποίημα)
Ακόμη κι αν κάποιος έμπειρος
αναγνώστης
υποψιάζεται ποια μπορεί να είναι η λέξη
ούτε ποτέ θα είναι σίγουρος
ούτε με κάποιο τρόπο θα επιβεβαιωθεί:
όταν ο ποιητής δραπετεύει από το ποίημα
οι λέξεις μένουν άδεια κουφάρια
-όλες, εκτός από μία (που υπεκφεύγει)

(εσείς διαβάζετε τα σάβανα της ποίησης)

***
ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024

Το ποίημα της Ευγενίας

 


Γιατί
καμιά φορά σκέφτομαι
πρέπει να σκοτώσεις κάποιον
για να βεβαιωθείς
πως ήταν ζωντανός
πρέπει να τον σβήσεις με γομολάστιχα
πληγώνοντας το χαρτί
που γράφει το όνομά του
Πρέπει να τον θυμηθείς
για να σιγουρευτείς πως υπάρχεις
Πρέπει να τον αγαπήσεις
αν θες πραγματικά να τον μισήσεις.

Τόσος κόπος
τόσες δολοφονίες
για να μην έχεις αμφιβολίες
Ας είναι.

***

Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024

Το ποίημα του Δήμου



Σπάζω τις λέξεις
Με θυμωμένο σφυρί
Τις αφήνω νεκρές στο τσιμέντο
Δεν θα μπορέσουν ξανά
Να υποσχεθούν οράματα
Να ζητήσουν συγχώρεση
Να απολογηθούν
Να εξηγήσουν
Να περιγράψουν
Να χαθούν σε φράσεις με πολλά νοήματα
Ή έστω ατρόμητες να αρνηθούν την υποχώρηση.

Τους κόβω τα χέρια να μην αγκαλιαστούν
Τους κόβω τα πόδια να μην ξεφύγουν
Τους κόβω τη γλώσσα και τη βάζω στο βάζο του σαλονιού
Τους βγάζω τα μάτια, τα πετώ στη θάλασσα σαν πετραδάκια.

Κι ύστερα τις χτίζω τη μια πάνω στην άλλη φτιάχνοντας πύργους χωρίς πολεμίστρες, τραγούδια για κωφούς και γκρεμούς γι' απελπισμένους.

***

η ζωγραφιά είναι του Νίκου Χουλιαρά

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

Παραλλαγή στο ποίημα της Κατερίνας (ποίημα του Γιάννη)



Παγωμένη μέρα
ακίνητα φαντάσματα
αγάλματα
που σε κοιτούν ενοχλημένα:

πώς μπορείς και περπατάς
ανάμεσά τους;

Γυμνά δέντρα
Δυστυχισμένοι σταθμοί
Δισταγμοί
που σαρώνουν τις βεβαιότητες:

Πώς μπορείς και ντύνεσαι
τα πολυκαιρισμένα σύννεφα;

Θυμάσαι το γαλάζιο δωμάτιο των παιδικών σου χρόνων;
Δεν έφυγες ποτέ.
Και ποτέ δεν θα γυρίσεις εκεί.

***
ο πίνακας είναι του Γιάννη Μόραλη

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2024

Για τον Φίλιππο Τσιμπόγλου

Υπάρχουν δύο τρόποι που λείπεις εδώ κι ένα χρόνο: δεν απαντάς στο τηλέφωνο, είναι ο ένας. Πάντα απαντούσες, ακόμη κι ανάμεσα σε μία συνάντηση, ή σε μια ξενάγηση: "θα σε πάρω μετά. Έχω μπλέξει". Αυτή η ξενάγηση στο άφατο πια, θα τραβήξει καιρό;

Ο δεύτερος τρόπος, είναι κάπως ο τρόπος που λείπεις σε όλους μας: δεν είσαι εδώ, δεν είσαι παρών, δεν επηρεάζεις τα πράγματα, δεν καθορίζεις τις δυναμικές, δεν επιβεβαιώνεις πώς όσα σχεδιάστηκαν, θα υλοποιηθούν.

