Το χαοτικό χαρακτήρα αυτής της δεκαετίας διεθνώς θα ακολουθήσει και η περιγραφή της συνοπτικά εδώ. Τη δεκαετία αυτή λοιπόν ορκίζεται πρόεδρος των ΗΠΑ και δολοφονείται ο John Fitzgerald Kennedy, δολοφονούνται επίσης ο μαύρος πολιτικός αγωνιστής Martin Luther King και ο επαναστάτης Ernesto “Che” Guevara.. O Andy Warhol παρουσιάζει ένα πίνακα που παριστάνει 100 κονσέρβες. Η ποπ αρτ γεννιέται την ίδια χρονιά που ένα βρετανικό συγκρότημα, οι Beatles, κατακτούν τον κόσμο με την πρώτη τους επιτυχία, το “Love me do”. Για την ταινία «Κλεοπάτρα», η Liz Teylor αμείβεται με πάνω από 6.9 εκ. δολάρια και επιπλέον 30 εκ. δολάρια ως ποσοστά πάνω στις εισπράξεις από την προβολή του φιλμ., ενώ το «Ψυχώ» του Alfred Hitchcock ή η «Μελωδία της Ευτυχίας» καθηλώνουν εκατομμύρια θεατές στους κινηματογράφους όλου του κόσμου, κάτι που δεν κάνει το 8 1/2 του Federico Fellini στην Ιταλία, ή οι ταινίες του Γκοντάρ και της Νουβέλ Βαγκ στη Γαλλία, αλλά δεν είναι και αυτός ο σκοπός τους. Με νόμπελ λογοτεχνίας βραβεύονται εκτός των άλλων αυτή τη δεκαετία ο John Steinbeck, ο Samuel Becket και ο Jean-Paul Sartre, ο τελευταίος αρνείται να το παραλάβει.. Τη δεκαετία αυτή γίνεται η πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς από τον Κρίστιαν Μπάρναρντ και ο άνθρωπος «κατακτά» το διάστημα (ΕΣΣΔ) και το φεγγάρι (ΗΠΑ). Ο «Γαλλικός Μάης», η εισβολή των σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία, το φεστιβάλ του Γούντστοκ, η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ, η «Πολιτιστική Επανάσταση» στην Κίνα είναι γεγονότα της δεκαετίας αυτής. Επίσης τα χρόνια αυτά ιδρύονται οι “Doors”και οι “Rolling Stones”, εμφανίζεται στη δισκογραφία ο Bob Dylan, ο Umberto Eco εφορμά με τη σημειολογία, ο Jacque Derida με την αποδόμηση, ο Claude Levi-Stross με τον στρουκτουραλισμό, o Jean-Paul Sartre με τον υπαρξισμό.
Άφησα πολλά απ’ έξω. Το θέμα δεν είναι να είμαι έστω σχετικά πλήρης στην ενδεικτική επιλογή των γεγονότων.Αυτό που δεν θα αφήσω απέξω είναι η ερμηνεία του τίτλου:
Κάθεσαι λοιπόν με ένα πιτσιρίκο τα βράδια και επιλέγεις μουσική να ακούσεις. Σε κάποιες κασετίνες έχει και βιβλιαράκια με φωτογραφίες. Κάνεις το λάθος και λες πως ο Ξυλούρης έχει πεθάνει. Και ο επόμενος/επόμενη που θα ακούσετε μαζί, ή θα δείτε σε μία ταινία θα φέρει την αμείλικτη ερώτηση: «Μπαμπά αυτός έχει πεθάνει;». Και δυστυχώς έχουν πεθάνει πολλοί, οι περισσότεροι από αυτούς που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε.
Το θέμα λοιπόν είναι: εκτός από τους εκπροσώπους της μήπως έχει πεθάνει και η ίδια η δεκαετία του ’60; Τι μένει από αυτήν; Μόνο τα Νέα Μέσα Αποθήκευσης ευθύνονται που είναι παρούσα τόσο πολύ αυτή η εποχή στην καθημερινότητά μας, η μήπως είμαστε πιο φτωχοί σε τέχνη, πολιτική και ιδέες στην εποχή μας;
Πάντως πριν από λίγα καιρό γνώρισα μία λίγα χρόνια μικρότερη κοπέλα που δεν ήξερε ποια είναι η Σωτηρία Μπέλλου!
ΥΓ: Θα ήθελα πολύ να απαντήσω στον τίτλο: «Ναι, η δεκαετία του ’60 έχει πεθάνει». Αυτό θα σήμαινε ότι η δική μας εποχή κάτι θα γεννούσε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου