Κεγχριές, Σάββατο απόγευμα

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κλαίω χαμένες περιουσίες, εξοχικά που χτίστηκαν με την εκβιαστική αυθαιρεσία του νεοέλληνα.
Κλαίω για έναν τόπο που βλέπω να αναλώνεται σαν σαμπουάν και να πετιέται, για ένα τοπίο που χάνεται οριστικά, για μια πράσινη νησίδα στη φωτιά της δόμησης. Καταριέμαι τους εμπρηστές του μέλλοντός μου. Τους λουόμενους του αρχαίου λιμανιού της Κορίνθου που προχθές αδιάφοροι δροσίζονταν δίπλα στο δάσος που καιγόταν.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι η Ελλάδα που κάηκε πριν από δύο χρόνια επανεξέλεξε λίγους μήνες μετά την κυβέρνηση που την άφησε να καεί....