Η κόκκινη κασέτα έγραφε «Θεοδωράκης» στη μία της πλευρά. Όταν αγόρασαν οι δικοί μου το κόκκινο «Fiat 127», στα μέσα της δεκαετίας του ’80, τη βρήκαμε στο κασετόφωνο. Είπαν πως ο προηγούμενος ιδιοκτήτης της «Καλλιοπίτσας» (του… αυτοκινήτου) ήταν κομμουνιστής. Οι πασόκοι εκείνα τα χρόνια άκουγαν Χαρούλα και Νταλάρα, οι δεξιοί Μαρινέλα, οι εσωτερικάκηδες Κηλαηδόνη ή κάπως έτσι. Το αυτοκίνητο πήρε το όνομα της μάνας μου, όπως αντιλαμβάνεστε εγώ και ο πατέρας μου έχουμε ο καθένας πάρει για τον εαυτό του το δικό του Καλλιοπάκι. Και τα άλλα αυτοκίνητα στην οικογένειά μας είχαν πάντα περίεργα ονόματα: Σγκαρίλος, Μένιος, Ασπρούλης, Τζανής, Σπίθας…
Έλεγα λοιπόν για την κασέτα της «Καλλιοπίτσας». Περιείχε επιλογές από τον «Επιτάφιο», ίσως τις «μικρές Κυκλάδες» και τα «Επιφάνια». Πόσα ταξίδια, ιδίως στην Πελοπόννησο, κάναμε με το φιατάκι ακούγοντας την ίδια κασέτα στα σημεία (συχνά) που δεν έπιανε το «Δεύτερο Πρόγραμμα». Αυτό τον καιρό ακούω πάλι αυτές τις μουσικές, σαν να παλεύω για κάποιο μέσα λόγο να μιλήσω με τις μνήμες μου. Κάθε φορά το μυαλό μου γεμίζει εικόνες, φέρνει τοπία και ξεχασμένος μένω να τα κοιτώ σαν παιδί – θα πρέπει να μοιάζω τουλάχιστον αφηρημένος κάτι τέτοιες στιγμές. Εδώ που τα λέμε, τα τοπία που και σήμερα με τριγυρίζουν στα ταξίδια και τις εκδρομές στην Πελοπόννησο μελοποιούνται από αυτά τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Αν αφεθείς στη σιωπή σου θα ακούσεις βουνά, βράχια, δάση, θάλασσες, αέρα, πουλιά, ταμπέλες και πόλεις να τραγουδούν για σένα με τη φωνή του Μπιθικώτση και τα λόγια του Σεφέρη:
«Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.».
ΥΓ: Η κασέτα χάθηκε μετά την απόσυρση της «Καλλιοπίτσας». Σήμερα οι παλιοί πασόκοι συνεχίζουν να ακούν Νταλάρα και Χαρούλα. Στο «Σπίθα», το δικό μας αυτοκίνητο, έχουμε μια κασέτα για παρόμοιες περιπτώσεις (ταξίδια στην Πελοπόννησο). Παίζει συχνά ένα τραγούδι που ζητάει ο γιος μου: το παραμυθάκι του Σαββόπουλου.
6 σχόλια:
Πόσο μου αρέσουν τα νοσταλγικά σου ποστ! :)
Κι αν βρεθείς στις ακτές προς το Ταίναρο ή προς το Ιόνιο νιώθεις καλύτερα το "Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές..." ;)
Ό,τι κι αν ακούε κανείς, καλό είναι !
Αν και, η μουσική, πολλές φορές σε "ανεβάζει" όπως παθαίνω εγώ με την αείμνηστη Δημητριάδη ή τον τεράστιο Παπακωνσταντίνου !
Μη στο χαλάσω όμως ...
Καλησπέρα και Καλή Βδομάδα !
Έχεις ένα τρόπο όμως... λες σε τόσες λίγες γραμμές τόσα πολλά... κάθε γραμμή και ένα συναίσθημα, μία ανάμνηση...
Καληνύχτα!
Φάρε με διέλυσες :)[γεγονός είναι ότι ο "Σπίθας" (το Nissan Micra που έχουμε με τη γυναίκα μου) δεν έχει καμία σχέση με τη Σπίθα του Θεοδωράκη]. Επίσης, ιδιαίτερα η Δημητριάδη είναι το ασανσέρ των ονείρων μας, συμφωνώ.
Κυρίες Ρενάτα και Χάππυ καλημέρα σας.
Πολύ όμορφο ποστ, Γιώργο. Και μενα από τους αγαπημένους μου κύκλους του Θεοδωράκη (ιδίως το «μέσα στις θαλασσινές σπηλιές» με την παλιά εκτέλεση του Μπιθικώτση με κάνει ακόμα να ανατριχιάζω...).
Το κομματάκι του Σαββόπουλου τέλειο. Σου προτείνω να βάλεις στον γιο σου την Συνέλευση των ζώων του Κουρουπού (τραγουδάει ο Σακκάς). Ο δικός μου την λατρεύει.
εμένα οι καλοκαιρινές μου διαδρομές ήταν γεμάτες Μπακαλάκο, Μαρκόπουλο και Θεοδωράκη.
Αλλά μετά αναλάμβανε η μητέρα και γυρίζαμε σε Λοςιζο, Σαββόπουλο και Χατζηδάκι.
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί βγήκα έτσι :Ρ
Δημοσίευση σχολίου