Οι άνθρωποι που μας έδιναν καραμέλες όταν ήμασταν παιδιά, η κυρα-Χριστίνα ή ο θείος ο Σπήλιος, έχουν χρόνια πεθάνει. Ίσως γιατί μεγαλώσαμε
Τις νύχτες στα όνειρά μου τρέχω στο σπίτι της με μια αρμαθιά «σκυλάκια» ή στο γαλάζιο αυτοκίνητό του στο ντουλαπάκι του συνοδηγού και η ψυχή μου γεμίζει εκείνη τη γεύση τη γλυκιά και λίγο παράνομη. Γι’ αυτούς εκεί ίσως να είμαστε ακόμη παιδιά.
Τις νύχτες στα όνειρά μου τρέχω στο σπίτι της με μια αρμαθιά «σκυλάκια» ή στο γαλάζιο αυτοκίνητό του στο ντουλαπάκι του συνοδηγού και η ψυχή μου γεμίζει εκείνη τη γεύση τη γλυκιά και λίγο παράνομη. Γι’ αυτούς εκεί ίσως να είμαστε ακόμη παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου