Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Ποιος είσαι ρε φίλε;

Αυτές τις μέρες γυροφέρνω το τετράδιο που γράφω αυτά τα πράγματα. Πάω κι έρχομαι. Πιάνω και αφήνω τις λέξεις μου, ξεκινάω και φρενάρω τις σκέψεις μου. Έχουν νόημα λοιπόν όλα αυτά; Έχουν σκοπό; Έχουν έστω μια αισθητική ποιότητα ή μια επικοινωνιακή λειτουργία; Φυτεύουν ιδέες; Προκαλούν μια αντίδραση;




Μην βιαστείς ν’ απαντήσεις. Τουλάχιστον πρώτα άκουσέ με.. Πριν λίγες μέρες ένας «ανώνυμος» σχολιαστής άφησε στο μπλογκ ένα σχόλιο να περιμένει την έγκρισή μου για να δημοσιοποιηθεί. Αποκαλώντας με «ψευτοκουλτουριάρη μαλάκα» με εγκαλούσε γιατί δεν επιτρέπω τον ελεύθερο σχολιασμό, γιατί τα σχόλια περνούν από την εποπτεία μου πριν εμφανιστούν. Τόσο το «ψευτοκουλτουριάρη» όσο και το «μαλάκα» μου άρεσαν σαν χαρακτηρισμοί. Διαφωνώ με τους χαρακτηρισμούς του, αλλά η άποψή του με επιβεβαιώνει. Ο ανώνυμος μαλάκας που τα έγραψε αυτά όμως είναι «ανώνυμος». Εγώ που τα γράφω όλα αυτά σας λέω ποιος είμαι, μπορείτε εύκολα να με βρείτε. Τα ίδια θα σας πω και δια ζώσης (ίσως με άλλο περιτύλιγμα), πάντως τα ίδια. Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι το σχόλιο το έπνιξα - δεν ταίριαζε με το κείμενο που είχα γράψει (όπου περιέγραφα την κηδεία ενός προσφιλούς μου προσώπου).

Αυτό το ασήμαντο συμβάν άφησε σκόνη πίσω του. Τι είναι λοιπόν αυτό το παιχνίδι; Δική μου ανάγκη έκφρασης; Τα κείμενα αυτά είναι δραπέτες της όποιας δημιουργικότητάς μου; Είναι πολιτική προπαγάνδα όσα γράφω ή ανούσιες και βαρετές εκμυστηρεύσεις; Μην νομίζεις πως με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα, δεν εξαρτώμαι και τόσο από όσα θα μου πεις. Αυτό που με εκκινεί πιστεύω είναι πως εσύ δεν εκφράζεσαι. Και παλεύω να καλύψω το κενό- όχι το δικό σου, το συλλογικό. Δεν σε ξέρω εδώ που τα λέμε. Εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Ούτε αυτά που σκέφτεσαι διαβάζοντάς τες. Μου ‘χει δοθεί κάμποσες φορές η ευκαιρία ζωντανά να μου πείτε πως αυτά που γράφω σας ενδιαφέρουν – κατά κανόνα… γυναίκες μου το λέτε αυτό. Τα στατιστικά της blogspot επίσης μου δίνουν μια ικανοποιητική εικόνα. Όμως αυτό (που μου αρέσει βεβαίως) στα αλήθεια δεν με κολακεύει καθόλου. Γιατί στα αλήθεια τώρα θα ήθελα πιο πολύ από όλα την αντίδρασή σας. Τη συζήτηση. Αυτό θα ήταν μια καλή λειτουργία αυτού του μπλογκ.

Όταν έχεις ένα προορισμό, δεν περιφέρεσαι, συνήθως παίρνεις της ευθεία σου και πας. Εμένα όμως εδώ μέσα ο σκοπός μου είναι να περιφέρομαι, να ψαχουλεύω τις εμμονές και τα κομμάτια τις ζωής μου: τον έρωτα, τα παιδιά, τη φιλία, τα βιβλία, τη δουλειά, την ποίηση, την Αριστερά, την πολιτική, τις ιδέες, τις εμπειρίες μου. Όσα εδώ μέσα γράφω είμαι «εγώ». Όχι όμως ολόκληρος. Και επίσης όχι αυτός που ο αναγνώστης φαντάζεται. Θέλω να πω πως άλλο μια γνωριμία ή μια φιλία στον έξω κόσμο, τον πραγματικό και άλλο αυτή η σχέση γραφέα- αναγνώστη που έχουμε. Η έξω σχέση είναι σαφώς πιο δημοκρατική, πιο δυναμική, ίσως και πιο ειλικρινής. Αυτή εδώ τώρα είναι ίσως πιο… στοχαστική, λιγότερο αμφίδρομη και πιο μοναχική (άρα είναι ελάχιστα «σχέση»). Με απωθούν οι εκμυστηρεύσεις και οι λυρικές εξομολογήσεις δημοσιογραφούντων στα μπλογκ- μοιάζουν με δημόσιο αυνανισμό (:φαντασιώσεις δεμένες στη μοναξιά).

Για να τελειώνουμε λοιπόν: πάω κι έρχομαι αυτές τις μέρες στα κείμενα και τις σκέψεις μου γιατί είναι μπερδεμένες οι λέξεις μου. Ντύνονται αγχωμένες τα φορέματα της εποχής τους και της μόδας τους ενώ θα προτιμούσαν να κυκλοφορούν γυμνές και ερωτεύσιμες ανάμεσά σας. Αυτή την μπερδεμένη εποχή που ζούμε πρέπει νομίζω όλοι επιτέλους να μιλήσουμε, να ακούσουμε και να σκεφτούμε. Εγώ αυτά έχω να πω. Πρέπει και εσείς να μιλήσετε τώρα.

27 σχόλια:

Nefosis είπε...

Εγώ τώρα που είμαι γυναίκα και συμφωνώ, τί να πω; Αφού παρόμοιες σκέψεις κάνουμε, με άλλα λόγια τις λέμε και όλο οι ίδιοι/-ες τα διαβάζουμε.

marronblogger είπε...

Αγαπητέ βιβλιοθηκάριε, σε διαβάζω όποτε μπορώ και μου αρέσουν τα γραφόμενά σου. Ακόμα και στα αδιέξοδα των λέξεων οι αναγνώστες συμπαρίστανται!! Όσο για τη νέα μόδα Cyber bullying, και trollαρισμα, γι' αυτό υπάρχει ο μετριασμός των σχολίων και το φίλτρο των ανεπιθυμήτων και οι αναφορές, αλλά και η έξτρα επιλογή να μην δημοσιεύουν οι ανώνυμοι. Μη νιώθεις άσχημα.το ιστολόγιο σου ανήκει και εσύ το κατευθύνεις. Καλό σου βράδυ

Ειρήνη είπε...

Μεσα στον λιγο ελευθερο χρονο που εχω, παντα θα κοιταξω για μια νεα αναρτηση σου.Καποιες φορες συμφωνω μαζι σου, διαφωνω, προβληματιζομαι ή αδιαφορω.Μου αρεσει να διαβαζω τι καινουργιο εχεις να πεις, ειναι σαν τον φιλο που θες να ακουσεις την αποψη του γιατι του εχεις εμπιστοσυνη.

Кроткая είπε...

Εγώ πάντως αυτά τα ζητήματα τα επιλύω "μπρεχτικά". Πατ κιουτ. Με δυο κουβέντες. Το βλογ μου είναι ένα σπίτι μου, ο χώρος έκφρασής μου. Όπως στο σπίτι μου κυκλοφορώ όπως θέλω και κάνω ό,τι θέλω, έτσι και στο βλογ -σε γενικές γραμμές, γτ είναι ένα δημόσιο σπίτι.
Και μου αρέσει να το σκέφρομαι πιο ελέυθερα το πράγμα. Εγώ γράφω όσα και όπως θέλω. Όποιος θέλει διαβάζει, όποιος θέλει πάει παρακάτω. ΌΠοιος θέλει σχολιάζει, όποιος θέλει παρατηρεί σιωπηρά. Δε θέλω κανόνες.
Ο μόνος κανόνας που βάζω είναι ο σεβασμός. Δεν ανέχομαι τις προσβολές και δεν τρέφω τα κακά τρολζ. Τα καλά τρολζ τα αγαπάω :)

Είναι δυναμική αυτή η φάση. Μέσα σε αυτά τα 6.5 χρόνια, εξελίχθηκα ως άνθρωπος, πράγμα που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Κ εξελίχθηκε κ το βλογ.

Και όπερ έδει δείξαι :)

meril είπε...

ποιος /ποια είμαι;
κι ό,τι πω θα δώσει απάντηση;
Η έκθεση εδώ είναι ένα ρίσκο σαν και κάθε άλλη
ή μάλλον έχει το δικό της τίμημα
Ο επισκέπτης αναγνώστης θα σε φτιάξει παίρνοντας απ' τις λέξεις τις δικές σου, εκείνο που του ταιριάζει
και το κατασκεύασμα ίσως και ελάχιστα να ταιριάζει
αλλά αυτό είναι αδιάφορο.
Όπως είπες κι εσύ αυτό που φαίνεται είναι η λογοτεχνική εκδοχή του εαυτού(ή κάπως έτσι) οπότε κι αυτό που προσλαμβάνει ο άλλος γιατί να μην είναι ανάλογο του πόσο μπορεί να εννοήσει;(λέω τώρα εγώ με το φτωχό μου μυαλό)

Κωνσταντινα Σερπανου είπε...

Καλημέρα. Διαβάζω πάντα τα σχολια σου. Εχουμε διαφωνήσει εχουμε συμφωνήσει σε πολλα. Απλά πολλές φορες πίσω απο την ανωνυμία κρύβονται ειτε δειλία είτε προσπάθεια για επιβεβαίωση. Διαλέγεις και επιλέγεις

Σταυρούλα είπε...

Συμφωνώ και συντάσσομαι με την Κροτ.

Όπως λέει και στο βιβλίο "Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων": "This is my dream, I decide what happens in it".

Το Φαουδι είπε...

Η 'ανειδίκευτη' γνώμη μου για τα όσα διαβάζω εδώ τον τελευταίο ενάμισι χρόνο είναι ότι είναι λίγο απ'όλα τα κομμάτια ενός σκεπτόμενου, σύγχρονου ανθρώπου. Γέλιο, πόνος, οικογένεια, φίλοι, δουλειά, θυμός, πολιτική, όνειρα, απογοήτευση, ερωτήματα, ιδέες, παθήματα, ανθρωπιά, αναμνήσεις. Και κυρίως, μια συνεχής αναζήτηση, που από μόνη της απαντά ίσως τη σημερινή ερώτηση-τίτλο.

Αν δε ρώταγες, θα έγραφες;

ggk είπε...

Καλά σου είπε ρε! Και εμένα μου τη σπας :-P:-P:-P:-P

antinetrino είπε...


Εγώ πραγματικά δεν κατάλαβα τι έπαθες κυριακάτικα! Σε ενόχλησε ένα ηλίθιο σχόλιο? Η σε ενοχλεί που οι αναγνώστες δεν αφήνουν όσα σχόλια θα ήθελες?
Αν απλά σε ενδιαφέρει να μάθεις την γνώμη μας για σένα, τότε τα πράγματα είναι αρκετά απλά.
Εγώ για παράδειγμα δεν έχω γνώμη!
Έχω έρθει αρκετες φορές, μου άρεσαν οι αναρτήσεις σου και γι' αυτό ξανά ήρθα.
Όταν νιώσω την ανάγκη να πω κι εγώ μια μαλακία -όπως τώρα- θα την πω κι εκεί τελειώνει το θέμα....
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναζητά κανείς σύνθετα νοήματα , σε τόσο απλές σχέσεις....
Άντε καλό υπόλοιπο Κυριακής.

Ανώνυμος είπε...

Καθένας βλέπει και καταλαβαίνει μόνον αυτήν την πλευρά σου, που του επιτρέπεις να δει ή να καταλάβει, ανάλογα με την ευαισθησία του, τη λογική του, τις αντιλήψεις του, κτλ.
Το κείμενο δίνει κάθε φορά το ερέθισμα και μέσα από αυτό προσπαθείς να μαντέψεις το χαρακτήρα, τις αντιδράσεις, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες του άλλου.
Εδώ που τα λέμε, όλη μας τη ζωή αγωνιζόμαστε να γνωρίσουμε τον ΄Αλλο είτε είναι τα πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα είτε φίλος είτε συνάδελφος είτε απλά γνωστός.
Κι έρχεται στιγμή που ανακαλύπτεις ότι τελικά τίποτα δεν ήξερες γι' αυτόν.

Προσωπικά τώρα, δεν με ενδιαφέρουν πάντα όσα γράφονται εδώ και άλλοτε πάλι δεν συμφωνώ μαζί τους.
Προσπαθώ να είμαι αποστασιοποιημένη και κατά το δυνατόν ειλικρινής ή τουλάχιστον όσο πιο κοντά στη δική μου αλήθεια.

Όσο και να ονειρεύομαι, τα άτομα που με προσγειώνουν στην πραγματικότητα, είναι οι "χειροπιαστοί" άνθρωποι, όχι οι διαδικτυακοί, οι οποίοι καλύπτουν άλλες μου ανάγκες -κυρίως επικοινωνιακές- και που συχνά μου είναι συμπαθείς έως και οικείοι.

Τελειώνοντας, έχω να προτείνω -για να έχει ενδιαφέρον και η συζήτηση-
ο οικοδεσπότης να συνδέει κάπως τα νήματα του λόγου των ετερόκλητων επισκεπτών του, ειδικά όταν είναι άγνωστοι μεταξύ τους.

http://www.youtube.com/watch?v=ra1Si1Ikm1w


κ.κ.

γρηγόρης στ. είπε...

Γιώργο,

ο καθένας ορίζει κατά πως θέλει τα του ιστολογίου του [όπως και τις σελίδες στα άλλα κοινωνικά δίκτυα].
Και τι την/τον ενόχλησε; Αυτά που γράφεις και όπως τα γράφεις ή ο έλεγχος στα σχόλια ή μήπως και τα δυο, αυτή/ος που υπογράφει με παρρησία ως ανώνυμη/ος;


Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Καλημέρα σας.
Η έκθεση της δημόσιας γραφής είναι και εν μέρει δημόσια έκθεση της προσωπικότητας. Η ιστορία αυτή δεν είναι πάντα βολική, ιδίως όταν επιχειρεί να είναι ειλικρινής.

Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το κουβάρι του αρχικού κειμένου και των σχολίων σας μαζί. Εν τω μεταξύ, σας καλώ να αναλογιστείτε την αντιστοιχία γυναικών-αντρών στους σχολιαστές :)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@nefosis: πάντως είναι εντυπωσιακό αυτό το πράγμα μερικές φορές. Να δω πότε θα γνωριστούμε και θα τα πούμε και από κοντά.

@marronblogger: καλημέρα λοιπόν. Πριν λίγες μέρες ένας άντρας συνάδελφος γύρισε έκπληκτος σε έγκυο συνάδελφο και της είπε: "καλά, είσαι έγκυος;". Η γυναίκα γεννάει σε ένα μήνα και φαντάζεσαι την κοιλιά της. Θέλω να πω πως ακόμη με εκπλήσσουν κάποιες συμπεριφορές. Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο αυτού του ποστ. Το θέμα είναι τι λένε όσοι δεν μιλούν. Όχι μόνο εδώ μέσα, αλλά και έξω. Η γνώμη είναι έκθεση. Και προτιμώ ένα ¨είσαι μαλάκας', παρά τον περαστικό των απόψεων, αυτόν που κρύβεται στην παθητική ανάγνωση της ζωής. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή. Περισσότερο νομίζω, αυτό το ποστ μιλάει γι' αυτόν (η σε αυτόν)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Ειρήνη: περιγράφεις μια συνήθη, φυσιολογική συμπεριφορά αναγνώστη- την έχω και εγώ κάποιες φορές. Αυτό που επιζητεί όμως κάποιες φορές η άποψη είναι να αναμετρηθεί και με τις άλλες. Βελτιώνεται :). Είναι ωραίο πάντως να καταλαμβάνεις λίγο από τον λίγο ελεύθερο χρόνο των άλλων.

