Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Το χάσμα

Η πρώτη φορά που το είδα πρέπει να ήταν πριν από… 13 χρόνια – μάλλον. Η αντίδραση ήταν παρόμοια με τις επόμενες: παρατεταμένο ξάφνιασμα, αποβλακωμένο ύφος, γκριμάτσα απορίας, μειδίαμα (με αυτή τη σειρά). Το χάσμα προκαλεί αυτές τις αντιδράσεις, για το χάσμα μιλάμε. Αυτό είδα τότε που σας λέω.

Ήμουν φαντάρος στα Γιάννενα, «ψάρι» ολόφρεσκο με αρκετές ποσότητες μοναξιάς. Κάποια στιγμή ακούω έναν τύπο να μουρμουρίζει το «Δημοσθένους Λέξις» («Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει») και χαρούμενος που επιτέλους θα ανταλλάξω κουβέντα του λέω:
- «ωραίο τραγούδι».
- «Ναι, θεός ο Νότης»
- «ο… Νότης;»
- «Εντάξει το έχει πει και ο Νταλάρας μετά, αλλά σαν το Σφακιανάκη κανείς»
- (Μεταααα-βολή….)

Λίγο καιρό μετά στη μονάδα στη Λήμνο χαρούμενος ανακοίνωσα στην παρέα ότι την Κυριακή θα έρθει η Άλκη Ζέη στο νησί και θα γίνει μια εκδήλωση προς τιμήν της στο θέατρο «Μαρούλα», αν θυμάμαι καλά. Εντάξει δεν περίμενα αλαλαγμούς έξαλλου ενθουσιασμού, αλλά συγγνώμη ούτε ένας δεν ήξερε στη… μορφωμένη ΕΣΣΟ μας τη συγγραφέα.

4 χρόνια μετά ήμασταν στο Λαγονήσι μια παρέα ζευγαριών (ξέρετε αγκαλίτσες, ερωτούληδες, καυγαδάκια, μουτράκια, μαγκιές, συζητήσεις για νύχια, πόδια, μαλλιά μπλα, μπλα, μπλα…, ποδόσφαιρο, αυτοκίνητα, μηχανές, στρατό μπλα, μπλα, μπλα, πολύ ενδιαφέρον!!!!!) σε ένα σπίτι για ένα Σαββατοκύριακο - γύρω στα είκοσι άτομα. Το ανάλαφρο κλίμα απέκτησε τον ιδιαίτερο αυτό φυλετικό ανταγωνισμό που προκαλεί το TABOO, όταν το παίζουν άντρες με γυναίκες. Κάποια στιγμή κάποια είπε (μάλλον περιγράφοντας τη λέξη κανάλι): «ήταν η ΥΕΝΕΔ». Μία από την παρέα ρώτησε με πειστική απορία: «ποια είναι αυτή;». Σταματήσαμε όλοι, γυρίσαμε να τη δούμε και με παρατεταμένο ξάφνιασμα, αποβλακωμένο ύφος, γκριμάτσα απορίας, μειδίαμα (με αυτή τη σειρά) της εξηγήσαμε. Οι περισσότεροι από εμάς συνειδητοποιήσαμε τότε ότι δεν ήμασταν οι τελευταίοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη γη.

Πριν από 3 χρόνια σε μια εταιρία που δούλευαν κάποιοι συνάδελφοι, το ραδιόφωνο, που ήταν μονίμως ανοιχτό, έπαιξε (κατά λάθος;) ένα τραγούδι που τραγουδούσε η Σωτηρία Μπέλλου. Ο διάλογος που ακολούθησε μεταξύ δυο φιλενάδων με μικρή διαφορά ηλικίας είναι ο εξής:
- «επιτέλους και ένα φυσιολογικό τραγούδι»
- «μμμμ»
- «τι φωνή αυτή η γυναίκα!»
- «Ποια;»
- «Η Σωτηρία Μπέλλου»
- «Ποια είναι αυτή;»

Το τελευταίο είναι τελείως φρέσκο, σπαρταριστό. Μια μέλλουσα συνάδελφος προσπαθώντας να καταλογογραφήσει ένα βιβλίο με ρωτάει (δυστυχώς) δυνατά:
- «Ποιος είναι τώρα ο συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο: η Νανά ή ο Ζόλας;»
- «……..» ) «βύσσινο, αεροπλάνο, πλατάγιασμα, βύσσινο, αεροπλάνο».

Μου έχουν πει πως είμαι λίγο σνομπ. Νομίζω πως με τα χρόνια και τα… απανωτά χτυπήματα το πράγμα έχει διορθωθεί αισθητά. Εντάξει κάποια πράγματα δεν τα γνωρίζω, δεν με ενδιαφέρουν, τα κοροϊδεύω. Αλλά πλέον δεν διαγράφουν για μένα τους ανθρώπους που αφορούν. Όμως προσπαθώ να καταλάβω ποιος δημιούργησε αυτά τα χάσματα. Να ήταν μονάχα ο χρόνος, ας πούμε πως το χωνεύεις. Έχω όμως την αίσθηση πως όσο περνάει ο καιρός καλλιεργούνται παράλληλοι κόσμοι που δεν συναντιούνται βέβαια πουθενά, που δεν γνωρίζουν καν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Δεν είναι ανάγκη να σου αρέσει η Μπέλλου, φιλενάδα, αλλά να μην την έχεις ακούσει ποτέ; Το Ζολά ποτέ; Ο Γκαίτε ήταν συγγραφέας, όχι μόδιστρος και, ναι, το μικρό του δεν ήταν Φάουστ. Όσο για τον Μπάυρον, άστο τώρα.

Θα στο πω κι αλλιώς: τα χάσματα είναι τείχη χτισμένα προς τα κάτω, προς τα μέσα. Δεν τα περνάς, δεν τα γκρεμίζεις. Μόνο τα γεμίζεις σιγά-σιγά πέφτοντας στο κενό τους.

34 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Την ίδια ακριβώς εμπειρία με το Σαββόπουλο που έγινε Νότης είχα κι εγώ φαντάρος. Την είχε και ο ίδιος, γιατί τον θυμάμαι σε μια συναυλία (πριν πάω στρατό, γιαυτό και μετά ήμουν προετοιμασμένος) να λέει "θα σας πω τώρα ένα τραγούδι του Σφακιανάκη".
Και φυσικά, παρόμοιες εμπειρίες για τα υπόλοιπα.

(μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;)

el Romandante είπε...

Να προσθέσω και εγώ κάτι κραυγαλέο από τον τόπο της θητείας σου, τα Γιάννενα.Πριν κάποια χρόνια η Άννα Βαγενά περιόδευσε με το θίασό της παίζοντας το ματωμένο γάμο. Μια νεαρή γιαννιώτισσα θεατρόφιλη εκστασιασμένη που βρίσκει ξαφνικά μπροστά της τη Βαγενά επιχειρεί να προσθέσει στις φιλοφρονήσεις της και το εξής σχόλιο (με μια ναζιάρικη έκφραση και φωνή νιαούρισμα): "αχ κυρία Βαγενά περίμενα ότι θα βάζατε ένα καλύτερο τέλος σε αυτή την ιστορία". Η Βαγενά χαμογέλασε και μετά ξαναχαμογέλασε και ύστερα δε είδα τι έκανε γιατί στο μεταξύ είχε ήδη προλάβει να φύγει

Τσαλαπετεινός είπε...

Δε με ξαφνιάζουν τα περιστατικά που αναφέρεις, εκτός ίσως από το τελευταίο. Είναι σχεδόν ο κανόνας. Θυμάμαι κι εγώ διάφορα με πιο ακραίο: φέρελπις δημοσιογράφος και δη πολιτιστικού τμήματος να αγνοεί τον Αλέξη Μινωτή.

Λογικά όμως πρέπει να ισχύει και το αντίστροφο: σκέψου πόσες φορές άκουσες ανθρώπους να μιλάνε για ονόματα "φίρμες" του λαϊκού πενταγράμμου με θαυμασμό και εσύ αγνοούσες την ύπαρξή τους. Ή για παίκτες των ριάλιτι, παρουσιαστές των μεσημεριανών εκπομπών. Σκέψου ότι μπορεί σε κάποιο άλλο μπλογκ αυτή τη στιγμή να υπάρχει αντίστοιχο ποστ που να λέει, ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγνοούν την δισκογραφία της κυρίας Τάδε ή με ποια βγαίνει ο Δείνα μετά τον χωρισμό του με την Ψ.

marulaki είπε...