Ο Φίλιππος Τσιμπόγλου - μπορώ πια να μιλάω σε τρίτο πρόσωπο εν τη απουσία σου - ήταν για τις βιβλιοθήκες της χώρας μας και την Εθνική της μια ψευδαίσθηση ό,τι όλα μπορούν να αλλάξουν, λίγο πριν ολότελα χαθούν. Ήταν μια κάποια ανωμαλία του συστήματος: θα σχεδιάσουμε κι ύστερα θα εκτελέσουμε, θα φέρουμε τις ανταγωνιστικές δυναμικές που μυρίστηκαν δόξα και χρήμα σε μια εποικοδομητική συνεργασία μεταξύ τους για να πετύχουμε επιτέλους το σκοπό μας. Στόχος μια καλά σχεδιασμένη, οικονομικά εξασφαλισμένη και στελεχιακά επαρκής άνθηση των βιβλιοθηκών στον τόπο και τον πολιτισμό που τις γέννησε. Σε ενέπνεε να σκεφτείς, σε έπειθε να τον εμπιστευθείς, ακόμη κι αν αμφισβητούσες τα κίνητρα και τις ορέξεις όσων τον εξέλεξαν και τον στήριξαν. Σε έπειθε να τον ακούσεις και να τον σεβαστείς, ακόμη κι αν διαφωνούσες μαζί του.

Ο θάνατός του πέρυσι, τέτοια μέρα,, ήρθε να δικαιώσει τις επιφυλάξεις μας. Ο πόλεμος των εκδοτών, η πολυετής διαμάχη της κυβερνώσας οικογένειας με το χορηγικό ίδρυμα, οι λεονταρισμοί και οι προσωπικές φιλοδοξίες συνεργατών και με κάθε τρόπο εμπλεκόμενων στη ζωή της Εθνικής Βιβλιοθήκης, η αμηχανία του κρατικού μηχανισμού σε στέρεους σχεδιασμούς και τα ποικίλα συμφέροντα των τρωκτικών υπερίσχυσαν. Νομίζω πως ο Φίλιππος το ήξερε τους τελευταίους μήνες της ζωής του πως όλα χάνονται - νομίζω πως αυτό τον οδήγησε στο θάνατο. Το Υπουργείο Παιδείας κρατούσε στα καζάνια του για μήνες το στρατηγικό σχέδιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης για να το μαγειρέψει με τους κολλητούς και να το τεμαχίσει για τα λυκόρνια της διαπλοκής - όπως και έγινε μετά το θάνατό του. Οι μεγαλοεκδότες έστελναν διάπυρες επιστολές στα υπουργεία ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι. Νομίζω πως ο Φίλιππος έγινε άθελά του ενοχλητικός επιμένοντας να γίνουν όλα σωστά σχεδιασμένα και με ακέραιο τρόπο.

Σήμερα σπάμε την ηχηρή σιωπή των θεσμικών του πολιτισμού για τον άνθρωπο που πήρε στους ώμους του τα τελευταία χρόνια την πιο φιλόδοξη προοπτική επιτέλους η χώρα μας να αποκτήσει τις βιβλιοθήκες που έχει ανάγκη και της αξίζουν. Η Εθνική Βιβλιοθήκη οργανώνει εκθέσεις ζωγραφικής στους χώρους της, αλλά δεν οργάνωσε τίποτα για να μας πει σήμερα πως η παρακαταθήκη του Τσιμπόγλου θα μείνει σεβαστή και θα υλοποιηθεί. Στη μωροφιλοδοξία δεν χωρούν τέτοιες δύσκολες υποσχέσεις.

Εμείς φίλε, δεν σε ξεχνούμε. Αλλά θα ήθελα τώρα να είσαι εδώ και να τσακωθούμε για όλα αυτά....

#gia_ton_filippo_tsimpoglou

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024

Το ποίημα της Κατερίνας


Που βλέπεις
κάτι παγωμένα πρωινά του χειμώνα
όσους δεν μπόρεσαν ποτέ
να κρυφτούν
και ποτέ να φανούν
να μένουν αναποφάσιστοι
να περπατούν
χωρίς ποτέ να φεύγουν
και ποτέ να έρχονται
στους άδειους δρόμους
των παλιών βιομηχανιών
των ποταμών που βρωμάνε
των αποθηκών των logistics
με τους νυσταγμένους φορτηγατζήδες
της νύχτας που ξεκολλά βίαια
των ονείρων που τελειώνουν απότομα

που βλέπεις
κάτι πρωινά πριν ξυπνήσει η πόλη
τα φαντάσματα

***
ο πίνακας είναι του Νίκου Χουλιαρά