Μια απορία που συνήθως εκτρέπεται στα ιστορικά μου αναγνώσματα από τις συνήθεις και "κατευθυνόμενες" από το κείμενο σκέψεις, είναι πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι παραμονές μιας καταστροφής, ενός πολέμου ή μιας επανάστασης, να μην έχουν αντιληφθεί και προετοιμαστεί για τα επερχόμενα. Ποια θα ήταν αυτή η προετοιμασία δεν μπορώ να ξέρω ή να ορίσω, αλλά δεν είναι και αυτό το ζητούμενο.
Ακόμη και το μέγεθος των πραγμάτων αδυνατούμε συχνά και να το αντιληφθούμε και να το ερμηνεύσουμε. Το πλήθος αυτών των πηγών που θα μας ενημερώσουν για το τι έγινε, πώς έγινε, τι σημαίνει αυτό που έγινε δυστυχώς δεν επιτυγχάνει ή δεν θέλει τελικά να ταυτίζεται με μια καλύτερη και πληρέστερη πληροφόρηση. Για ποιους λόγους δεν είναι επίσης ζητούμενο, γιατί το φαινόμενο που αναφέρω είναι αειθαλές στα βάθη του χρόνου.
Υπάρχουν βέβαια πάντα κάποιοι - λίγοι, που αναστοχάζονται την ανθρώπινη ιστορία και μέσα από αυτή την ανάλυση οδηγούνται σε περιγραφές των επερχόμενων δεινών. Η αδυναμία σε αυτή την περίπτωση, ή αν θέλετε η δυσκολία, είναι το πώς σε μία τέτοια ανάλυση εισβάλλουν δεδομένα της εποχής και αναλύσεις κοινωνικών φαινομένων που θολώνουν τη διάυγεια ενός παρελθοντολογικού στοχασμού.
Κατά την εκτίμησή μου η πολιτική ανάλυση και σύνθεση των ιστορικών δεδομένων της εποχής μας - και ιδιαίτερα αυτή της Αριστεράς - είναι πιο κοντά στην ανθρωποκεντρική αλήθεια του ποιοι είναι τα θύματα των εκτροπών του συστήματος και πώς οδηγήθηκε η κοινωνία σε αυτές. Νομίζω πως οφείλουμε ως γενιά να την ακούσουμε, όχι μόνο γιατί τα βασικά θύματα της επελαύνουσας οικονομικής κατάρρευσης θα είμαστε εμείς, αλλά γιατί αν την ακούσουμε, θα οπλιστούμε με τα στοχαστικά και οραματικά όπλα για να ανατρέψουμε το σύστημα που μας χρησιμοποιεί ως προϊόν (αναλώσιμο) και όχι ως αποδέκτη της ευημερίας. Την κρίση θα τη βιώσουμε στη μεγαλύτερη έντασή της. Τουλάχιστον ας επιβιώσουμε από αυτήν πιο δυνατοί, πιο σίγουροι, πιο υποψιασμένοι για το τι μας οδήγησε εδώ και ποιο είναι το χρέος μας να ανατρέψουμε το σύστημα που μας έβαλε στο ράφι προς κατανάλωση.
Απαντώντας στην ίδια μου την απορία ίσως να έχω δίκιο που καταλήγω εδώ: οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος των επερχόμενων δεινών όταν έχουν πάρει διαζύγιο από την πολιτική. Η πολιτική είναι συν-εργασία έξω από την ατομικιστική μονάδα υπέρ του συνόλου και του μέρους, δεν είναι ένα χαρτί σ' ένα κουτί που διορίζει τους διαχειριστές της ζωής μας...
Ακόμη και το μέγεθος των πραγμάτων αδυνατούμε συχνά και να το αντιληφθούμε και να το ερμηνεύσουμε. Το πλήθος αυτών των πηγών που θα μας ενημερώσουν για το τι έγινε, πώς έγινε, τι σημαίνει αυτό που έγινε δυστυχώς δεν επιτυγχάνει ή δεν θέλει τελικά να ταυτίζεται με μια καλύτερη και πληρέστερη πληροφόρηση. Για ποιους λόγους δεν είναι επίσης ζητούμενο, γιατί το φαινόμενο που αναφέρω είναι αειθαλές στα βάθη του χρόνου.
Υπάρχουν βέβαια πάντα κάποιοι - λίγοι, που αναστοχάζονται την ανθρώπινη ιστορία και μέσα από αυτή την ανάλυση οδηγούνται σε περιγραφές των επερχόμενων δεινών. Η αδυναμία σε αυτή την περίπτωση, ή αν θέλετε η δυσκολία, είναι το πώς σε μία τέτοια ανάλυση εισβάλλουν δεδομένα της εποχής και αναλύσεις κοινωνικών φαινομένων που θολώνουν τη διάυγεια ενός παρελθοντολογικού στοχασμού.
Κατά την εκτίμησή μου η πολιτική ανάλυση και σύνθεση των ιστορικών δεδομένων της εποχής μας - και ιδιαίτερα αυτή της Αριστεράς - είναι πιο κοντά στην ανθρωποκεντρική αλήθεια του ποιοι είναι τα θύματα των εκτροπών του συστήματος και πώς οδηγήθηκε η κοινωνία σε αυτές. Νομίζω πως οφείλουμε ως γενιά να την ακούσουμε, όχι μόνο γιατί τα βασικά θύματα της επελαύνουσας οικονομικής κατάρρευσης θα είμαστε εμείς, αλλά γιατί αν την ακούσουμε, θα οπλιστούμε με τα στοχαστικά και οραματικά όπλα για να ανατρέψουμε το σύστημα που μας χρησιμοποιεί ως προϊόν (αναλώσιμο) και όχι ως αποδέκτη της ευημερίας. Την κρίση θα τη βιώσουμε στη μεγαλύτερη έντασή της. Τουλάχιστον ας επιβιώσουμε από αυτήν πιο δυνατοί, πιο σίγουροι, πιο υποψιασμένοι για το τι μας οδήγησε εδώ και ποιο είναι το χρέος μας να ανατρέψουμε το σύστημα που μας έβαλε στο ράφι προς κατανάλωση.
Απαντώντας στην ίδια μου την απορία ίσως να έχω δίκιο που καταλήγω εδώ: οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος των επερχόμενων δεινών όταν έχουν πάρει διαζύγιο από την πολιτική. Η πολιτική είναι συν-εργασία έξω από την ατομικιστική μονάδα υπέρ του συνόλου και του μέρους, δεν είναι ένα χαρτί σ' ένα κουτί που διορίζει τους διαχειριστές της ζωής μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου