Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια
γυναίκα 80 περίπου χρόνων που ζούσε σ’ ένα χωριό της Νότιας Κυνουρίας. Τη λέγαν
Αρετή κι ήταν ξεριζωμένη κατά κάποιο τρόπο. Ακολούθησε τα παιδιά της στις περιπλανήσεις
τους (μερικοί άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να ζουν με άλλον τρόπο από εμάς τους πολλούς
που ζούμε μια συμβατική ζωή με τις συνήθεις ακολουθίες της – όμως αυτοί είναι
μια άλλη ιστορία) κι άφησε τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, που παντρεύτηκε,
γέννησε και χήρεψε για να βρεθεί στα ριζά ενός βουνού της Αρκαδίας.
Ένα πρωινό η Αρετή έφτιαξε τον
καφέ της και βγήκε στην αυλή του σπιτιού -
ενός πέτρινου σπιτιού στο πάνω μέρος του χωριού - να τον πιει. Κάθισε δίπλα στη γέρικη γερμένη
χαρουπιά (οι παλιοί λένε πως εκεί κάνανε μάθημα τα παιδιά του σχολείου - τότε
που οι παλιοί ήταν παιδιά). Χάρισε το βλέμμα της στο πέλαγος που ξεδιπλωνόταν
γαλήνιο μπροστά της κι αναστέναξε. Της έλειπε ο τόπος και οι δικοί της άνθρωποι
- οι γέροι και οι γριές που μεγαλώσανε
μαζί και φτάσαν ζωντανοί στης ζωής τους την άκρη.
- Έτσι καθώς τη φαντάζομαι να κάθεται
δίπλα στη γέρικη χαρουπιά σκέφτομαι πως και η κυρά- Αρετή μια γέρικη χαρουπιά είναι,
μια ξεριζωμένη χαρουπιά με γερμένο κορμό και μια κούνια δεμένη στα χέρια της. Μια
χαρουπιά που κάποτε έκαναν μάθημα τα παιδιά στον ίσκιο της και τώρα στέκει βουβή
αντίκρυ στο πέλαγος ένα καλοκαιρινό πρωινό και πίνει τον καφέ της αθόρυβα. Σχεδόν…
6 σχόλια:
Σκέφτηκα πως ναι, οι άνθρωποι μοιάζουν με δέντρα. Κάποιοι προσαρμόζονται περισσότερο στις "μεταφυτεύσεις" κάποιοι όχι.
Μετά θυμήθηκα το "...γιατί τα χέρια είναι σκοινιά και τα κορμιά καράβια....". ;)
ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ
ΜΙΣΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουνε μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
κ.κ.
Μπορεί μερικοί άνθρωποι να καταφέρνουν να ζουν λίγο διαφορετικά από τους πολλούς, αλλά και κάποιοι άλλοι τα καταφέρνουν μια χαρά να "ακούν" τα αθόρυβα..
Φιλιά
Υ.Γ.Πολύ καλό το παραπάνω απόσπασμα από τον Αργύρη Χιόνη.
Πώς γίνεται από το ελάχιστο(ένα σχολιάκι π.χ.)να ανακαλύπτει κανείς κάτι τόσο σπουδαίο, όπως η ποίηση του Χιόνη!..
Δεν τον είχα διαβάσει.
@Σταυρούλα: τι σχόλιο θα μπορούσε να απαντήσει στο σχόλιό σου τώρα;
@κ.κ.: πάντα ευπρόσδεκτος ο Χιόνης εδώ μέσα. Πάντα.
@Diana Vitzileou: O Χιόνης τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας (το Θροφαρί)με το οποίο βέβαια καμία σχέση δεν είχε πριν. Η κ.κ. σίγουρα το ξέρει αυτό κι είναι διπλή η σχέση του ποιήματος με το ποστ....
@ Dina Vitzileou:
Χαρά μου να ανακαλύψετε εξαιτίας μου έναν σπουδαίο ποιητή και άνθρωπο,
που έκανε ποίηση τη ζωή του και ήταν η πεμπτουσία της απλότητας και της σοφίας.
Εκπληκτικός ο Χιόνης!! (Και λατρεμένος...)
@Γιώργος Κατσαμάκης:
Να υποθέσω ότι υπάρχουν και ανεπιθύμητοι...
ΥΓ1. Μνημονεύοντας Ρίτσο:
Δέντρο το δέντρο
πέτρα την πέτρα
πέρασαν τον κόσμο
μ΄αγκάθια προσκεφάλι πέρασαν τον ύπνο
πέρναγε η ζωή στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι...
ΥΓ2. Και το αμετάφραστο σε άλλες γλώσσες ρήμα:
Αυτά τα δέντρα "δε βολεύονται" με λιγότερο ουρανό...
κ.κ.
Υπάρχουν :), με έναν ιδιαίτερο τρόπο υπάρχουν
Δημοσίευση σχολίου