Ένα καλοκαιρινό απόγευμα του 1979

Ξέρεις, αυτές τις μέρες έρχεται και κάθεται επίμονα στο νου μου μια εικόνα που είναι χιλιάδες εικόνες σε σπίτια καλοκαιρινά χρόνια τώρα. Μια εικόνα ζωντανή, που κοιτάζει, μυρίζει, γεύεται τη ζωή, τη ρουφάει. Μια μεγάλη γυναίκα ιδρωμένη βγαίνει στη  βεράντα ή την αυλή. Φοράει ένα φουστάνι παλαιικό. Κρατάει στο χέρι της ένα πιάτο με φέτα, ντομάτα και δυο βρεγμένα παξιμάδια χιονισμένα με ρίγανη. Τ’ αφήνει στο τραπέζι μπροστά σου, σε ένα τραπέζι με πλαστικό τραπεζομάντηλο. Είναι για σένα. Της χαμογελάς κι αρχίζεις να τρως και καταπίνεις τα χρόνια σιγά-σιγά και η γυναίκα γερνάει αφηγούμενη ένα μεγάλο παραμύθι και εσύ γίνεσαι άντρας κι αρχίζεις κι εσύ να χαλάς σιγά-σιγά κι η φωνή της κι η μυρωδιά της σε ποτίζουν κι ύστερα είσαι μόνος με ένα πιάτο μπροστά σου που έχει μέσα φέτα, ντομάτα και δυο βρεγμένα παξιμάδια χιονισμένα με ρίγανη. Ένα καλοκαιρινό απόγευμα του 1979 ή του ποτέ ή του πάντα ή του παντού ή του πουθενά.