Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Κλειστόν λόγω θέρους

[Αναδημοσίευση από το άρθρο του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή" της Κυριακής 23/6/2013]



Ποτέ δεν γράφτηκε σχολική έκθεση για το σχολείο που κλείνει λόγω θέρους. Για τη σιωπή που καταλαμβάνει το χώρο που αφήνουν πίσω τους τα παιδιά που φεύγουν. Για τη δασκάλα που μένει στο τέλος, βάζει τα πράγματά της στην τσάντα, κλείνει την πόρτα της τάξης και αποχωρεί και αυτή. Για τις ζωγραφιές, τους χάρτες, τις φωτογραφίες, τις κατασκευές και τις εργασίες τις καταδικασμένες στη βουβή εξορία τους. Για τα βιβλία στην αποθήκη που θα μοιραστούν την επόμενη χρονιά. Για την κλεισμένη πόρτα του προαυλίου, για το άδειο προαύλιο, για τα γραμμένα τετράδια, για το κλειστό μικρόφωνο, για τις στεγνές βρύσες. Για το κουδούνι που δεν χτυπάει.

Υπάρχει μια νίκη σε όλο αυτό το επαναλαμβανόμενο πράγμα. Όλα θα ξαναρχίσουν το Σεπτέμβρη. Πάλι θα ‘ρθουν οι φωνές, οι αγωνίες, τα παιχνίδια των παιδιών. Κάποιοι θα έχουν τελειώσει, κάποιοι θα αρχίζουν. Υπάρχει μια συνέχεια, η επόμενη τάξη, το ανώτερο σκαλί. Σαν να τελειώνει μια παράσταση: οι ήρωες γδύνονται το ρόλο τους, μένουν για λίγο γυμνοί και ύστερα επιστρέφουν στη ζωή τους, που κανείς δεν έχει γράψει το σενάριό της. Αυτό είναι μια σχολική χρονιά που τελειώνει: μια παράσταση που ολοκληρώνεται, ένα ποίημα που γράφτηκε πια, μια ζωή που τη ζήσαμε, μια φωτογραφία που τραβήχτηκε.

Δεν ήταν εύκολη η χρονιά που πέρασε- ούτε στις τάξεις, ούτε στα σχολεία. Ο Στάνισλαβ Γέρζι Λετς λέει κάπου στις «αχτένιστες σκέψεις» του πως  «ο άνθρωπος μεγαλώνει ανάλογα με το τίμημα που πληρώνει». Φέτος το τίμημα ήταν μεγάλο: παιδιά που λιμοκτονούσαν, γονείς άνεργοι, λιγότεροι δάσκαλοι, πολυπληθέστερες τάξεις… Η γενιά που εκπαιδεύεται τώρα θα είναι πιο ώριμη από τη γενιά που τη γέννησε προφανώς. Η σχολική χρονιά τελειώνει νικημένη, με ενισχυμένες τις αντιστάσεις, αλλά όχι οργανωμένες ανάλογα με τη μάχη που θα δοθεί τον προσεχή Σεπτέμβρη.


Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω- το ψάχνω τόση ώρα και δεν το βρίσκω. Ο γιος μου τελείωσε την Τρίτη δημοτικού. Αποχαιρετώντας τη δασκάλα, την ευχαρίστησα που είχε να δώσει στα παιδιά μας μια τέτοια δύσκολη χρονιά, της ευχήθηκα δύναμη και κουράγιο για την επόμενη που θα είναι ακόμη πιο δύσκολη. Της είπα πως θα είμαστε στο πλάι των δασκάλων οι γονείς, πώς μπορεί να είναι διαφορετικά; Χαμογέλασε και μου είπε: «ίσως να μην είμαι του χρόνου…»

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Το ουράνιο τόξο


Το ουράνιο τόξο είναι ένα παιχνίδι των παιδιών. Φτιάχνουν ένα κόσμο με χρώματα που συνυπάρχουν και δεν χωνεύονται στο μαύρο του θανάτου. Οι φωτογραφίες αυτές είναι κάπως σαν προσκύνημα στον παιδότοπο της ελπίδας.








Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Δεν θα τους αφήσουμε να κλείσουν την ΕΡΤ


Αυτή η γωνιά εδώ συνήθως δεν μιλάει χαμηλόφωνα- κεντρίζει τη σιωπή έξω από τα όριά της. Την προκαλεί να πάρει θέση, να βγει απ’ τη σκιά. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και εποχής. Προσπαθώ από το πρωί να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, κάπως να αρθρώσω το λόγο μου. Μένω βουβός τελικά γιατί με ξεχειλίζει η οργή, πέφτει πάνω μου και με λερώνει. Νόμιζα πως ο λόγος τέτοιες εποχές έχει το ρόλο του. Όμως τώρα είναι η σειρά των έργων πια.

Δεν θα τους αφήσουμε να κλείσουν την ΕΡΤ.

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Οι δημόσιες βιβλιοθήκες στο στόχαστρο

[Αναδημοσίευση από το άρθρο του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή' της Κυριακής, 9/6/2013]


Για τη δημοτική βιβλιοθήκη του Αμβούργου έχουμε ξαναγράψει εδώ. Για τα 36 παραρτήματά της μέσα στην πόλη, τους 496 εργαζόμενους και τους 396 εθελοντές. Τα ειδικά της προγράμματα που προσεγγίζουν είτε μετανάστες, προκειμένου να τους διδάξουν τη γερμανική γλώσσα στους χώρους της βιβλιοθήκης, είτε τα άτομα που αδυνατούν (λόγω ηλικίας, αναπηρίας κ.α.) να πάνε τα ίδια στη βιβλιοθήκη, οπότε πάει εκείνη σε αυτά... Πρόσφατα έμαθα ότι η βιβλιοθήκη του Αμβούργου συνεργάζεται σταθερά τα τελευταία 2 χρόνια με ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο της Αθήνας παραγγέλλοντας βιβλία στην ελληνική γλώσσα, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες των Ελλήνων μεταναστών της πόλης!

Η ιστορία αυτή έρχεται από μόνη της να σχολιάσει όσα γίνονται αυτές τις μέρες και στο χώρο των ελληνικών δημόσιων βιβλιοθηκών. Σειρά άρθρων αναφέρεται στη συγχώνευση 46 δημόσιων βιβλιοθηκών (μέσα σε αυτές και η Εθνική Βιβλιοθήκη) και στην επαπειλούμενη απόλυση προσωπικού. Η ειδησεογραφία δεν έχει επιβεβαιωθεί επισήμως από το Υπουργείο Παιδείας, ούτε διαψευστεί, γεγονός που επιβεβαιώνει την αλήθεια της. Η προοπτική αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στο βιβλιοθηκονομικό κόσμο και τις ελληνικές βιβλιοθήκες, αφού υποδεικνύει ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η συρρίκνωση και το κλείσιμό τους. Όπως εξάλλου έχει ήδη γίνει με τις σχολικές και τις παιδικές βιβλιοθήκες, ενώ σοβαρότατα προβλήματα αντιμετωπίζουν πλέον και οι ακαδημαϊκές, οι οποίες αποτελούν βασικό πυλώνα της έρευνας και εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

Αν η συγχώνευση των δημόσιων βιβλιοθηκών στην Ελλάδα γίνεται με στόχο τη… σωτηρία της χώρας, τη μείωση των λειτουργικών εξόδων (390.000 ευρώ ετησίως), την ελάφρυνση του δημοσίου από το έρμα των υπαλλήλων του, τότε φαίνεται πως όσοι τη σχεδιάζουν είναι τουλάχιστον εγκληματικά ανόητοι. Οι βιβλιοθήκες αυτές παρά την ισχνή χρηματοδότηση και την αισχρή υποστελέχωση έχουν καταφέρει χρόνια τώρα να συνδεθούν με τις τοπικές κοινωνίες, να προσφέρουν το πνευματικό αγαθό τους δωρεάν σε όλους και να υποστηρίξουν προγράμματα και δράσεις για την εκπαίδευση, το περιβάλλον, την ψυχαγωγία παιδιών και ενηλίκων.


Χωρίς να αποκλείεται η εγκληματική ανοησία όσων σχεδιάζουν τη διάλυση των βιβλιοθηκών στην Ελλάδα, δεν μπορούμε ωστόσο να παραβλέψουμε τις συζητήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες, οι οποίες φέρουν ως ηθικό αυτουργό και ιθύνοντα νου των σχεδιαζόμενων ενεργειών τον εμφανιζόμενο εδώ και μήνες… σωτήρα τους. Οι βιβλιοθήκες δεν χρειάζονται σωτήρες. Θεσμική θωράκιση, προσωπικό, υλικό και υπηρεσίες χρειάζονται. Για να κάνουν τη δουλειά τους.

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Η συντήρησις του Έρωτος...*


Σήμερα το πρωί, μπαίνοντας στη δουλειά, πρόσεξα τους συντηρητές
που φροντίζουν τ' αγάλματα. Μου καρφώθηκε η ιδέα να
τους φωτογραφίσω. Πλησίασα λοιπόν μια κοπέλα με στολή
παραλλαγής και της είπα: 
"Μπορώ να σε φωτογραφίσω να συντηρείς τον Έρωτα;"
Δέχτηκε.

* Αφιερωμένο στον Τσαλαπετεινό

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Ένα χρόνο μετά...



Πέρυσι, σαν σήμερα - 5 Ιουνίου -  είχα αναρτήσει εδώ ένα κείμενο με τίτλο "Άνεργος". Ελάχιστες μέρες πριν μας είχε ανακοινωθεί ξαφνικά η διακοπή της σύμβασης με την οποία εργαζόμαστε στη βιβλιοθήκη. Το πρόβλημα είχε προκύψει από την εφαρμογή ενός εκδικητικού νόμου της κυβέρνησης Παπαδήμου που "έβαζε χέρι" στα κληροδοτήματα των Πανεπιστημίων και επέβαλε όρους παράλογους στη διαχείρισή τους. Χρόνια τώρα  υπό αυτό το καθεστώς έχω συνηθίσει να δουλεύω  με διορία, να είμαι εργαζόμενος με αναστολή - όμως η αναγγελία ήταν ξαφνική, μόλις είχε ξεκινήσει μια καινούρια σύμβαση, νόμιζα πια πως θα έχω δουλειά για έναν ακόμη χρόνο.

Όσα ακολούθησαν εκείνη την αναγγελία μέχρι που το ζήτημα λύθηκε δεν θα μπορέσω ίσως να τα αφηγηθώ "δημόσια" - ήταν όμως ένα χρήσιμο μάθημα για μένα. Πάντα οι ακραίες συνθήκες βγάζουν την πραγματική ποιότητα των ανθρώπων στην επιφάνεια.

Δεν θα ξεχάσω την απελπισία εκείνων των ημερών. Ούτε τη μοναξιά που ένιωσα βλέποντας μια οικογένεια Ρώσων τουριστών να γελούν ευτυχισμένοι δίπλα μου. Το σημερινό σημείωμα δεν έχει σκοπό όμως να αναμοχλεύσει αυτά, αλλά έντιμα να πει ότι η αντίδραση όσων διάβασαν εκείνο το κείμενο εκείνες τις μέρες ήταν για μένα ένα πολύ σημαντικό στήριγμα και ένα γερό ανάχωμα στην απογοήτευση.

Και ήθελα κάπως να τους ευχαριστήσω γι' αυτό ένα χρόνο μετά.

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013