@Κροτ: ακόμα και αν είναι ένα "δημόσιο σπίτι" το μπλογκ, δεν είναι σίγουρα ο οίκος μας "εν δήμω". Κι εγώ λάτρης του... Μπρεχτ είμαι. Το λέω πάλι: το θέμα μου είναι η "ανωνυμία" και η μη έκφραση της γνώμης. Η προσπάθεια να περάσουμε αόρατοι στην καταστροφή. Το φαινόμενο είναι γενικό, κοινωνικό και πολιτικό. Έχει βέβαια και τις προσωπικές και ψυχολογικές του όψεις, που εδώ αποτέλεσαν την αφορμή του ποστ.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Συμφωνώ με την αρχή, τη μέση και το τέλος του σχολίου σου. Απλά υπενθυμίζουμε αυτή τη διάσταση αυτής της επικοινωνίας και τη σερβίρουμε γαρνιρισμένη με ερωτήματα.

@Κωνσταντίνα Σερπάνου: Καλώς την! Σερβίρουμε βύσσινο στους νέους σχολιαστές. Νομίζω πως απαντάς σε κάποια από τα ερωτήματα. Ως ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό όμως το φαινόμενο της μη έκφρασης πρέπει να έχει και άλλες παραμέτρους.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Σταυρούλα: σιγά μην έχανες :) Τελικά τι είναι τα μπλογκ΄, "δημόσια σπίτια" ή "δικό μας όνειρο"; Στην δεύτερη περίπτωση οι ήρωες είναι φανταστικοί και το όνειρο μοναχικό. Στην πρώτη, οι ήρωες είναι περαστικοί και το σπίτι μπουρδέλο :)

@Φαούδι: αυτή η ερώτηση θα με ταλαιπωρήσει. Μάλλον θα τη δουλέψω λίγο ακόμη. Μου άρεσε!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@ggk: "θέλω να σ' ακούω, να σ' ακούω να το λεεες!..." λαλαλα

@antinetrino κλασική αντρική αντιμετώπιση- ευθεία :) Λες λοιπόν πως είναι απλές αυτές οι σχέσεις; Μα κάθε σχέση τρέφεται από την ανταπόκριση των συναισθημάτων ή την επικοινωνία των ιδεών. Και επειδή δεν είναι αυτή η παράμετρος βέβαια η κύρια, το "κρέας" ξανααερβίρεται χωρίς τα "χορταράκια" του: Ποιος είσαι (γενικά) ρε φίλε γύρω μου, στη δουλειά, στην πόλη, στο σχολείο, στην οικογένεια (όπου θες)που δεν μιλάς; Πώς εκφράζεσαι και πώς αντιδράς; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσεις; Ή ξέχασες να σκέφτεσαι; (Να, κάτι τέτοια ρωτάω- αλλά υπονοώντας τα μάλλον σας μπέρδεψα :)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Ανώνυμος/η κ.κ.: Ευχαριστώ για το τραγούδι :)

Άρχισα να γράφω το μπλογκ σχεδόν γιατί δεν άντεχα να διαφωνώ με πολλά που διάβαζα, όπως ας πούμε τη ggk (που σχολίασε πιο πάνω). Είναι λίγο υπερβολικό αυτό, αλλά έπαιξε πάντως το ρόλο του. Θέλω να πω, πως οι διαφωνίες είναι πάντα σημαντικότερες και πιο ενεργητικές μέσα μας. Το πρόβλημα είναι με αυτούς που συνήθισαν να συμφωνούν με ό,τι και αν λέγεται, με ό,τι και αν γίνεται.

υγ: δεν είναι άσχημη η πρότασή σου. Θέλω όμως λίγη ανάλυση...

@γρηγόρης; μια χαρά ερωτήματα. Άβυσσος η ψυχή του ανώνυμου. Παρόλα αυτά το θέμα μας είναι ο μη σχολιασμός, όχι απαραίτητα εδώ, αλλά γενικά. Το τρολάρισμα είναι στην κουλτούρα του μέσου, που θα έλεγε και η Κροτ :)

silentcrossing είπε...

Εγώ πάντως κοντοζυγώνω σχεδόν καθημερινά, διαβάζω και φεύγω ήσυχα ήσυχα από 'δω μέσα χωρίς να ενοχλώ. Βασικά δεν πολυσχολιάζω γιατί είμαι μεγάλος τεμπέλης. Αυτό τώρα το γράφω για να κλείσει λίγο η ψαλίδα γυναικών-αντρών σχολιαστών, έχω και ειδικό βάρος όπως κι αν το δεις, κατά τ'άλλα η απάντηση μερικές φορές είναι πιο απλή από όσο νομίζουμε: γιατί να ασχολούμαστε με τον κάθε αργόσχολο μαλάκα;

το σέβας μου :-)

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν, για να γίνω λίγο πιο σαφής:

Τα σχόλια είναι "ζεστά", με την έννοια ότι είναι σκέψεις άμα τη αναγνώσει της κάθε ανάρτησης.
Περιμένω, επομένως, μια κάπως πιο άμεση απάντηση, ώστε να δώσει ώθηση στη συζήτηση, που ενδεχoμένως θα αρχίσει.

Όταν θέλεις να δεις πρώτα όλες τις απόψεις-σκέψεις-σχόλια των (ευγενών) επισκεπτών, για να έχεις μια γενική εικόνα του κλίματος που επικρατεί σ' αυτά, ώστε να υπάρξει μια συνολική (χρονικά) απάντηση "σούμα", όλο αυτό αφαιρεί από την αμεσότητα μιας "επί τούτου" απάντησης.

(Μιλάμε πάντα για συνθήκες μπλογκ και όχι τουΐτερ, βρίσκοντας τρομερά ενδιαφέρον, αλλά και προκλητικό μαζί, να ακούγονται οι διάφορες γνώμες σε περιβάλλον διαλόγου -πολιτισμένο πάντα.
Αρκετή αγένεια έχουμε φάει με το κουτάλι παντοιοτρόπως γύρω μας.)

Από την άλλη, καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει άπλετος χρόνος για το μπλογκ, που κι αυτό όμως θέλει τη φροντίδα του, αν το αγαπάς.

Συμμερίζομαι λοιπόν τον προβληματισμό της ανάρτησης, που κι αυτός θέλει το χρόνο του, για να πάρεις τις απαντήσεις σου -αν τις πάρεις τελικά.

κ.κ.

katabran είπε...

θυμάμαι κάποτε κάποτε τον Αllou Fun Marx Που είχε γράψει εκείνο το περίφημο "μλπογκοσλοβλακεία"...
αναρωτιέμαι πόσο χρόνο του πήρε τού τύπου να γράψει το σχόλιο και χαμογελώ σκεφτόμενη πόσο χρόνο σε απασχόλησε αυτό κα πόσο διέθεσες γι αυτό το κείμενο...

τα σέβη μου βιβλιοθηκάριε...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@κ.κ.: Τις παίρνω περίπου τις απαντήσεις μου :) Γεγονός είναι ότι το πράγμα θέλει μεγαλύτερη σπουδή και ταχύτητα στις απαντήσεις. Ομως ο χρόνος είναι τεμαχισμένος σε πολλά κομμάτια που το καθένα διεκδικεί την προσοχή μου...

@katabran: ώστε κάνουμε και πλακίτσες και γελάμε εις βάρος των άλλων...μμμάλιστα :) Ο Αλλού Φαν Μαρξ τα κάνει κάτι τέτοια: αφήνει το στίγμα του στο μυαλό των άλλων...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@silentcrossing: Αδερφέ σε ευχαριστώ που με το ειδικό σου βάρος συνέβαλες τα μέγιστα (tee hee hee)να γείρει η τραμπάλα στην πλευρά μας. Αλλά βρε Σάιλεντ δεν είναι μόνο ο σχολιαστής, είναι ο κόσμος γύρω μας, αυτός που μας διαβάζει, αυτός που δεν αντιδρά, δεν αντιμιλά. Αυτός στην ουσία είναι το θέμα μου, αυτός που δεν ξέρουμε τι σκέφτεται.

Dina Vitzileou είπε...

Ωχ! Κατσαμάκη,
νομίζω πως αποτελώ το θέμα σου!
Σε διαβάζω και δεν σχολιάζω, δεν αντιδρώ..
Και όχι μόνο εσένα...πολλούς και πολλές.
Μετά αντιγράφω τις διευθύνσεις και τις στέλνω από δω και απο κει να διαβάσουν και άλλοι..
Δεν προλαβαίνω να γράφω,
προλαβαίνω όμως να διαβάζω..
και να μιλάω..
Κάπως έτσι..

Γιατί όπως είπες:
"Αυτή την μπερδεμένη εποχή που ζούμε, πρέπει νομίζω όλοι επιτέλους να μιλήσουμε, να ακούσουμε και να σκεφτούμε."
Φιλιά πολλά

Σπ. Καρύδης είπε...

Αγαπητέ,
είναι απόλυτο δικαίωμά σου να ελέγχεις τα σχόλια, να τα εγκρίνεις και ακόμη να τα διαγράφεις ως ανεπιθύμητα. Ειδικά τα ανώνυμα ή με ψευδώνυμο.
Τις σκέψεις σου καταγράφεις και τις κοινοποιείς, για όσους ενδιαφέρονται να τις διαβάσουν.
Ο διάλογος μέσω των σχολίων πολύ εύκολα ξεφεύγει, δεν υπάρχει η δυνατότητα της άμεσης απάντησης, ούτε και της επαναφοράς στο θέμα, όπως σε έναν ζωντανό, πρόσωπο με πρόσωπο, διάλογο.
Μέσα από τα σχόλια ακούγονται οι παράλληλες φωνές, μπορεί και διαφωνίες, αλλά όλα σταματούν στην ουσία εκεί.
Το διαδίκτυο δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή.
Μου αρέσει το γράψιμό σου.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Dina Vitzileou: Χαίρομαι βέβαια που σε ανάγκασα (κάπως) να σκεφτείς γιατί δεν σχολιάζεις. Φιλιά βέβαια και από εμάς σε όλες σας :)

@Σπ. Καρύδης: Ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Το διαδίκτυο δεν μπορεί βέβαια να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή, όπως και τίποτε άλλο δεν την υποκαθιστά. Γίνεται μέρος της όμως, εργαλείο επικοινωνίας. Στην κουλτούρα του μέσου είναι σύμφυτη η ελευθερία της έκφρασης. Υπ' αυτή την έννοια είναι "υποχρεωτικό" να αφήνεις ελεύθερα τα σχόλια. Ο "ανώνυμος σχολιαστής" σε αυτό πατάει. Αν το θέμα αυτό το δέσεις και με την Αριστερά είναι ένα θέμα που πρέπει να λύσεις ως blogger όταν ξεκινάς. Δεν έχω κόψει ποτέ σχόλιο που δεν συμφωνώ μαζί του. Άλλο αυτό και άλλο ο βανδαλισμός.

Εδώ που τα λέμε 3 φορές στα χρόνια που διατηρώ το μπλογκ δεν άφησα σχόλιο να βγει: α)σε συνάδελφο και blogger που έχει κόψει σχόλιό μου στο μπλογκ της με εμπάθεια πριν χρόνια β)σε συνάδελφο που σχολίασε ανώνυμα και με κακία κείμενο που δημοσίευσε άλλη συνάδλεφος στο "Βιβλιοθηκάριο" γ)στον ανώνυμο προχθές