Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Φθινοπωριάζει κάποτε στις βιβλιοθήκες



Καμιά φορά φθινοπωριάζει στο χαρτοβασίλειό μου. Συνταξιοδοτούνται ίσως τα φύλλα των δέντρων κι ύστερα κάποιος τα κρύβει σε βιβλία και μένουν εκεί τυλιγμένα με τις τυπωμένες σελίδες τους, ερείπια του παρελθόντος κάποιας φιλίας ή ενός έρωτα. Ενθύμια ή μνημόσυνα ενός καλοκαιριού. Ή σαν σελιδοδείκτες ενός βιβλίου του 1868 κάποιου Louis Pasteur που ανακάλυψε λέει πού οφείλεται το ξίνισμα του κρασιού.

4 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Με αυτά που βλέπεις εκεί, κάθε μέρα είναι άνοιξη φίλε μου.

;-)

Σταυρούλα είπε...

Στο ΄χω πει πως σε ζηλεύω για τη δουλειά που κάνεις, ε; :)

Λιακαδα είπε...

Εχει και το Φθινοπωρακι τις ομορφιες του!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Τσαλαπετεινός: εγώ ξέρω πως τα καλοκαίρια μας είναι μικρά φίλε. Και ατέλειωτοι οι χειμώνες...

@Σταυρούλα: γι' αυτό κι εγώ τη μοιράζομαι (για να γλυτώσω τη γλωσσοφαγιά... χιχιχιχιχι)

@Λιακάδα: Τις έχει το μπαγάσικο :)