... και καθώς η νύχτα χθες σκορπούσε την παγωνιά της μέσα στην πόλη και ο κόσμος αποσυρόταν στις τηλεοράσεις του, κάτι όμορφα παιδιά (αλήθεια όμορφα αγόρια και κορίτσια) έξω απο το Μουσείο με τα αρχαία αγάλματα τραγουδούσαν την αλληλεγγύη τους στους μετανάστες πολίτες που αργοπεθαίνουν. "Τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θ' ανάβει σαν μεγαλο καράβι που θα 'σαι μέσα και συ"...
****
Οι δύο φωτογραφίες έχουν μία μόνο διαφορά: 100 χρόνια
11 σχόλια:
ο τίτλος της ανάρτησης,ο τίτλος της ανάρτησης...
Εκατό χρόνια μοναξιάς (και ήσυχης συνείδησης)
"Κοίταξαν τα χαρτιά; Πού βρίσκονται οι αιτήσεις; Σε ποια γραφειοκρατία έχουν σκαλώσει; Στο µεταξύ ο οργανισµός τους καταναλώνει µυϊκή µάζα. Κι ο οργανισµός της πόλης καταναλώνει αδιαφορία και βαρβαρότητα. Αφοµοιώνει την ιδέα πως ο νόµος είναι στ’ αλήθεια αυστηρός για ξένους χωρίς δικαιώµατα. Κι ας παίζεται η ύπαρξή τους. "
Α.Δαμιανίδη ΝΕΑ 9/2
Επ, είδα κι εγώ 100 χρόνια μοναξιά και τσίμπησα αμέσως, ψάχνοντας την ομιλία του δον Γκάμπο στη Στοκχόλμη το 1982.
100 χρόνια μοναξιά, ασυνειδησία και ξενοφοβία λοιπόν, και δε βλέπω και τον ανηψιό του συν/χη στην άλλη πλευρά του τραπεζιού όπου θα μπορούσε να υπογραφεί μια τυπική έστω, συνθήκη ειρήνευσης...
Ξερεις μωρέ Βιβλιοθηκάριε μου, εμενα δνε θα με ενοχλουσαν ουτε τα "ήσυχα" βραδυα καν οι "ήσυχες" συνειδησεις. Με τσακιζουν όμως-κυριολεκτικά με τσακιζουν- και τα πλαστικά βραδυα και οι πλαστικές συνειδησεις.
Μου άρεσε κάτι που διάβασα σήμερα, ένα κείμενο του Μάϊνα και στο χαρίζω:
«...Αλλά τώρα που αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές συμβαίνουν στο τόπο μας, τώρα που η φωτιά έφτασε και στο δικό μας σπίτι, τώρα είναι η ώρα να δείξουμε την αλληλεγγύη μας. Τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε ποιοι βοήθησαν να ετοιμαστεί η Αθήνα των Ολυμπιακών, ποιους καταπλάκωσαν τα χώματα κι οι πέτρες απ το Μετρό μας, τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε ποιοι βοηθούσαν και βοηθούν στα χτήματά μας, ποιοι μαζεύουν τις ελιές μας, ποιοι ποτίζουν τις φράουλές μας, ποιοι μαζεύουν τα δίχτυα απ΄ τις τράτες και τα καΐκια μας, ποιοι φρόντιζαν και φροντίζουν τους ανήμπορους ηλικιωμένους μας, ποιοι καθαρίζουν τα σπίτια μας, τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε. Ποιοι έχτισαν τις οικοδομές μας με τρία ένσημα το μήνα. Τώρα, σ’ αυτούς τους καιρούς της βαρβαρότητας είναι η ώρα να υπερασπιστούμε τη συλλογικότητα και τον πολιτισμό μας. Ας μην κάνουμε εκπτώσεις στην ανθρωπιά που μας έχει απομείνει, ας σταθούμε αλληλέγγυοι σ αυτούς που η απεργία πείνας είναι το ύστατο όπλο για να ζήσουν με αξιοπρέπεια.»
Οι συνειδήσεις-όπως και η μνήμη μας-δεν είναι μόνο πλαστικές, είναι πάνω απ' όλα βρώμικες...
Τα ΄πε όλα ο el romadante!
Romandante ο τίλος (πάλι) διφορούμενος για να χωρέσει τη συνείδηση που δεν κάθεται ήσυχη, δεν πρέπει να κάθεται ήσυχη ακόμη και στους μαζεμένους στην πλατεία.
Αγαπητά πουλιά του ουρανού ευχαριστώ για τα σχόλια. Σεμνά-σεμνά να πω πως ποτέ δεν συμπάθησα τον Μαρκές, τα 100 χρόνια μοναξιάς, ούτε την αυτοβιογραφία του δεν μπόρεσα να διαβάσω.
Κατερίνα γεια σου. Ξέρεις... οι πλαστικές δεν είναι πάντα εύπλαστες.
Silent θα ψάξουμε μάλλον όλες τις ιδιότητες της συνείδησής μας, όπως κάναμε με το φόβο;
(πλαστικές, βρώμικες...)
Ρενάτα... προσπάθησα και εγώ λίγο, ε;
Δε χραιάζεται, είναι απλό. Αν η συνείδηση σου είναι βρώμικη είσαι φοβισμένος. Και ο φόβος δεν ξορκίζεται, ακόμα κι αν γράψεις εγκυκλοπαίδεια ολόκληρη.
Γιώργο, γυρεύεις κοπλιμέντα πιο ευδιάκριτα!!
Εσύ έκανες μια ανάρτηση που ...ακόμα δεν μπορώ να βρω τα λόγια να την σχολιάσω κι ο Ελ Ρομαντάντε τα συμπύκνωσε σ΄ένα σχόλιο με καταπληκτικό τρόπο! ;)
Η "ξενοφοβία" δεν αφορά μόνον τους μετανάστες ...
Ο "παλιός" άνθρωπος δεν θα σταματήσει να φοβάται ότι δεν ξέρει.
Και δεν θα σταματήσει να κοιμάται ήσυχα για όσα νομίζει ότι ξέρει ...
Όχι βέβαια Απόλλωνα... ο "ξένος" προσδιορίζει πάντα τη δική μας ταυτότητα, ο ξένος//διαφορετικός είναι η κόλλα που κάνει κοινωνία όλους τους άλλους, τους ξένους του ξένου. Το χειρότερο είναι, όπως είπαμε μερικά ποστ πιο πριν, πως τα χάσματα σβήνουν μόνο αν τα γεμίσεις πέφτοντας μέσα.
Δημοσίευση σχολίου