Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

6ο Σύνταγμα Πεζικού


Ετούτο το ποίημα είναι μια φυλακή
Ένα στρατόπεδο νεοσυλλέκτων ναυαγίων
Έχει μια μερίδα φαΐ, ένα σαπούνι
Κι ένα ρολό χαρτί τουαλέτας – αυτά είναι
η ελευθερία σου ξένε

Ετούτο το ποίημα είναι ένας τάφος
Γι’ αυτούς που δεν μετοίκησαν
Στο απέραντο γαλάζιο της σαρκοβόρας
Θάλασσας που μας περιβάλλει – έχει
μια μάντρα τριγύρω που είναι η ελευθερία σου ξένε

Ετούτο το ποίημα είναι ο καθρέπτης που
Δεν σου δίνεται να ξυριστείς για μην τον σπάσεις
Και σφάξεις το είδωλό σου
Είναι ο κώλος του διπλανού σου  
Σημείο επαφής, ή ο δικός σου κώλος που παραβιάζεται
Είναι το κλάμα του Χασάν, οι αναμνήσεις του Φακίρ
Η αρρώστια του Μαχμούντ
Είναι η απελπισία που προαυλίζεται

Ετούτο το ποίημα είναι ο εργολάβος
που έκανε τις σχετικές μετατροπές
Το στρατόπεδο να γίνει φυλακή
Κι ύστερα εξελέγη δημοτικός σύμβουλος
Είναι η πόλη που σιωπά γιατί όλη
Αυτή η φυλακή είναι ένα έσοδο για τα παιδιά της
Είναι τα νεαρά όργανα της τάξης
Βλαχάκια 20 χρονών που παίζουν με τα γκλομπ τους

Ετούτο το ποίημα είμαι εγώ:
Στρατιώτης Πεζικού Κατσαμάκης Γεώργιος, 97ΣΤ ΕΣΣΟ.

Διατάξτε

***
Συμμετοχή στο διαδικτυακό αφιέρωμα "σύνορα πρόσφυγες αλληλεγγύη" και συμβολή στο 4ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Χίου

5 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Ωραίο, Γιώργο, πολύ ωραίο!

roubinakiM είπε...

έξελαντ!

Τσαλαπετεινός είπε...

"Είναι η πόλη που σιωπά"

Σε μια φράση, όλα!

γρηγόρης στ. είπε...

Εξαιρετικό!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.