Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Τα παιδικά πάρτυ




Τα παιδικά πάρτυ είναι συνήθως η δυνατότητα που μας δίνεται για μια ανούσια διεκπεραιωτική κοινωνική επαφή. Είναι αυτό που συνήθως έχεις να κάνεις όταν έχεις να κάνεις σαφώς κάτι καλύτερο. Είναι η ευκαιρία σου να μιλήσεις και να ακούσεις για θέματα όπως η παιδική διατροφή (τι ΜΟΥ τρώει), η παιδική πέψη (τι ΜΟΥ χέζει), η παιδική ένδυση (τι ΜΟΥ φοράει), οι παιδικές συνήθειες (τι ΜΟΥ παίζει) κτλ.

Συνήθως προσπαθώ να αποφύγω το ρόλο του συνοδού- όμως κάποιες φορές η πραγματικότητα διαψεύδει τις αγωνίες μου. Ή τις προσπερνά.

Μια τέτοια ημέρα ήταν το προηγούμενο Σάββατο. Διαλέξαμε ανάμεσα σε τρία – τέσσερα πάρτυ- ποιος θα πάει σε ποιο και σε ποια δεν θα πάμε. Στο πάρτυ όμως της Νάντιας σαφώς και θα πηγαίναμε. Οπότε τελοσπάντων φτάσαμε. Οι συζητήσεις αρχικά κινούνταν στο γνώριμο μοτίβο των παιδικών θεμάτων, καθώς οι περισσότεροι συνδαιτυμόνες ήταν φρέσκοι γονείς (και άψητοι ακόμη στην εν λόγω θεματολογία). Όμως γρήγορα τα πράγματα ανατράπηκαν όταν ένας εργένης συνάδελφος μάς ανακοίνωσε ότι φεύγει για τη Δανία. Η αδερφή του ήδη μένει εκεί και εργάζεται, ενώ κάποιες πρώτες επαφές με βιβλιοθήκες έχει κάνει ήδη και αναμένονται κάποιες συνεντεύξεις. «Δεν αντέχω άλλο τους χρυσαυγίτες στη δουλειά- κάθε φορά που απεργώ μου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Έκλεισαν και τη βιβλιοθήκη, με έχουν μεταθέσει σε άλλη δουλειά, δεν έχω λόγο να μείνω».

Το κλίμα άλλαξε αυτόματα και με μία ένταση εκπληκτική μία χοντρή κυρία άρχισε να βρίζει «τους πολιτικούς που είναι ανίκανοι και κλέφτες και κατάντησαν σε αυτό το χάλι τη χώρα και όλα τα κόμματα που διόριζαν τους δικούς τους και οι συνδικαλιστές που αντιδρούν και ο Τσίπρας που έκανε καταλήψεις και…». Σαν έτοιμοι από καιρό (και όψιμα θαρραλέοι) άρχισαν όλοι να κελαηδούν ενώ χωρίς σταματημό η χοντρή κυρία επαναλάμβανε για «τους κλέφτες και τα κόμματα που καπελώνουν τις διαδηλώσεις». Όταν προσπαθήσαμε να υπερασπιστούμε τη λειτουργία των κομμάτων και να πούμε πως δεν έχουν κλέψει όλοι και πως δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης και τελοσπάντων αν καταργήσουμε την πολιτική καταργούμε τη δημοκρατία μία λεπτή κυρία θεωρώντας μάλλον πως είμαστε ΚΚεδες άρχισε να ειρωνεύεται τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις στις διαδηλώσεις, και όταν δεν τσιμπήσαμε, τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας φλώρος με κουλτουριάρικα γυαλιά (μου θύμισε τον υπαλληλάκο του Λαζόπουλου) τότε θυμήθηκε να βρίσει την Αριστερά που γεμίζει τα πανεπιστήμια με αφίσες και διαλύει την εκπαίδευση και την έρευνα, ενώ θα έπρεπε να μην δηλητηριάζει με συνδικαλισμό τους φοιτητές. Επίσης είπε πως οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν για 500 ευρώ μείωση ενώ τόσα χρόνια κοπροσκύλιαζαν και πως ο Τσίπρας το μόνο που έχει στο βιογραφικό του είναι οι καταλήψεις, ενώ ο Τζήμερος….  Μετά μια άλλη κυρία, στρουμπουλή με κατσαρά μαλλιά, άρχισε να λέει πως καλύτερα στην εταιρεία της να απολύσουν δύο λιγότερο εργατικούς υπαλλήλους ή αυτούς που δεν είναι χρόνια στη δουλειά (όπως η ίδια) και τότε εγώ της είπα πως καλύτερα να απολύσουν αυτούς που έχουν παιδιά και που είναι μεγάλοι και τότε εκείνη θυμωμένη σταμάτησε να μιλάει. Σύντομα τη χοντρή κυρία (πρώην Ρηγού, Πασόκα και νυν Χρυσαυγίτισσα),  άρχισε να σιγοντάρει ένας συγγενής των οικοδεσποτών που ρωτούσε επίμονα για τους μετανάστες και το ομόεθνο, το ομόθρησκο και το ομόγλωσσο των Ελλήνων, ενώ η μητέρα του προσπαθούσε να τον συγκρατήσει προκειμένου να μη γίνει σύρραξη και ο φίλος που μεταναστεύει στη Δανία του έλεγε πως κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν είναι ταυτόσημο για όλους («δεν είμαι λιγότερο Έλληνας από σένα επειδή είμαι άθεος» του έλεγε) κι εγώ είχα απομονώσει έναν κύριο στην άκρη και συζητούσαμε τα ίδια με πιο ήπιους τόνους και μου έλεγε πως η Αριστερά θα έπρεπε να έχει ένα τελείως διαφορετικό ήθος και όχι ο Σκουρλέτης να πηγαίνει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο γιατί πώς θα ξέρει αύριο τη δημόσια Παιδεία αν γίνει υπουργός κι εγώ προσπαθούσα να του πω πως…. (στο τέλος της βραδιάς έμαθα πως και ό ίδιος πάει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο)…

Είναι μάταιο σίγουρα όλο αυτό που πάω να κάνω: να περιγράψω τις φωνές, την οργή, το τυφλό μίσος, τον κυνισμό, το φανατισμό που μέσα σε ελάχιστα λεπτά φούντωσε και κράτησε για ώρες. Με ξάφνιασε η ένταση, με τρόμαξαν οι φωνές των αγανακτισμένων. Έπιασα τον εαυτό μου να αμύνεται προκλητικά και να επιτίθεται χειρουργικά, όχι γι’ αυτό μόνο που πιστεύει, αλλά και για συστήματα με τα οποία διαφωνεί, αλλά θεωρεί θεμιτή την ύπαρξή τους. Αναγκάστηκα να υπερασπιστώ πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις με τα οποία ποτέ δεν είχα πολιτική σχέση, πάντα τα κατήγγειλα, τα θεωρούσα συνακόλουθα του σάπιου συστήματος των κομμάτων εξουσίας. Αναγκάστηκα να υπερασπιστώ το συνδικαλισμό, όχι αυτόν που εκείνοι εννοούσαν, αλλά αυτόν που εγώ εννοώ. Τους πολιτικούς και τα κόμματα όχι αυτούς που εκείνοι υποστήριζαν πριν, αλλά αυτούς που θεωρώ απαραίτητους για να λειτουργεί η δημοκρατία. Τελικά πάντα απέναντι σε όλους αυτούς θα είμαι; Την εποχή της ευμάρειας που οι περισσότεροι έκαναν δουλειά με το σάπιο σύστημα ήμουν απέναντι ως άτομο και πολίτης και εργαζόμενος. Τώρα, πικραμένοι, θυμωμένοι και φασίζοντες όπως είναι, τυφλοί, με βρίσκουν πάλι απέναντι, πιο σίγουρο από ποτέ και ήρεμα δυνατό με τις ιδέες μου και τις βεβαιότητές μου.

Μάταιο είναι και αυτό ακόμα: να αφηγηθώ τη δική μου στάση. Στέκομαι εν τέλει σε αυτό μονάχα: τα παιδικά πάρτυ δεν είναι πια η δυνατότητα που μας δίνεται για μια ανούσια διεκπεραιωτική κοινωνική επαφή. Είναι ασκήσεις μικρών εμφυλίων. Όχι ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς, αλλά ανάμεσα σε εργαζόμενους και άνεργους, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, γονείς και άτεκνους, νέους και ηλικιωμένους…

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σε αυτούς τους δυσπερίγραπτους καιρούς μου συμβαίνει και μένα πολύ συχνά να υπερασπίζομαι πράγματα, πρόσωπα, ιδέες, σχηματισμούς, πρακτικές ακόμα, που διαφωνώ απολύτως μαζί τους. Υπερασπιζόμαστε, νομίζω, την απλή λογική ότι μπορεί να διαφωνούμε ή να είμαστε και αντίπαλοι, αλλά δεν είμαστε εχθροί σε καμιά περίπτωση.
Μοιάζουμε λίγο με τον Δικαιόπολι: Σαν να προσπαθούμε να κλείσουμε τις ατομικές μας συνθήκες ειρήνης...

Ανώνυμος είπε...

Χθες βράδυ εγώ με ένα φίλο πίνουμε ρακή στο καφενείο και από του πουθενά έρχεται στην παρέα ένας φιλογνωστός μας, αμετανόητος ψηφοφόρος της νέας δημοκρατίας και της ευεργέτιδας του Ντόρας ειδικότερα, βοήθεια μας. Ο φιλογνωστός ξεκινάει να μας λέει τα παράπονα του από τους πολιτικούς, τα οποία παράπονα συμπυκνώνονται στη συνηθισμένη μία και μοναδική πρόταση: ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ! Εγώ προσπαθώ ευγενικά να κάνω μια στοιχειώδη συζήτηση μαζί του αλλά δεν τα καταφέρνω κι επιστρέφω στη ρακή μου έχει και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Εκείνος όμως συνεχίζει και συνεχίζει ότι όλοι οι πολιτικοί είναι άχρηστοι και το μόνο που κάνουν είναι να τρώνε λεφτά του κοσμάκη μπλα μπλα μπλα μέχρι που η κουβέντα φτάνει στο αγαπημένο μου θέμα, αυτό της αισθητικής. Του λέω εντάξει όλα τα υπόλοιπα αλλά στο θέμα της αισθητικής υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, εκείνος μου λέει όχι δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά, εγώ του λέω εντάξει σεβαστή η άποψη του αλλά στο θέμα της αισθητικής υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, εκείνος μου λέει όχι δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά, εγώ του λέω εντάξει καταλαβαίνω τη δυσκολία σου αλλά στο θέμα της αισθητικής υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, εκείνος μου λέει όχι δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά και κάπως έτσι κύλησε το βράδυ μας, χωρίς άλλα επιχειρήματα και χωρίς υποχωρήσεις, μέχρι που πήγε για ύπνο κι εμείς συνεχίσαμε ανέμελοι τη βραδιά μας. Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ότι μερικές φορές η ρακή βοηθάει να παραμείνεις ψύχραιμος και γελαστός απέναντι στον κρετινισμό, χωρίς να σου ταράξει την ηρεμία σου :-)

meril είπε...



στα πριν χρόνια ήταν εύκολο να κλείνει κανείς τα μάτια, να παραβλέπει, να αγνοεί, να μένει στο μικρόκοσμο του
Τώρα που έπεσαν οι τοίχοι φαίνεται η γύμνια
και ανεκπαίδευτοι όντες στη διαχείριση αυτής της αλήθειας πάλι το εύκολο διαλέγουμε
την άσκηση μικρών εμφυλίων

Σταυρούλα είπε...

Το ΄ζησα όχι σε πάρτυ αλλά σε συναναστροφή κι αυτό. Οι αντοχές είναι μειωμένες, γι αυτό δεν το ξανακάνω.

k1 είπε...

Μου θυμίζει οικογενειακό τραπέζι. Ρωτάνε όλο περηφάνια "δεν είναι όμορφο το μωρό;". Και η μόνη αυθόρμητη απάντηση που σου έρχεται (και αυτολογοκρίνεις) είναι "κουκλί. Τι κρίμα που θα μεγαλώσει σε τόσο φασιστικό περιβάλλον". Όλες μας οι συναναστροφές πλέον εκτυλίσσονται με μικρούς ιδεολογικούς εμφυλίους. Ευχαριστούμε που μας το υπενθυμίζεις :)

J95 είπε...

Φίλε μου,

αυτός είναι ο λαός που θεωρείς ότι δεν του αξίζει το μνημόνιο.

στην πραγματικότητα καθένας από αυτούς τους μαλάκες που έχει να φάει έστω και μία μέρα όταν πεινάνε τόσα αθώα παιδάκια στην αφρική είναι ένα ζωντανό έγκλημα απέναντι στο παγκόσμιο κάρμα.

Dina Vitzileou είπε...

Με αυτό το..
"Τί ΜΟΥ τρώει τί ΜΟΥ χέζει, κλπ.."
τα είπες όλα..
και εξηγεί και τα υπόλοιπα
που περιγράφεις.

Margo είπε...

Όταν βρισκόμαστε σε τέτοιες μαζώξεις, είναι μια καλή ευκαιρία να εξασκηθούμε στην σιωπή ή καλύτερα στην μη σκέψη. Ακόμη μπορούμε να αφήσουμε την παρέα των γονιών και να μπούμε στην παρέα των παιδιών ;-)

Soduck είπε...

χμ... με μπέρδεψες όμως. τα κιλά να φταίνε; τα μαλλιά να φταίνε; απ όπου κι αν πήγα να το πιάσω για να βγάλω ένα συμπέρασμα το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν... "χαρά στην υπομονή σου". εγώ δεν ξέρω αν έχω πια τέτοιο πράγμα. δεν ξέρω αλήθεια αν έχει νόημα να μιλήσει κανείς σε τέτοιες περιστάσεις παράλληλων μονόλογων από ερωτευμένους με τις κραυγούλες τους ανθρωπάκους.

spiral architect είπε...

Ελευθερία έκφρασης

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.
(Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@fvasileiou: μάλλον έχεις δίκιο- αυτά που μας διαφοροποιούν από τους τυφλά αγανακτισμένους, είναι α)γνωρίζουμε τις αιτίες της συμπεριφοράς τους β) είμαστε αποφασισμένοι γ) δεν επιδιώκουμε μόνο την ανατροπή, αλλά δουλεύουμε για όσα την ακολουθήσουν δ)δεν ξεχνούμε την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό μας ε)συνεχίζουμε να πιστεύουμε στη συλλογικότητα

@silentCrossing: εντάξει- θα μου στείλεις καμιά νταμιτζάνα ρακή; Θα την παίρνω μαζί μου στα πάρτυ!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@meril: πόσο άσχημοι που είμαστε όταν πέφτουν οι τοίχοι μας- παρά το ότι έχουν πέσει, όπως λες, συμπεριφερόμαστε σαν να υπάρχουν ακόμη.

@Σταυρούλα: εγώ πια θα το κάνω συνέχεια... δεν μπορεί πια να μιλάνε μόνο αυτοί. Δεν έχουν δικαίωμα να νομίζουν πως όλοι συμφωνούν μαζί τους. Εγώ διαφωνώ και θα το λέω.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@k1: η καθημερινότητα μας το θυμίζει. Μήπως να φτιάξουμε ένα "εγχειρίδιο διαλόγων σε παιδικά πάρτυ";

@j95: και συνεχίζω να πιστεύω πως δεν του αξίζει το μνημόνιο, γιατί (εκτός των άλλων) η καταστροφή που αυτό επιφέρει δεν θα τον αλλάξει. Θα είναι δηλαδή μια αναποτελεσματική καταστροφή.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Dina Vitzileou: επιτέλους και κάποιος που το πρόσεξε και το σχολίασε αυτό το "ΜΟΥ"- όταν ακόμη και τα παιδιά τους τα αντιμετωπίζουν ως ιδιοκτησία τους, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για άλλα πιο "σύνθετα' ζητήματα.

