«Αυτό που βαριέμαι δηλαδή, ειλικρινά, βλέποντας τηλεόραση (κάκιστη τηλεόραση) και κινηματογράφο (κάκιστο κινηματογράφο) είναι ο φασισμός του τι εικόνες μας επιτρέπουν να δούμε. Δηλαδή ρε πούστη δεν ζούμε out of mind, ξέρεις βάζουμε τ' ακουστικά του γουόκμαν στ' αυτιά, κυκλοφορούμε μέσα στην Αθήνα και μπαίνουνε ζητιάνοι συνεχώς στο μετρό και Ρουμάνοι μουσικοί και παιδιά πέντε χρονών κι εσύ νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο άλλο τριπ διαβάζοντας Nitro και Κλικ και ξερωγώ ποιο lifistyle περιοδικό - είσαι αλλού.»
Μου λείπει ο κινηματογράφος του Γιάνναρη. Εμένα αυτός με ξεβλάχεψε. 1999, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης μιλάει στο Παρασκήνιο της ΕΡΤ και στον Αντώνη Τσάβαλο για τον δικό του φακό στην πραγματικότητα, για το δικό του δημιουργικό βλέμμα. Εκ των υστέρων, κι ίσως παρά τη θέλησή του, θα μπορούσαμε να πούμε πως αν δεν ήταν οικουμενικό αυτό το βλέμμα, ήταν σίγουρα καθολικά αποκαλυπτικό - σαν καλλιτεχνική ακτινογραφία μιας χυδαίας και κτηνώδους εποχής ευμάρειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου