Χθες πήγαμε πάλι στο περσινό μικρό σχολειό που γιόρταζει το καλοκαίρι. Φεύγοντας κράτησα στο μπογαλάκι της ψυχής μου, για να αφήσω εδώ, αυτές τις μικρές ελπίδες- μπορείς να τις πεις μικρά ποιήματα με χρώμα ή παιδικό ηλιοστάσιο. Πλημμύρισα...
("Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια - κορίτσια αγόρια στη σειρά - και στήνανε χορό...")
23 σχόλια:
Τη φράση "χρειάστηκε να γεράσω για να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί" την αποδίδουν και στον Πικάσο και στο Μιρό. Η ζωγραφική αυτών των παιδιών -ίσως των περισσότερων παιδιών- αποδεικνύει ότι αυτή η φράση - όποιος από τους δύο και αν την είπε τελικά- είναι πέρα για πέρα αληθινή.
(δύο τρεις από τις εικόνες πάντως έχουν κάτι από Πάμπλο)
Κλέε, Τσαλαπετεινέ. Κλέε θυμίζουν :)
Καλημέρα.
Καλημέρα και ευχαριστούμε που είχες την καλωσύνη να τα μοιραστείς μαζί μας!
Τον ήλιο κλείνουν αυτές οι ζωγραφιές. Τι να ευχηθούμε στα παιδιά; Να κρατήσουν το φως μεγαλώνοντας. Πολύ όμορφο ποστ :-)
Τι λέτε βρε; Τέτοια χαμόγελα είναι πανάκριβα στις μέρες μας. Τόσο αυθόρμητα που είναι και πολύχρωμα, αν τα απλώσεις στους άλλους πολλαπλασιάζονται
(πολύ like :-) )
Θέμα την οικολογία είχανε, ε; Μπράβο.
Υπέροχαααααααα!! Συμμετείχαν μήπως στο πρόγραμμα του μουσείου Παιδικής τέχνης "Ζωγραφίζοντας σαν τον Κλέε" ? (κάπως έτσι λεγόταν)
Ο τίτλος είναι εξίσου μεγάλη απόλαυση, σαν το παιδικό χαμόγελο! :)
Δεν νομίζω πως συμμετείχαν σε κανένα πρόγραμμα. Κάνουν πολύ καλή δουλειά, χωρίς να "πουλάνε μούρη" και εστιάζοντας στα σημαντικά της ηλικίας: αυθορμητισμό, κοινωνίκοποίηση, έκφραση, συλλογικότητα... [ό,τι λείπει στους μεγάλους δηλαδή :)]
Μερικές παιδικές ζωγραφιές σε ξαναστέλνουν πίσω στο πρωταρχικό ερώτημα σχετικά με την προέλευση της τέχνης.
Θαυμάσια συλλογή έκανες Γιώργο. :)
(Σε κάποιο ποστ για τον Μιρό της Μαγιόρκα στο ΙΜΕ, πρόπερσι νομίζω, περιέγραφα τη στάση της κόρης μου που σνομπάρισε τον Μιρό, λέγοντας ότι τέτοιες ζωγραφιές φτιάχνει κι εκείνη.) :))))
Όμορφα όλα, ώραιο το ποστ, έχει τόσο χρώμα...
Και δίκιο είχε Ρίσκι- εδώ που τα λέμε ο Μιρό το είχε πει πως "προσπαθεί" να ζωγραφίσει σαν παιδί. Αν είναι δύσκολο αυτό..., άντε να δεις πόσο δύσκολο είναι να νοιώσουμε σαν παιδιά :(
Ανυπόμονε Φερνάντο με έκανες να διαβάσω Πεσσόα :). Εντυπώσεις, μόλις τελειώσω...
Γιώργο, πως έκαναν πολύ καλή δουλειά φαίνεται. Νομίζω πως με άρπαξες απ' τη μούρη στο υπόλοιπο σχόλιο, που λεν και στο χωριό μου. :P
Πέσε εσύ στον Πεσόα (απόπειρα παρήχησης του πεσ-) κι εγώ στον Ταμπούκι. Ανταλλαγή πληροφοριών σύντομα ;)
ok Ρενάτα
Ελπίζω να σου αρέσει...
@ Renata φανταζομαι εχεις διαβασει εκεινο το μικρο βιβλιαρακι "Οι τρεις τελευταίες μέρες του Φερνάντο Πεσσόα" του Ταμπουκι...
Μεγάλες ελπίδες, Γιώργο, και πολύχρωμες.
Σημειώσεις, όχι ακόμα. Με μια φίλη αγοράσαμε πρόσφατα αρκετά βιβλία του Ταμπούκι (ένα εκ αυτών και αυτό που αναφέρεις). Εγώ άρχισα με τον Τριστάνο. Αυτή με το "Πουκάμισο γεμάτο λεκέδες" κι έρχεται το "Αργά, πολύ αργά" και το "3 τελευταίες μέρες του Φ.Πεσόα" με την προοπτική να διαβάσουμε μετά και Πεσόα.
Ναι Γρηγόρη μεγάλες. Και εμείς ις κάνουμε μεγαλύτερες. Γιατί τις έχουμε ανάγκη...
Ανυπόμονε Φερνάντο διαβάζω την "αγωγή του στωικού" (Αθήνα: Ροές, 2009). Δεν με "κερδίζει"- δεν σημαίνει τίποτα αυτό βέβαια ακόμα....
"Το βιβλίο της ανησυχίας" νομίζω ότι είναι το καλύτερο έργο του...
Όπως και να έχει "παιδιά", βιβλία υπάρχουν άπειρα...λεφτά υπάρχουν...;
Ελεύθερο χρήμα, φυλακισμένοι άνθρωποι, λέει ο Γκαλεάνο...
Άλλος αγαπημένος...
Θεέ μου! Μικρά αριστουργήματα! Αν εκτίθενταν σε μια έκθεση σε γκαλερί, με θέμα την παιδική τέχνη, και με κοινωφελή σκοπό, πείτε μου, ποιος δεν θα αγόραζε;... Και μάλιστα με την καρδιά του!
Όπως βλέπεις Theorema η ομορφιά υπάρχει όχι μόνο στα μπαλκόνια, αλλά και στις αυλές...
...Και με το πάρα πάνω!... :)
Καλημέρα Γιώργο.
Ζήλεψα κάπως την αθωότητα.
Εγώ την κλέβω Silent...
Δημοσίευση σχολίου