Δίπλα της - την ακούω που χωνεύει
τα ποιήματα
τα κλάματα
τις ενοχές
τις ηδονές
«Να σου πω;», της λέω
«Οι ναυτικοί ζούνε στη θάλασσα
Και πεθαίνουν στη στεριά -
όλοι το ξέρουν αυτό»
Σταματά να σωπαίνει η σιωπή και μου απαντά:
«Πεθαίνουν στη θάλασσα - μόλις βγουν στ' ανοιχτά
Κι ύστερα από χρόνια το κύμα τους ξεβράζει.
Οι ναυτικοί είναι σαν τους ποιητές:
πεθαίνουν στην ποίηση
Γιατί ποτέ δεν την άντεξαν»
***
ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου
