Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Το φύλλο που λύγισε μέσα του

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τέλη Αυγούστου 2009 όταν τα μελτέμια τσάκισαν το φύλλο μιας καρυδιάς κι αφού το τράβηξαν με μανία από ‘δω κι από ‘κει, το έκοψαν από το κλαδί του και το ταξίδεψαν στα βουνά. Για ώρες έτρεχε το φύλλο σε βράχια και δρόμους και χτυπούσε πάνω σε αγάλματα και μπερδευόταν με σκουπίδια ή χάιδευε νεανικά κορμιά οδηγημένο θαρρείς από το αόρατο σκοινί της ζωής.

Μέχρι που κάποια στιγμή ο αέρας το έστειλε σε έναν κατάξερο ρυάκι στην άκρη ενός μονοπατιού. Στην απάνεμη σιωπή που ήρθε και έκατσε, το φύλλο λύγισε μέσα του από τον πόνο και πριν σωπάσει και αυτό για πάντα έκανε δάκρυ τις αναμνήσεις του και την αγάπη του και τ’ άφησε να φύγει.

Το δάκρυ κύλησε σε ένα νεκρό κλαδί στο πλάι, ύστερα σε μια πέτρα και έσταξε σε ένα διψασμένο σαλιγκάρι που είχε ξεμείνει από την Άνοιξη. Το σαλιγκάρι ήπιε το δάκρυ και ξεδίψασε την ελπίδα του για τα πρωτοβρόχια που είχε αρχίσει να σβύνει.

Πράγματι λίγες μέρες μετά οι βροχές του Φθινοπώρου ήρθαν και το σαλιγκάρι έβγαινε πάντα μετά το τραγούδι των νερών να πει την ιστορία του κομμένου φύλλου της καρυδιάς στ’ αποδημητικά πουλιά που ετοιμάζονταν να φύγουν και στους παππούδες που στέκονται στην πλατεία απέναντι από το μνημείο των πεσόντων.

Στα χρόνια που θα ‘ρθουν η ιστορία αυτή θα γίνει παραμύθι

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Τα βιβλία μου και σε άλλη παραλία...


Αν δεν είναι διαδρομές του μυαλού ή του σώματος (είτε έτσι, είτε αλλοιώς πραγματικότητα οπωσδήποτε) οι διακοπές, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Χάρτες πάντως –μην χαθώ- θα πάρω μαζί μου: καταρχάς πάλι το Σινόπουλο (Συλλογή ΙΙ) και το Λειβαδίτη (ο Τυφλός με το λύχνο). Θα τελειώσω (κοντεύω) το «Λαϊκό Κράτος του Χίτλερ» του Gotz Aly και το «Η εργασία, ο καταναλωτισμός και οι νεόπτωχοι» του Μπάουμαν. Και δύο αδιάβαστα και «φρέσκα»: την «Ιστορία του πολέμου» του John Keegan και την «Εποχή των Άκρων» του Χομπσμπάουμ.

Η ανάγνωση βέβαια είναι παράδοση υπό όρους μετά από επίμονη πολιορκία…

Ξέχασα να σας πω πώς θα φύγω: θα καβαλήσω τον «Κοφτό», ένα χάρτινο πουλί που ζει στους παιδικούς σταθμούς. Μαζί θα πετάξουμε για την Κόρινθο και ύστερα την Άνδρο. Εκείνος θα πετάξει. Για να προλάβω εγώ να γιατρέψω τα δικά μου φτερά…..

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Κεγχριές, Σάββατο απόγευμα

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κλαίω χαμένες περιουσίες, εξοχικά που χτίστηκαν με την εκβιαστική αυθαιρεσία του νεοέλληνα.
Κλαίω για έναν τόπο που βλέπω να αναλώνεται σαν σαμπουάν και να πετιέται, για ένα τοπίο που χάνεται οριστικά, για μια πράσινη νησίδα στη φωτιά της δόμησης. Καταριέμαι τους εμπρηστές του μέλλοντός μου. Τους λουόμενους του αρχαίου λιμανιού της Κορίνθου που προχθές αδιάφοροι δροσίζονταν δίπλα στο δάσος που καιγόταν.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι η Ελλάδα που κάηκε πριν από δύο χρόνια επανεξέλεξε λίγους μήνες μετά την κυβέρνηση που την άφησε να καεί....