Οι επτά αγγελιοφόροι

Ο Ντίνο Μπουτζάτι είναι βέβαια μια αναγνωστική εμπειρία. Οι "επτά αγγελιοφόροι" δηλαδή (Μεταίχμιο, 2019). Μια συλλογή 19 διηγημάτων, 19 ιστοριών που κάπου "ράγισαν", απ' τη ρωγμή τους μπαίνει το υπερβατικό, ίσα που χωράει. Ιστοριών που δεν συνδέονται με κάποια ορατή εμμονή, ίσως ο πόλεμος ή η φυγή κάπου να αφήνουν τη σκιά τους, που δεν έχουν τόπο και χρόνο σαφή ή ενδιαφέροντα, που δεν εξαντλούνται σε αλληγορίες, συμβολισμούς, τοπία, που διαφέρουν μεταξύ τους όπως και οι άνθρωποι. Ιστοριών που είναι ιστορίες, Που τις αφηγείται ένας άνθρωπος που βλέπει τις ιστορίες να συμβαίνουν στον κόσμο κάποτε, τώρα και πάντα, εδώ και παντού και κάπου.

 

Ένας άντρας ψαρεύει με καλάμι, ένας νεαρός χαιρετά τη μάνα του πριν φύγει για το τελευταίο ταξίδι, ένας άρρωστος κατεβαίνει ορόφους, ένα παιδί πεθαίνει διαπράττοντας το αμάρτημα της ιεροσυλίας, ένας δράκος δολοφονείται, ένας λεπρός εκδιώκεται, ένας βασιλιάς φεύγει από το βασίλειό του, ένας ληστής αποσύρεται, ένας γέρος φακόχοιρος δολοφονείται, ένα παιδί δεν μπορεί να κοιμηθεί, ένας αγγελιοφόρος αναγγέλλει συνειδητά μια ψευδή είδηση για μια ανδραγαθία που ποτέ δεν έγινε. Είναι σημαντικό εν τέλει να ολοκληρώνεις την ανάγνωση λέγοντας "τι ωραίες ιστορίες"!

Είναι ενδιαφέρον να διακρίνεις υλικά της γραφής του Μπουτζάτι σε άλλους αγαπημένους συγγραφείς, συγγένειες, δάνεια και αντιγραφές με άλλα βιβλία που έχεις διαβάσει ή ακόμη να υποθέτεις τέτοιες συγγένειες. Προφανείς, όπως με τον Μπόρχες ή τον Κασάρες ως και τον Παλαβό, άλλες πιο έμμεσες και διαισθητικές (Καμπρέ, Καλβίνο). Θα μου έκανε εντύπωση αν κι ο Έκο δεν είχε ασχοληθεί κάποια στιγμή με τον Μπουτζάτι.

Για τη γκρίνια του πράγματος; αν και η μετάφραση είναι στρωτή και το βιβλίο ευανάγνωστο, αυτή η "εμπορίλα" του Μεταίχμιου μου είναι ενοχλητική. Η φράση του Μπόρχες στο κακαίσθητο εξώφυλλο ("υπάρχουν κάποια ονόματα που οι επερχόμενες γενιές δεν θα επιτρέψουν στους εαυτούς τους να ξεχάσουν. Σίγουρα ένα απ' αυτά είναι του Ντίνο Μπουτζάτι") είναι ανώφελη, θυμίζει το σύνηθες "η συγγραφέας των 2.000.000 αντιτύπων" που βάζει ο Ψυχογιός στα εξώφυλλά της Μαντά και της Δημουλίδου. Ε και το επίμετρο δεν είναι επίμετρο. Ούτε το συγγραφέα μας συστήνει, ούτε το έργο του, ούτε τις "συγγένειες" και τις επιδράσεις του. Απλά γράφεται γιατί είναι της μόδας τα επίμετρα.