Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Πλένοντας τα πιάτα της Κυριακής


Ξέρεις ξέρω πόσο πολύ ξοδεύω για το λίγο – δεν είναι η πρώτη φορά που αναρωτιέμαι αν αξίζει. Δεν βοηθάει κι ο καιρός. Ποτέ δεν με βοήθησε. Αυτά τα κρύα απογεύματα, τα συννεφιασμένα, είναι η ανάσα μου που δυσκολεύεται. Αν δεν ήμουν άνθρωπος, θα ήμουν ένα τέτοιο απόγευμα. Χωρίς πολύ κόσμο, μόνο με λίγους διαβάτες στους δρόμους, σκυμμένους προς τα μέσα τους και με αυτό το κάτι που πάντα περισσεύει ή πάντα λείπει – ποτέ δεν μπόρεσα να διαχωρίσω αυτές τις δύο καταστάσεις, ίσως γιατί ό,τι περισσεύει από κάπου λείπει. Αυτό το ξόδεμα λοιπόν στα «δημόσια πράγματα» δεν είναι ελπιδοφόρο, αναγκαίο ίσως, αλλά ελπιδοφόρο όχι. Πολύ το λίγο των ανθρώπων αυτή την εποχή και δεν ξέρω ποιος κάνει ταμείο με αυτό που λείπει. Πάντως όχι εγώ.

Χθες το απόγευμα σκεφτόμουν πλένοντας τα πιάτα της Κυριακής πόσο θα ήθελα να ταξιδέψω στη Χιλή. Να υπάρχει τελικά η άλλη άκρη της γης, είναι μια μπάλα δεμένη στα πόδια μας αυτός ο πλανήτης ή μήπως φτάνοντας στην άκρη του ωκεανού θα χαθούμε στην άβυσσο; Θα ‘θελα να πιω κρασί στους δρόμους του Σαντιάγο, να με γράψει κάποιος στον τοίχο μιας λαϊκής γειτονιάς, ας πούμε να μείνω εκεί σαν ένα σύνθημα ή σαν ποίημα του Νερούντα «θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές». Κατοικούμε στους τόπους των βιβλίων που αγαπήσαμε, όμως πόσο θα ήθελα να τους δω, να μυρίσω τις μυρωδιές τους, να γευτώ τις γεύσεις τους, να ερωτευτώ τους ανθρώπους τους, να ‘μαι εγώ το λίγο κι εκείνοι το πολύ μέσα στο οποίο θα χαθώ ψάχνοντας. Να ‘μαι εγώ αυτό που λείπει κι εκείνοι αυτό που περισσεύει.


Ακόμη κι η γραφή γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, δεν τολμά να δραπετεύσει, να φύγει χωρίς επιστροφή. Οι σκέψεις σαν το κύμα επαναλαμβάνονται, χτυπούν την ίδια παραλία ξανά και ξανά, σαν να μην ξέρουν πως θα το κάνουν αιώνια, σαν να μην θυμούνται πως πάντα αυτό έκαναν. Βαρετή αυτή η επιμονή.

***
ο πίνακας είναι του Gonzalo Cienfuegos

9 σχόλια:

serenata είπε...

Διαβάζω τα κείμενα σου μα δεν σχολιάζω.
Τι να προσθέσω στην υπέροχη γραφή σου;...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Κι εγώ δηλαδή τι να απαντήσω σε τέτοιο σχόλιο; Σε ευχαριστώ!

Πουπερμίνα είπε...

Πολύ όμορφο!
Με 'πιάσατε' να έχω μόλις πρόσφατα γράψει:

....Για τις ίδιες εκείνες επιθυμίες,
για ίδιους πόθους
βουτάνε σήμερα στα σκοτεινά θολά νερά,
πνίγονται στους βυθούς του διαδικτύου,
γράφουν και ξαναγράφουν τα ίδια ποιήματα
Να συναντήσουν επιδιώκοντας
εκείνο, που άγνωρο το περιμένουν μια ζωή.....

(απόσπασμα από το ποίημα 'Υγροβιότοποι' που δημοσίευσε το Φρέαρ 20-09)

Σας εύχομαι το γρηγορότερο να βρεθείτε στη Χιλή των ονείρων σας!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ευχαριστώ Πουπ.!

alex_m είπε...

...με στεναχωρεί που δεν βλέπεις πόσο ελπιδοφόρο είναι, έστω και το λίγο ξόδεμα των πολλών ή το πολύ το δικό σου/μας στα δημόσια πράματα. Έτσι χωρίς "γ".
Ξέρεις, αγαπημένε μου Φίλε, αν δεν το βλέπεις, θα παραμένεις με την αίσθηση της "κοντής" αλυσίδας και της μακρινής άλλης άκρης...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Έχεις δίκιο Αλέκο - ίσως μπορέσω να σου το εξηγήσω καλύτερα στα τσίπουρα της Παρασκευής. Αλλά να, μερικές φορές οι αλυσίδες βαραίνουν.

alex_m είπε...

....αφού δεν θάρθω ρε συ :-)

ΑΜΑΛΙΑ είπε...

Σκέφτομαι πως αν οι άνθρωποι δεν είχαν πόδια,
δεν θα υπήρχε η λέξη τρικλοποδιά, που είναι συνυφασμένη με τη μικρότητα
και το λίγο των ανθρώπων.
Αν δεν βάζαμε τρικλοποδιές στις ιδέες, στην ορμή, στο κέφι στο όραμα του διπλανού μας,
που θέλει να κάνει ένα βήμα μπροστά με ανιδιοτέλεια, να μας εμπνεύσει και να μας πάρει μαζί του, ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος.
Γιώργο μην ξαναπλύνεις πιάτα.....γιατί σε παίρνει από κάτω.

~reflection~ είπε...

Ίσως απαιτείται να περάσουμε ξανά και ξανά από τα ίδια σταυροδρόμια Σκέψης και Ζωής, να μετρήσουμε ώρες αναμονής στις ίδιες διαβάσεις πεζών, για να καταφέρουμε κάποια στιγμή αυτό το Μεγάλο Βήμα μέσα μας, που θα μας περάσει στο επόμενο στάδιο (level το λένε οι νέοι..) του Εαυτού μας..
Ίσως..