Το πατάρι

Το πατάρι είναι το νησί με τους θησαυρούς στο σπίτι μας, όπως νομίζω και στα περισσότερα σπίτια. Είναι ένα μέρος που συχνά σκέφτομαι πως θα ήθελα να μένω μέχρι και ολόκληρες εποχές, αλλά δεν γίνεται. Είναι ο χώρος με τη μεγαλύτερη φροντίδα ταξινόμησης με το πιο αμφίβολο αποτέλεσμα. Μπορείς εκεί να βρεις τα πιο αντιφατικά πράγματα ή να μην βρεις τα πιο προφανή.

Στριμώχνονται εκεί – όπως και στη ζωή μας εξάλλου- φωτογραφίες των παππούδων σε παλιές κορνίζες, το δέντρο και τα υπόλοιπα χριστουγεννιάτικα στολίδια, τα αποκριάτικα (μάσκες, περούκες, μπιχλιμπίδια), τα καλοκαιρινά (μαγιό, πετσέτες, φτυαράκια), ρούχα μικρά ή μεγάλα των παιδιών, μια τηλεόραση, μια καφετιέρα, ένας υγραντήρας που δεν χρησιμοποιήσαμε ποτέ, βαλίτσες και σακ-βουαγιάζ, παιχνίδια, πολλά γράμματα που έστελνα στην Κ. όταν ήμουν φαντάρος και εκείνη στην Αγγλία, λίγα γράμματα της Κ. που μου έστελνε όταν ήμουν φαντάρος και εκείνη στην Αγγλία, οι ζωγραφιές και οι χειροτεχνίες του γιου μας, τα αναμνηστικά από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας (4 χρόνια δουλειάς…), κάτι εικόνες αγίων δώρα από θείες σε γάμο και βαφτίσια, ανακοινώσεις και καλέσματα φοιτητικών εποχών, μια κούκλα και ένα κουκλοθέατρο, βιβλία (και εκεί) και η συλλογή με τα τεύχη της Βαβέλ.

Δεν έχει νόημα αυτό που κάνω. Η απαρίθμηση. Στο πατάρι βάζεις ό,τι δεν μπορείς ή δεν θέλεις να αποχωριστείς, ό,τι δεν ήρθε η ώρα του να φύγει ή να πεταχτεί, ό,τι δεν χωράει στην τρέχουσα ζωή σου, καμιά φορά και μυστικά. Τώρα τελευταία σκέφτομαι να βάλω στο πατάρι και την Αριστερά, τουλάχιστον στην κομματική μορφή της. Γιατί δεν μπορώ να την αποχωριστώ. Στο πατάρι βάζεις ό,τι δεν έχει χρηστική αξία, αλλά μεταφορική…

Πρόσφατα τοποθετήθηκαν εκεί και άλλα πράγματα, καθότι τακτικά το τροφοδοτούμε με τις αποσύρσεις μας. Και ενώ είχα φάει ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να βρω το μαγιό μου, που σίγουρα κάποιος άλλος είχε πάρει και είχε χάσει γιατί εγώ εκεί το είχα βάλει, ανέβηκε και Εκείνη μαζί μου για να κατευνάσει την οργή μου που «δεν χωράνε άλλα πράγματα εδώ πάνω» και το βρήκε σε μια εμφανέστατη άκρη να χάσκει προκλητικά από την τσάντα με τα καλοκαιρινά (που επίσης δεν είχα βρει τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και λίγο πριν τις διακοπές του Αυγούστου που ξανακοίταξα). Πολλές φορές Εκείνες έχουν μια τάση να βρίσκουν ό,τι αδυνατούμε να βρούμε εμείς, τις περισσότερες δε φορές είναι πράγματα που κρύβονται ακριβώς μπροστά μας: το τυρί ή το ζαμπόν στο ψυγείο, το λινό πουκάμισο στην κρεμάστρα, η Αριστερά και καμιά φορά η ευτυχία των μικρών πραγμάτων.

Το πρόβλημα σε αυτές τις ανευρέσεις είναι οι επίσημοι λόγοι που ακολουθούν με «καστρική» διάρκεια και προκατασκευασμένα συμπεράσματα. Αρνούμαι περισσότερο να σχολιάσω, όμως να πω πως όταν ο δικός μας καυγάς τελείωνε με έναν απαξιωτικό μορφασμό μου, οι γείτονές μας σφάζονταν γιατί Εκείνη κάπου είχε κρύψει το τρυπάνι που εκείνος έψαχνε και βέβαια ήξερε που το έχει βάλει: στο πατάρι…