Πιστεύω πως πρέπει να μιλήσω για τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα αυτόν τον καιρό, να δώσω το στίγμα της οργής μου, να ξεκαθαρίσω το δικό μου μήνυμα.Ο φόβος για το αύριο, τις δουλειές, τους μισθούς, τα χρέη, τις συντάξεις κλείνει μυαλά και ανοίγει στόματα χωρίς αμφιβολία. Οι γέροι από την άλλη πλευρά έχουν τελείως ξεμωραθεί τον τελευταίο καιρό. Ο Καρατζαφύρερ τους δηλητηρίασε για τα καλά. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν γίνει μικρά πεδία φανατισμένων μαχών με θαρραλέες ρατσιστικές κορώνες.
Όμως τα μυαλά έχουν κλείσει χρόνια τώρα. Γι’ αυτό δεν ξέρω αν έχει νόημα να μιλήσω. Βρίσκω κείμενα και σκέψεις και ανθρώπους και καμαρώνω το θάρρος τους, την πίστη σε ένα δίκαιο αύριο. Όμως οι περισσότεροι κρύβονται. Παίζουν πάλι το ρόλο του αόρατου: δεν μιλούν, δεν σκέφτονται, δεν αλλάζουν.
Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις ξέρετε δεν είναι τίποτε τρομερό. Δεν αλλάζει τον κόσμο. Αλλάζει εμάς. Ξέρετε εκεί είμαστε όλοι μαζί. Είμαστε ένα μεγάλο Ένα: ο λαός. Έχετε συνηθίσει τις αναθέσεις το ξέρω: ένας να με κυβερνά, ένας να πληρώνει για μένα, ένας να συνδικαλίζεται, ένας να δουλεύει κ.ο.κ. Εκεί, στο δρόμο είμαστε όλοι μαζί εμείς και τα χαμένα δικαιώματά μας, εμείς και οι υποχρεώσεις μας στο καλύτερο αύριο, εμείς και οι αναθέσεις στον εαυτό μας.
Ακόμα και αν δεν σας αφορά αυτό το μοντέλο ζωής- το συλλογικό, εγώ θα είμαι εκεί, και κάμποσοι άλλοι.
Τελικά παραλίγο να μην σας πω για την οργή μου. Να, θυμώνω που πάλι θα κάτσετε στον καναπέ την ερχόμενη Πέμπτη στη Γενική Απεργία.
5 σχόλια:
Οι διαδηλώσεις αλλάζουν εμάς που θ'αλλάξουμε τον κόσμο :) Ωραία ανάρτηση.
Για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου, δλδ?
ή όπως λέει κι η Μαφάλντα
"Αν κάποιος δεν δοκιμάσει να αλλάξει τον κόσμο, τότε ο κόσμος αλλάζει τον κάποιον!"
Τι νόημα θα είχε να κάνεις το νέο κόσμο ίδιο με ένα παράγωγό του, εσένα;
Κάπως έτσι Κροτ. Νομίζω... Πάντως το κύριο είναι ότι θέλω να πω σε κάποιους "μην απελπίζεστε που δεν θα αλλάξει τίποτα την Πέμπτη, γιατί θα έχετε αλλάξει εσείς. Εκεί είναι η ελπίδα". Νομίζω....
Αυτό που λέει το ένα κουπέπι δηλαδή
Οι διαδηλώσεις είναι και μια βαλβίδα εκτόνωσης.
Είναι και η περιφρούρηση των κομματικών κουκιών.
Είναι μια αυτονόητη μαζική διαμαρτηρία που οι πάντες εκμεταλλεύονται τους πάντες.
Το αυτονόητο της... εκμετάλλευσης habilis δεν νομίζω πως εξασκείται στις πορείες. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο σε άλλα πεδία της κοινωνικής μας ζωής. Εξάλλου εδώ εγώ περισσότερο το βλέπω σαν μια άσκηση κοινωνικής/συλλογικής "επανένταξης" παρά σαν εργαλείο κοινωνικής ή πολιτικής πίεσης (που είναι).
Για την εκτόνωση.... χμ... μάλλον το συζητάμε.....
Δημοσίευση σχολίου