@Margo: Καταλαβαίνω τι λες, αλλά διαφωνώ. Αρκετά πια με τη σιωπή. Ανάμεσα στη σιωπή και τις κραυγές υπάρχει ο επίμονος λόγος. Το γράφω κι εδώ: δεν μπορούν να μιλάνε μόνο αυτοί, δεν έχουν δικαίωμα να πιστεύουν πως όλοι συμφωνούν μαζί τους. Και φτάνει πια με τους σιωπηλούς: θα ξεχάσουμε να μιλάμε πια.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Soduck: στην αρχική βέρσιον του κειμένου έδινα στο τέλος μερικά βιογραφικά στοιχεία των συμμετεχόντων, τα οποία μετά διέγραψα ως περιττά. Τα στοιχεία εμφάνισης που δίνω διευκόλυναν την ταύτιση. Πάντως, και επειδή έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους χοντρούς, η συγκεκριμένη χοντρή ήταν αυτός που λέμε "κόντρα ρόλος". Οι χοντροί είναι συνήθως πιο γελαστοί και αυτοσαρκαστικοί. Αυτή ήταν λυσσασμένη. Φτάνει πια με τη σιωπή μας (βλέπε και παραπάνω). Ή καλύτερα δες παρακάτω, στο ποίημα του Μαγιακόφσκι που αφήνει εδώ ο spiral architect.

@spiral architect: σε ευχαριστώ πολύ για το Μαγιακόφσκι- προσπαθώ να πω αυτό που λέει το ποίημα. Αυτό ακριβώς...

Кроткая είπε...

Αφενός συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο οπου κάνεις ως απάντηση στον αγαπημένο μας θαμώνα j95.

Αφετερου, δηλώνω την ευγνωμωσύνη μου στον spiral για τη μικρή σταγόνα ομορφιάς που άφησε κάτω από ένα ποστ που -όμορφα- περιγράφει την ασχήμια.

Αφετρίτου, έχω μια πάρα πολύ ειλικρινή ερώτηση, δεν ξέρω την απάντηση κ ισως να μην τη μάθω και ποτέ:
Όλους αυτούς τους θεωρούμε δυνάμει δίπλα μας, ή απέναντί μας; Την κρίσιμη στιγμή, τι θα τους κάνουμε όλους αυτους;

SoDurck είπε...

Γιώργο, καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες και συμφωνώ. δε μιλώ για σιωπή. μιλώ για συζήτηση. δεν θα άφηνα κάποιον με τέτοιες απόψεις να θεωρήσει - έστω και με τη σιωπή μου - οτι συμφωνώ μαζί του αλλά όταν από ένα σημείο και μετά αντιλαμβάνομαι πως απλώς του αρέσει να ακούει τη φωνούλα του, νιώθω οτι δεν αντέχω να χάνω κι άλλο χρόνο μαζί τους. δε μπορώ να γεμίσω ένα κεφάλι που επιμένει να θέλει να είναι γεμάτο πίτουρο και να νομίζει πως έτσι "έπηξε". δεν τους χαλαλίζω πολύτιμο χρόνο και σκέψη.

spiral architect είπε...

Έπαψα πλέον να πηγαίνω σε παιδικά πάρτι και παρόμοια σουαρέ. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει ...
Όταν όμως πήγαινα ήταν οι εποχές του εγκλωβισμού του χρηματιστηρίου, της μελλοντικής αγοράς του δίλιτρου τούρμπο και της μετακόμισης από τα δυτικά προάστια στα υπερβόρεια.

Στην παρέα ήμουν πάντα ο μάντης κακών και ο "γεροντοκόρος". Για κοινωνικούς λόγους δεν μπορούσα να αποχωρήσω απ' την παρέα, οπότε ή καθόμουν αμίλητος πίνοντας το κρασί μου, ή σάρκαζα τις επιλογές της παρέας, σαρκάζοντας όμως και τον εαυτό μου σαν κακό παιδί των δυτικών προαστείων.

Όταν ξαναβρεθούμε με κάποιους απ' αυτές τις παρέες (χωρίς τα παιδιά μας) η χοντρή κυρία μού δίνει δίκιο, ενθυμούμενη το παρελθόν της παρέας. Χώρισε με τον άντρα της γιατί δεν τα βρίσκανε λόγω των επιλογών του: Αυτή ήθελε να μεγαλώσει ήσυχα τα παιδιά της και αυτός δεν πάταγε σπίτι, ψάχνοντας την μετοχή με τη μεγαλύτερη απόδοση και τα πιο ζεστά μπούτια.

Τότε που πήγαινα στα παιδικά πάρτι, ήταν η εποχή της Δεσποινοβανδήλας.
Ένα τραγούδι όμως μ΄ άρεσε και το έβαζα στο σιντιπλέιερ. Κανείς όμως δεν έδινε σημασία ...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Krotkaya: Δεν τους έχουμε μαζί μας. Ίσως να μας έχουν απέναντί τους. Όμως εμείς το ξέρουμε πως η κοινωνία που ευαγγελιζόμαστε θα πρέπει να τους έχει όλους, για όλους παλεύουμε. Τώρα, την κρίσιμη στιγμή... τι να σου πω... ας έρθει η κρίσιμη στιγμή και τότε δεν θα είναι η ώρα των διαλόγων...

@Sodurck: πρέπει να τους κλείσουμε το δρόμο στο φασισμό- αν δεν μιλήσουμε πώς θα το κάνουμε; Ρωγμές πρέπει να προκαλούμε. Στις οργισμένες βεβαιότητές τους. Με όποιο τρόπο, με όποια επιχειρήματα.

@spiral architect: ε, τι να σου πω... εσύ δεν είσαι σπιράλ αρκιτέκτ, ο... 'Αγιος Βασίλης είσαι.

HappyHour είπε...

Να πω κάτι κι εγώ; Μέσα σ' όλη αυτή την δυσάρεστη κι άσχημη κατάσταση υπάρχει ένα μόνο καλό, ότι άρχισαν οι άνθρωποι να μιλούν πάλι.

Θα μου πεις το θέμα είναι τι λένε...ναι...αλλά κι ότι μπήκε πάλι η πολιτική συζήτηση στο τραπέζι κάτι είναι κι αυτό. Και ας μην κοιτάξουμε τα δικά μας "τραπέζια" που λίγο πολύ πάντα πολιτικές συζητήσεις είχε...

Και κάτι τελευταίο, γιατί να μπαίνεις στην διαδικασία Γιώργο να υπερασπιστείς ένα σύστημα κομμάτων; Δεν είναι το παρόν σύστημα παράδειγμα δημοκρατίας. Το "όλοι οι πολιτικοί είναι μαλάκες" εγώ το επεκτείνω και λέω ναι είναι! Άρα; Δεν πρέπει να αναλάβουμε εμείς τη ζωή μας; Δεν είναι καιρός να αποφασίσουμε εμείς; Οι πολιτικοί όσο υπάρχει αυτό το σύστημα "δημοκρατίας" πάντα μαλάκες θα βγαίνουν στο τέλος.

αγκνιρα είπε...

Γιώργο, ελπίζω να με συγχωρέσεις που γράφω σε παλιό ποστ, αλλά αυτά που γράφεις με αγγίζουν. Έχοντας παιδιά αναγκαζόμαστε να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα κοινό μαζί μας, έτσι είναι δυστυχώς. Βλέπουμε την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε από άλλη πλευρά. Εκεί μέσα που βρέθηκες, έπρεπε να πεις κάτι, τι άλλο να κάνεις. Γενικά πιστεύω όμως ότι τέτοιου είδους κουβέντες δεν έχουν νόημα, εσύ μόνο αρρωσταίνεις.
Καλή σου μέρα :-)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Happy Hour: Έχεις (εν μέρει)δίκιο. Δεν υπερασπίζομαι όμως το υπάρχον σύστημα κομμάτων, αλλά την αναγκαιότητα ύπαρξής τους, τουλάχιστον σε μεταβατικό επίπεδο. Θέλω να πω πως δεν μπορώ νομίζω να μιλάω για την κατάργησή τους και την... αυτόματη μετάβαση σε μια κοινωνία αυτοδιαχείρισης. Πρώτον γιατί δεν είμαι πεισμένος ο ίδιος για το εφικτό του πράγματος και δεύτερον γιατί αν σε αυτούς είναι δύσκολο να "ξαναπιστέψουν" στα κόμματα, πόσο πιο δύσκολο είναι να πάνε την πολιτική τους σκέψεη παραπέρα;

@αγκνίρα: πάντα με ευχαριστούν ιδιαίτερα τα σχόλιά σου... αρρωσταίνουμε που ακούμε την ευγλωττία του φασισμού, δεν νομίζω πως αρρωσταίνουμε όταν επιχειρούμε να την καταργήσουμε.