Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Τα χρόνια μιας καλοκαιρινής μέρας.

Το «μεγαλώνω» είναι σχετική έννοια, άσχετη βέβαια με το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι καθώς φορτώνονται χρόνια ζωής, ξεφορτώνουν ωριμότητα. Συνειδητοποίησα φέτος πως όσο μεγαλώνω, τόσο λιγοστεύουν τα πράγματα της ζωής μου. Ας πούμε, γίνονται συντομότερες οι αποστάσεις, κρύβονται τα τοπία, πεθαίνουν οι άνθρωποι, κονταίνουν τα βουνά, μικραίνουν τα καλοκαίρια ως και οι μέρες τους ακόμη. Μερικές φορές κι αυτοί που θαύμασα μικρός, τώρα χάνουν τη λάμψη τους και δείχνουν λίγοι. Επομένως δεν είναι ότι μεγαλώνω, ή μάλλον εγώ μεγαλώνω επειδή οι σχέσεις που όριζαν το ύψος μου όταν ήμουν νεώτερος τώρα ορίζονται από μένα. Άθελά μας γινόμαστε εμείς οι μονάδες μέτρησης- και αυτό λογικά είναι καλό.


Τέλος πάντων για μια ακόμη φορά προσπαθώ (ανεπιτυχώς) να διαμορφώσω μια σειρά από σκέψεις, να συσκευάσω σ’ αυτές μια σειρά συναισθήματα, κυρίως στενάχωρα. Αν το σκεφτείς, τα στενάχωρα (λάθη, κακίες, τύψεις και τραύματα) διαρκούν περισσότερο στη μνήμη από τα ευρύχωρα της ζωής μας. Δυσκολεύομαι ωστόσο να είμαι τόσο αφαιρετικός ώστε να πετύχω το στόχο της γενίκευσης.

Δες ας πούμε τα εξής παραδείγματα:

***
Όταν ήμουν πιτσιρίκος χάζευα με τις ώρες τα μυρμήγκια που πήγαιναν και έρχονταν φορτωμένα την αποστολή τους, και αυτό ήταν μια πολύ σημαντική ασχολία. Φέτος καθώς το βλέμμα μου τα συναντούσε που πήγαινα και ερχόμουν στη θάλασσα, σκέφτηκα πόσο πληκτική και καταναγκαστική είναι η ζωή των μυρμηγκιών, επαναλαμβανόμενη και εμμονική, αφιερωμένη αποκλειστικά στη συγκέντρωση της τροφής. Καθώς τα συναντούσα πολλές φορές μέσα στη μέρα έκανα την ίδια σκέψη συνέχεια. Στο τέλος είχα γίνει και εγώ μυρμήγκι που κουβαλούσα την εμμονή μου – για να τραφώ κάποια στιγμή του χειμώνα με αυτήν.


***
Στις λίγες αυτές μέρες του αυγουστιάτικου παραθερισμού μας επαναλάμβανα κάθε πρωί μια αυτοσχέδια τελετή εξαγνισμού. Λίγο υπερβολικός ο όρος για να πω πως ξυπνούσα πρώτος νωρίς, πριν αρχίσουν τα τζιτζίκια τα καυλωμένα γλέντια τους, έφευγα μόνος με το βιβλίο στα χέρια και την πετσέτα στους ώμους, περνούσα το χτήμα με τις ελιές και τα μυρμήγκια και ξάπλωνα σχεδόν γυμνός στο κρύο μπλε της θάλασσας. Κι ύστερα, για καμιά ώρα πάλευα με το χάδι του ήλιου που ολοένα δυνάμωνε.

Θα με καταλάβεις αν σου πω πως αυτό ήταν μια συμπύκνωση όλων των καλοκαιριών τα ζωής μου, που την είχα ανάγκη προκειμένου να τα διασώσω; Που ξόρκιζε το μέγεθός τους μέσα μου;

***
Θα σε διαβεβαιώσω λοιπόν, με κίνδυνο να γίνω επικίνδυνα σαφής (και αυτοαναφορικός επομένως), πώς έδωσα φέτος ένα ισχυρό χτύπημα στο χειμώνα που θα ‘ρθει και θα δοκιμάσει πάλι μέσα και έξω μου τα μεγέθη που λέγαμε στην αρχή: αγόρασα στο γιο μου πολλά Μίκυ Μάους. Τα διάβαζε ο μπαγάσας, τα «ρούφαγε» απίστευτες ώρες. Κάποια μεσημέρια δεν κοιμήθηκε διαβάζοντάς τα. Και τον μάλωσα βεβαίως. Κατά πως έκανε κάποτε και ο πατέρας μου. Και του ‘λεγα: «κοιμήσου. Πώς θα μεγαλώσεις αν δεν κοιμηθείς;»


***
Οι φωτογραφίες είναι από τα Πούλιθρα. Ο Ραφαηλίδης επαναλάμβανε στο βιβλίο του ("Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού". Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου) τον Ηράκλειτο. Προσπάθησα να αποτυπώσω τη φράση του «ΠΟΤΑΜΩ ΓΑΡ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΕΜΒΗΝΑΙ ΔΙΣ ΤΩ ΑΥΤΩ»

19 σχόλια:

Σημειώσεις Ανυπομονησίας είπε...

...

σου ταιριάζει αυτή η γραφή, τα λες ωραία...

Κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω δε μ'ανατριχιάζουν πια... κάπως έτσι το "έδεσα" πριν...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Καλημέρα Ανυπόμονε Φερνάντο. Καλή εβδομάδα. Σε ευχαριστώ (και για τις Τρύπες)

δύτης των νιπτήρων είπε...

Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.


Αλλά ίσως και όχι, ε;

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

... και να σκεφτείς ότι αγοράζω την Καθημερινή της Κυριακής αυτό τον καιρό για να έχω τη σειρά των έργων του (!!!!!!). Δύτη είσαι πιο πολύ από τον καθένα στο μυαλό μου μερικές φορές. "Ο γυρισμός του ξενιτεμένου" είναι υπέροχο ποίημα και τραγούδι και το μουρμούριζα όταν κρατούσα τις σημειώσεις μου και χθες το βράδυ που το έγραψα τούτο το ποστ. Εκείνο δε το "βλέπω γονατιστούς ανθρώπους - λες κάνουνε την προσευχή τους"... Φίλε πολύ με ευχαριστεί που με "πιάνεις".

Кроткая είπε...

τό'χω πει και σε άλλους γονείς: μην τα μαλώνετε. όλα αυτά που τους απαγορεύετε, θα τα κάνουν μεγαλώνοντας, όταν πια δε θα είναι ο σωστός καιρός.

Τσαλαπετεινός είπε...

Υποθέτω ότι όταν μεγαλώσεις κι άλλο, τότε που στη θέση του μικρού βρεθεί ο μικρός του μικρού, τότε θα σκέφτεσαι άλλα για τα μυρμήγκια. Αλλά έχουμε πολλά χρόνια μέχρι εκείνη την εποχή...

Καλώς ήρθες/ατε

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Χαλόου; Αρ γιου τό(λ)κιν του μι; Το μάλωμα είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τα παιδιά. Εμάς τους μεγάλους Κροτ μου... (απόθεμα βλέπω κράτησες σε όσα ήπιες στην Κρήτη...)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Πάρα πολλά (tee hee hee)... καλώς σας βρήκα (;)... αλλά ξαναφεύγω (tee hee hee δις)...

δύτης των νιπτήρων είπε...

tee hee hee? TEE HEE HEE?? TEE HEE HEE??? Δηλαδή μου κλέβεις τώρα το trading mark μου, ω δρεπανηφόρε;

αγκνιρα είπε...

Πολύ μ΄αρεσε το κείμενό σου, Γιώργο, ιδίως η σκέψη ότι όσο μεγαλώνουμε μικραίνουν όλα γύρω μας. Να συμπληρώσω; Όσο μεγαλώνουμε μικραίνει και ο χρόνος, τρέχει και φεύγει συνεχώς.
Υ.Γ. Καλύτερα μικυ μάους, παρά βιντεοπαιχνίδια

Ανώνυμος είπε...

γιατι ο χρόνος ο αληθινός είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός λέει ο Νιονιος...


φεγγαρένια

Soduck είπε...

Όμορφα μεγαλώνεις...

γρηγόρης στ. είπε...

Όλα καλά, αλλά η θάλασσα ρίγησε;

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Αγκνίρα το ΥΓ ξαναπέστο- αντιστεκόμαστε στα αποβλακωτήρια :)

Ναι Φεγγαρένια τα έχει πει ο Νιόνιος (μετά είπε και άλλα βέβαια...) και όχι μόνο αυτός. Εξάλλου ο χρόνος (δηλαδή ο θάνατος) είναι παλιό ταμάχι του πολιτισμού μας.

Soduck, όμορφα με συμπονείς γι' αυτό!!! (tee hee hee- που λέει και ο Δύτης των Νιπτήρων και αντιγράφουν κι άλλοι κατά καιρούς, κάτι Τσαλαπετεινοί, κάτι Ρενάτες, κάτι Silent και Κρότκαγιες (νομίζω) και όχι μόνο εγώ, όπως άδικα με κατηγορεί....)

Γρηγόρη φίλε επίκειται φωτογραφική απόδειξη για το ότι η θάλασσα ξανα-ρίγησε στη θέα μου :)

Σταυρούλα είπε...

Το καλοκαίρι της ωριμότητας ήταν αυτό τελικά για τους περισσότερους 30+ φίλους βλόγερς. Καιρός σας ήταν! Tee hee hee
(από μια 40+ που αφήνει το πιτσιφρίκι που έχει μέσα της να χοροπηδά επίτηδες) :P

Δύτη, είναι μόλις η δεύτερη φορά (άντε τρίτη) που το μεταχειρίζομαι, αλλά ο Γιώργος στο fb κάνει κατάχρηση.

SoDurck είπε...

Γιώργο... δε σε συμπονώ καθόλου! Σε καμαρώνω όμως πολύ. Για όσα μπορείς να λες και για όσα μπορείς να ζεις και δεν τα ρίχνεις στο βαθύ πηγάδι των αυτονόητων. (Να κλέβεις... που λένε και κάτι "σύννεφα" στη γειτονιά. Και ο δύτης ας κάνει παραπονάκια. Πάω στοίχημα οτι βγάζει το κεφάλι από τον νιπτήρα και σε κρυφοκοιτάει με καμάρι).

tee hee hee... OUPS! ήταν τυχαίο..

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Renata, εγώ έχω ωριμάσει προ πολλού, όχι όπως οι άλλοι που λες, απλά το είχα ξεχάσει... και το ξαναθυμήθηκα.

Soduck τα έριχνα, αλλά γέμισε και μέχρι να σκάψω το καινούριο τα αφήνω έξω και τα βλέπετε εσείς, άσε που σκάβοντας καινούριο έχω αρχίσει να ανησυχώ μήπως και μείνω μέσα (ως αυτονόητο)....

SoDurck είπε...

φτου κακά! να το ανοίξεις για να ρίχνεις τις ρουφήχτρες των στιγμών.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, ναι, να αφήσουμε τα πιτσιφρίκια μέσα μας να χοροπηδάνε! Κι αν ακούσω κάποιον να τα μαλώνει θα έχει να κάνει προσωπικά μαζί μου!

(tee hee hee...)