Το ένα βιβλίο είναι ένας "Νέος θησαυρός" του 1804. Το άλλο ένα "Ψαλτήριον Δαβίδ του προφήτου και βασιλέως" του 1793. Το ένα γραμμένο με ελληνικά γράμματα στην τούρκικη γλώσσα (καραμανλήδικο), το άλλο τυπωμένο στη Βιέννη από τον Βεντότη. Και τα δύο φέρουν... ίχνη από παιδιά που έμαθαν πάνω τους να διαβάζουν και να σκέφτονται.
Και καθώς οι αιώνες πέρασαν, αναρωτιέμαι* τι είναι παιδικό βιβλίο: ένα βιβλίο που άφησε τα ίχνη του σε ένα παιδί, ή ένα βιβλίο στο οποίο άφησε τα ίχνη του ένα παιδί...
Η απορία, καθώς σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα παιδικού βιβλίου και τα γενέθλια του Άντερσεν...
6 σχόλια:
Και τα δυο μήπως;
Ένα βιβλίο που μας άφησε τα σημάδια του όταν είμαστε παιδιά σίγουρα έχει κι δικά μας σημάδια. πχ ονοματεπώνυμο.
Υ.Γ. Υπογράμμιζα και τσάκιζα σελίδες στα δικά μου βιβλία.
Υ.Γ. Την υπογράμμιση με μολύβι και το σημάδεμα με χρωματιστούς διαφανείς αυτοκόλλητους σελιδοδείκτες τα κάνω ακόμα ;)
Το βιβλίο που άφησε τα ίχνη του ένα παιδί, Γιώργο, όποιο κι αν ήταν αυτό, οποιανού κι αν ήταν.
γρηγόρης στ.
η σχέση με το βιβλίο είναι αμφίδρομη
ααα εγω δε τα έγραφα/γράφω τα βιβλία ... βαζω αυτοκόλλητα σημάδια
Λοιπόν, έτσι όπως μας κόβω δεν είμαστε πλέον παιδιά.
Κλίνω προς την άποψη του Γρηγόρη.
Εγώ Βάσω δεν κάνω τους.... κανιβαλισμούς της Renata, αλλά στην πρώτη σελίδα γράφω το όνομά μου και την ημερομηνία αγοράς.
δεν θα'πρεπε να υπάρχουν παιδικά βιβλία ως βιβλία για παιδιά, καθώς ένα βιβλίο απευθύνεται σε όλους μας και ανάλογα την ιδιοσυγκρασία μας μπορούμε κάλλιστα να το διαβάσουμε. Κατά συνέπεια,
ένα παιδικό βιβλίο είναι αυτό που γράφεται από παιδιά :-)
σημειώνω στα βιβλία με μολύβι μόνο, με ανατριχιάζει η μονιμότητα του μελανιού
για τον ίδιο σχεδόν λόγο (του ανεπίστρεπτου) δεν χαρίζω τα βιβλία μου
Ούτε εγώ τα χαρίζω, ούτε τα δανείζω πια. "Τα πολύτιμά μου, τα πολύτιμά μου".....
Δημοσίευση σχολίου