Συνεννόηση:
Στο ραδιόφωνο ξεκινά να παίζει το "όταν έρχονται τα σύννεφα" απο το "Χαμόγελο της Τζοκοντα" του Χατζιδακι. Λέει η μια φίλη: "μμμμμμμμ...! Τζοκοντα...!" Και απαντά η άλλη: "ποιος έφερε σοκολατάκια;"
Τι να κάνεις αν μεγαλωσες σε ενα σπίτι που οι γονείς, οσο καλοί κι αν ήταν, δεν ήξεραν, δεν διάβαζαν, δεν άκουγαν μουσική; Τι να πρωτοκαλυψει το σχολείο;

Την καλημέρα μου! :)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Καλημέρα σας -

Δύτη εμάς γέρασαν ή κάποιους δεν τους αφήνουν να μεγαλώσουν;

Τι όμορφο σχόλιο Romandante - εννοώ αυτό της κυρίας. Κρίμα που δεν ζει ο Λόρκα να μας αλλάξει το τέλος.

Μαρουλάκι εντάξει τώρα... είπαμε με "χαμόγελο". Πάντως στα 30 σου δεν μπορεί να συνεχίσουν να φταίνε οι γονείς ή το σχολείο για τις ελλείψεις σου.

Τελευταίος but not least Τσαλαπετεινέ: Μια φορά κι έναν καιρό μια φίλη γιόρτασε τα γενέθλιά της σε ένα κλαμπ (που δεν θυμάμαι το όνομά του). Θα ακούγαμε "Δασκουλίδη-Σπυράκο". Σοκ έπαθα... Όταν βγήκαν δυο τύποι να τραγουδήσουν όλο ενδιαφέρον ρώτησα ποιος από τους δύο είναι η φίρμα. Δεν μου απάντησε κανείς. Οπότε επανήλθα: ποιος είναι ο Δασκουλίδης-Σπυράκος; (πώς λέμε Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη;). Ε, ... ευθυμήσανε.

αγκνιρα είπε...

«Ποιος είναι τώρα ο συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο: η Νανά ή ο Ζόλας;» :lol: :lol: (Γελάω για να μην βγω από τα ρούχα μου)
Η τάση σήμερα στην εκπαίδευση είναι να μαθαίνουμε μόνον ό,τι μας χρησιμεύει άμεσα στην δουλειά μας. Όλα καθορίζονται με τις λεγόμενες δεξιότητες, τουλάχιστον εδώ που ζω. Αρχίζοντας από το δημοτικό και καταλήγοντας στο πανεπιστήμιο και την δια βίου μάθηση.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Εγώ βγήκα... γιατί Ο "Ζόλας" αφορά τη δουλειά μας. Μην με προκαλείς, μην με προκαλείς και πω και άλλα.... Σου είπα χρόνια πολλά, να τα εκατοστήσεις;

Кроткая είπε...

"εχω όμως την αίσθηση πως όσο περνάει ο καιρός καλλιεργούνται παράλληλοι κόσμοι που δεν συναντιούνται βέβαια πουθενά, που δεν γνωρίζουν καν ο ένας την ύπαρξη του άλλου."

Δεν έιναι αίσθηση, Γιώργο μου, έτσι συμβαίνει και έτσι συνέβαινε πάντα. Δε νομίζω πως χειροτέρεψαν τα πράγματα. Στην τελική κάποτε κάποιοι μεράκλωναν με τη Δραπετσώνα αλλά και με το Στάθη Αγγελόπουλο. ΆΛλο που σήμερα ο Αγγελόπουλος είναι καλτ: τότε ήταν γαβ.

Εγώ έχω μεγάλο δίλημμα σχετικά με αυτό το θέμα. Είμαι τρομακτικά σνομπ κανονικά και πετάω στάνταρ ειρωνικά και φαρμακερά σχόλια -που συνήθως ο παραλήπτης τους δεν τα καταλαβαίνει, οπότε απλά τα πετάω για προσωπική μου ευχαρίστηση.
Από την άλλη, κι εγώ έχω τρομακτικά κενά στη μόρφωσή μου της άλλης πλευράς: δεν ήξερα ούτε το Δασκαλάκο ούτε το Σπυράκο ας πούμε. [Αλλα κατάλαβα πως ήταν δύο πρόσωπα, μα κι εσύ, τι άνθρωπος είσαι!]

Νομίζω πως τελικά, υπάρχουν διάφορα επίπεδα αντιμετώπισης. Τελικά, τι σημασία έχει αν ο φαντάρος ξέρει το Σαββόπουλο; Αν η Δημοσθένους λέξη τον άγγιξε, έστω και με τη φωνή του Notis, το τραγούδι την έκανε τη δουλειά του.
Αλλά, από την άλλη, η βιβλιοθηκονόμος που δεν ξέρει το Ζολά είναι απλά για πολλά χαστούκια και χέστηκα αν η μαμά της κι ο μπαμπάς της δεν την τον έμαθαν, τι στο διάολο κάνει σε αυτή τη σχολή και με ποιο δικαίωμα της έδωσαν ένα πτυχίο που ισοδυναμεί με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος?

Εννοώ πως εξαρτάται από την περίπτωση. Κάποιες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται μόνο με την ευγονική, τον ευνουχισμό και την ευθανασία. Για το καλό όλων μας. :Ρ

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Δεν μου αρέσει ο Αγγελόπουλος, αλλά ξέρω ότι υπήρχε (δεν εννοώ το Θόδωρο...). Το πρόβλημά μου (πλέον) δεν είναι ο Κιάμος - που τον ξέρω γιατί καθημερινά βομβαρδίζομαι με το όνομά του, αλλά ότι τη Μπέλλου δεν την είχε ακούσει ούτε ως όνομα η φίλη της ιστορίας μας.

Η μέλλουσα συνάδελφος δεν νομίζω πως θα γίνει συνάδελφος (το επάγγελμα τα πετάει κάποια τέτοια φαινόμενα), δεν ξέρω αν καταφέρει να πάρει πτυχίο (παρεμπιπτόντως με άδεια ασκήσεως... ανεργίας ισοδυναμεί πλέον αυτό το πτυχίο). Μου έχει τύχει πάντως φιλόλογος που δεν ήξερε τι ήταν ο Κάλβος.

Καλά το τέλος του σχολίου το αντιλαμβάνομαι ως χιούμορ - "για την προσωπική σου ευχαρίστηση"...

Кроткая είπε...

τι εννοείς "φιλόλογος που δεν ήξερε τι ήταν ο κάλβος"?
δεν υπάρχει αυτό το πράγμα.
και μπαίνει και σε τάξη; διδάσκει τα παιδάκια του κόσμου;

ναι χιούμορ ήταν. αν και συχνά πλέον σκέφτομαι πως η στείρωση δεν θα ήταν και εντελώς κακή ιδέα σε κάποιες επιπτώσεις.

Σταυρούλα είπε...

Δεν ήξεραν την Άλκη Ζέη και το Ζολά; Ωχ, ωχ, ωχ... Μια φλέβα τρεμοπαίζει επικίνδυνα (και κάνω μια χαρακτηριστική μου περιστροφική κίνηση :P )

Όσο για τραγούδια έχω ακούσει κουφαμάρες απ΄τα πιτσιρίκια. Ουουου...

Δεν είναι απλό χάσμα, Γιώργο, βάραθρο είναι.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Όχι Κροτ, δεν μπαίνει σε τάξη. Στηρίζει το διοικητικό οικοδόμημα του ελληνικού δημοσίου.....

Αχ Ρενάτα. Αχ Ρενάτα. Μου έφτιαξες τη μέρα. Σαν να σε βλέπω. Μετά την περιστροφή ακολουθεί τράβηγμα: όπως σφάζαν παλιά τα κοκκόρια. Να 'σαι καλά.

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Χάσματα αγεφύρωτα!

Χτες είχα μια συζήτηση με φίλο σχετικά με την αριστερά (πρωτότυπο, το ξέρω).
και καταλήξαμε να συζητάμε για τα πολιτισμικά κοινά ή μη κοινά που υπάρχουν και διαφοροποιούν τους ανθρώπους και συνεπώς και τις διάφορες αποχρώσεις της.
Και καταλήγω πως προσωπικά αναζητώ αυτά τα πολιτισμικά κοινά για να μπορέσω να υπάρξω και να "δημιουργήσω" κοινωνικό χώρο γύρω μου!
Μπονζουρ!

Unknown είπε...

Απ'οτι κατάλαβα ανήκω στην ίδια γενιά με την βιβλιοθηκονόμο που σε ρώτησε για τον Ζολά....και οκ μπορεί να φαίνεται περίεργο που δεν τον ήξερε,αλλά νομίζω οτι θα έπρεπε να 'στε πιο επιεικείς.Κατά την γνώμη μου,το θέμα δεν είναι ότι δεν τον γνώριζε αλλά αν θα τον μάθει από δω και πέρα.Γιατί Γιώργιο,αν θυμάσαι,κι εγώ δεν γνώριζα πολλούς που εσύ ήξερες όλη την πορεία τους(π.χ.Μόραλης ναι ναι δεν τον ήξερα..)αλλά άκουσα να μιλάς γι'αυτούς,έμαθα το έργο τους και πλέον "τους ξέρω"!
Επίσης, δεν είναι η βιβλιοθηκονόμος "για πολλά χαστούκια",αλλά η σχολή η ίδια.Γιατί πολύ απλά στο μάθημα λογοτεχνίας ο καθηγητής έμπαινε για 10 λεπτά..και γιατί πολύ απλά στην σχολή θεωρούν περιττό ο βιβλιοθηκονόμος να 'διαβάζει" βιβλία,αρκεί να μπορεί να τα καταλογογραφήσει σωστά.

Кроткая είπε...

"Στηρίζει το διοικητικό οικοδόμημα του ελληνικού δημοσίου....."

σα να λέμε κοπρίζει.. :Ρ

[στο προηγούμενο σ΄χολιο εννούσα "περιπτώσεις" φυσικά και όχι "επιπτώσεις", της νυχτας τα καμώματα, ξες..)

Αntidrasex είπε...

Τι θες να πεις;;;; Ότι η "Δημοσθένους λέξις" δεν είναι του Notis? Σε λίγο θα μας πεις ότι και το "Black Magic Woman" δεν είναι δικό του, αλλά εκείνου το μαύρου, που παίζει κιθάρα που κατέκλεψε τον Notis, του Santana!

Πέρα από την πλάκα, είναι λίγο περίεργο το τι ονομάζουμε "στοιχειώδεις γνώσεις" και πως το ορίζουμε.

Ας πούμε, μας φαίνεται αδιανόητο να μην ξέρει κάποιος τους Beatles και να μην αναγνωρίζουν τα γνωστά έστω κομμάτια τους, αλλά πόσο ξέρουμε εμείς τους τρέχοντες Beatles;

Εγώ ας πούμε, ξέρω -συμπτωματικά- ότι υπάρχει η Lady Gaga αλλά μάλλον δεν μπορώ να την αναγνωρίσω όταν την ακούω.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Όχι μόνο αυτό Μπαλόνη μου- είναι γνωστό ότι μέσω των πολιτιστικών κοινών διαφοροποιούμαστε από τους άλλους που διαφέρουν από εμάς και επομένως μέσω της διαφοροποίησης καθορίζουμε και την ταυτότητά μας.

Κροτ... χμμμ... "παγκαλίζεις"... (χιχιχι)

Σε ό,τι λες Αντιδρασέξ (συμφωνώ)μόνο το εξής να πω: ποιο κοινό/γνωστό/πλατύ/μαζικό/καθοριστικό φαινόμενο είναι οι Beatles του 60, παρά οι σημερινοί Beatles, οι οποίοι σημερινοί κινούμενοι με διαφορετικούς κανόνες σίγουρα αφορούν ακόμα μικρό (δραστήριο) κοινό δεκτικών ακροατών.

Πάντως η κυρίαρχη σκέψη για μένα σε αυτό το θέμα είναι η έκπληξη και απορία. Όχι για το ποια είναι η κουλτούρα μεγάλων ομάδων πληθυσμού σήμερα, αλλά πώς αυτή ελέγχεται ή καθοδηγείται. Τέλος - είναι δυνατόν να μην έχεις ακούσει ποτέ και από κανέναν κάποια πράγματα; Και ας μην σε αφορούν ή ενδιαφέρουν.

Αntidrasex είπε...

Ξέρουν όλοι όσοι σχολίασαν τον Sir Alex Ferguson ? -μην γκουγκλίσετε κωλόπαιδα, σας βλέπω.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Αγαπητή Κυριακή ξεχωριστή απάντηση- πολύ με χαροποιεί που σχολιάζεις.

1. Το "θέμα" είναι τι δεν ξέρεις ή αν θες να μάθεις;
2. Το θέμα είναι τι δεν ξέρεις ή γιατί ποτέ δεν άκουσες για τον "Γκαίτε";
3. Μέχρι ποια ηλικία φταίνε οι άλλοι για όσα μας συμβαίνουν (σχολείο, γονείς);
4. Από ποια ηλικία και έπειτα είμαστε υπεύθυνοι εμείς;

ΥΓ: Έχει αλλάξει τόσο η Σχολή;

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Επομένως,με το google δεν χρειάζεται ούτε να ξέρω, ούτε να θυμάμαι. Μπορώ ανά πάσα στιγμή να βρω. Μόνο μην πέσει το ρεύμα......: καήκαμε.....

(Ή μήπως όχι;)

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα !
Μου επιτρέπεις ένα μικρό σχόλιο ;
Φχαριστώ !

Αυτός που καθιέρωσε τον ορισμό της παραλλήλου, τελικά έκανε λάθος ... ιστορικό !
Για μένα ο ορισμός είναι :

Παράλληλος είναο ο κόσμος του κάθε (μα του κάθε) ανθρώπου, που φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με κανενός άλλου !
Τυχόν εξαίρεση, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα !

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Οι κόσμοι μας συναντιούνται, αφήνει οκαθένας μας τη σκόνη του στον άλλο (ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια ιδέα, μια βρισιά.

Και γιατί ο κανόνας χρειάζεται τις εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνεται; Ποτέ δεν κατάλαβα....

Καλώς τον! Όπωςείδς είναι πιο ευκολα τα σχόλια τώρα...

vague είπε...

Συμφωνώ με τον @faros και συμπληρώνω ότι, καθένας από τους κόσμους έχει την κατάλληλη ιδιοσυστασία γι' αυτόν που τον βιώνει.

Ανώνυμος είπε...

Ιστορία που συνέβη πριν λίγα χρόνια στον χώρο της δουλειάς (Χειρουργεία επαρχιώτικου Νοσοκομείου) :
Όλοι μαζεμένοι στον χώρο του διαλείμματος συζητάμε για την “Μπλε ταινία” του Κισλόφσκι . Τους αναφέρω , ότι στο τέλος της ακούγεται μέσα στο μουσικό θέμα της ταινίας ο “Υμνος της Αγάπης” από την Α’ προς Κορινθίους Επιστολή του Απ. Παύλου και μάλιστα στα Ελληνικά … Με ρωτουν για την Επιστολή και αναφέρω ότι είναι η πιο όμορφη ανάλυση και παρουσίαση του τί είναι η αγάπη , μέχρι σήμερα …
Και τότε καταφθάνει ο … κόλαφος :
- Αχ βρε Σίλια … πολύ παρέα κάνεις με τους Γιαχωβάδες και σου κόλλησαν και τα … τσιτάτα του θεού τους του Παύλου … Αλλά τί να περιμένει κανείς , όταν βλέπεις ... ρώσικες ταινίες ...
Αυτό , δια στόματος … 60χρονου καθηγητή Πανεπιστημίου … Χαμηλού βέβαια στην ιεραρχία της καθηγεσίας , αλλά … καθηγητή ΑΕΙ … Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να διδάσκει τα παιδιά μου ... Ανατρίχιασα ...
Τόσα ήξερε … τόσα έλεγε …
Και … όχι … δεν αστειευόταν , αν αυτό σου πέρασε από το μυαλό .

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Μου πήρες το άλλοθι Σίλια - το χιούμορ βοηθάει να εξηγούμε τα... ανεξήγητα

Ρίσκι παρακαλώ αναλύστε:

vague είπε...

:))
Τι να πω;
Το αυτονόητο υποστηρίζω: Έχει μεγάλη ποικιλία αυτός ο κόσμος.

Από τη θέση που βρίσκεται καθένας, το "κάδρο" του κόσμου είναι διαφορετικό. Με τα εργαλεία που διαθέτει τον επεξεργάζεται κι αφού άλλα εργαλεία έχει ο ηλεκτρολόγος, άλλα ο υδραυλικός και άλλα ο ξυλουργός, το αποτέλεσμα της επεξεργασίας καθενός είναι πάντα άλλο. Όλα επιτρέπονται και για όλους υπάρχει χώρος. ;)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Α, έτσι; Δεν τα λες άσχημα....

Λοιπόν ξέρεις τι έγινε στην "Έξοδο του Μεσολογγίου"; Καραμπόλα και σκοτώθηκαν πολλοί εκδρομείς του Σαββατοκύριακου.....

vague είπε...

χα χα χα χα
υποθέτω τότε ότι η "στάση του Νίκα" είναι τετράωρη απεργία των Ζαμπόν και Μπέηκον.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σας!

Καταρχάς τον Αγγελόπουλο τον λέγαν Μανώλη και όχι Στάθη και υπάρχει μία ωραία ιστορία για κάποτε που του έδωσαν το Λυκαβηττό να παίξει και πλημμύρισε όλη η Αθήνα για να τον ακούσει...Δεν ήταν πάντως και η επιτομή της υποκουλτούρας, είχε δυνατή φωνή και μερικά ωραία τραγούδια.

Εγώ αγαπώ αυτούς που αγαπούν τη μουσική, ας είναι και Σφακιανάκης, αρκεί να τη νιώθουν. Λίγο δύσκολο βέβαια να νιώσεις το Σφακιανάκη, αλλά και πάλι γιατί να είναι καλύτερος αυτός που συγκινείται τάχα μου με τη Φλέρυ Νταντωνάκη, ενώ δεν έχει την ακούσει ποτέ; Άπειρα τα παραδείγματα...

Γενικά συμπράττω στον σνομπισμό, δυστυχώς, όχι όμως γιατί θεωρώ κατώτερους ή ανώτερους τους πολιτιστικά αναλφάβητους (συχνά βάζω και τον εαυτό μου μέσα), αλλά γιατί με στεναχωρεί να τσαλαπατούν πράγματα που έχω αγαπήσει πολύ. Έτσι, έχω καταλήξει εδώ και καιρό ότι προτιμώ την άγνοια από την κακοποίηση-κοινώς, καλύτερα να αγνοούν την Μπέλλου παρά να τη διασύρουν στις μπουζουκλερί.

(Μα τι ωραία ανάρτηση ήταν αυτή;;)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Silent με έχει πιάσει αγοραφοβία με τόσα σχόλια, διατί να το κρύψω άλλωστε;

Riski νόμιζα πως ήταν η ιδιοσυστασία των αλαντικών. Όχι, ε;

αγκνιρα είπε...

Δεν είναι θέμα σνομπισμού το να αποκτά κανείς μια γενική μόρφωση.
Και κατά την γνώμη μου «γενική μόρφωση» είναι πράγματα που συνέβηκαν στο παρελθόν και όχι αυτά που συμβαίνουν τώρα. Δηλαδή τους Μπίτλς και την Μπέλλου πρέπει να τους έχεις ακούσει, κάποιον σημερινό μουσικό όχι απαραίτητα.

vague είπε...

:))))
Όχι, όχι καμία σχέση.
Το πολύ-πολύ να ήταν η θέση, η τοποθέτηση (το attitude, ας πούμε) του κυρίου Νίκα, αλλά δεν είναι καιρός για τέτοιες θεωρήσεις. Σέρνεται οικονομική κρίση και πρέπει το νου μας να τον έχουμε στους αγώνες.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Είναι λίγο σύνθετο, αλλά αυτή η "γενική μόρφωση' είναι λίγο πολιτιστική ταυτότητα, λίγο κοινωνική σφραγίδα στο άτομο. Η απουσία της ξενίζει. Τι δημιουργεί αυτή την έλλειψη και με τι την αντικαθιστά;

Riski, "το' χω"...

Δέσποινα είπε...

Η ευκολία Γιώργο, η ευκολία...Αυτή που τα αποδυναμώνει όλα και τα κάνει άνευρα. Μια αναζήτηση στο Γοογλι και τα μάθαμε όλα. Τι μας μένει όμως?
Θέλω να μοιραστώ και εγώ όμως κάτι.
Ήμουν σε ακαδημαϊκή βιβλιοθήκη πριν 5 χρόνια περίπου. Μια συνάδελφος λέει για το Σαββατόβραδο της, και αναφέρει πως πήγε παραλία να ακούσει Βέρντι. Μου προκαλεί εντύπωση μιας και η συνάδελφος είναι ολίγον κοσμική-κλαμπομπουζουκλερι. Και τις λέω εγώ (το σούργελο) Έλα παίζει στην παραλιακή όπερα? Και μου απάντα (δικαίως): είσαι εντελώς άλλου?τι άκουσες? Βέρτη πήγα!!
Αυτά καθώς το νόμισμα έχει πάντα δυο πλευρές ......