Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

η Κατίνα η Κρητικιά


Η Κατίνα η Κρητικιά είναι ένα ποίημα που τ' άκουσα μια μέρα να τραγουδάει πηγαίνοντας. Υπάρχουν κι αυτά τα ποιήματα. Που γέρασαν και περπατούν με το μπαστούνι τους στην άκρη του δρόμου και τραγουδούν τις χαρές μας και ο αέρας παρασέρνει τα λίγα τους μαλλιά- όπως ο χρόνος αδυνατίζει τη μνήμη.

Η Κατίνα η Κρητικιά είναι ένα ποίημα που όπως λένε οι παλιοί  της οδού "Ηρώων 1912" δούλευε στην άκρη της πόλης το '50. Ύστερα κάποιος την αγάπησε και την έφερε στη γειτονιά. Υπάρχουν και τα σπιτωμένα ποιήματα. Που τα γερνάει ο χρόνος - όπως ο αέρας στεγνώνει τα χείλη.

Χήρα πια, γριά και μόνη η Κατίνα είναι ένα ποίημα που δεν το έγραψε ποτέ κανείς.

11 σχόλια:

Dina Vitzileou είπε...

Εξαιρετικό Γιώργο!
Ήρθε και έδεσε με τα λόγια του αγαπημένου σου
Νίκου Χουλιαρά.

"Τα ποιήματα στο δρόμο

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν..."

δύτης των νιπτήρων είπε...

Πες κάτι και για το λεωφορείο! :)

Κατερίνα Τορακη είπε...

Απολαμβάνω βιβλιοθηκάριε τα κείμενα σου, συχνά με συγκινούν τόσο... Κατίνα με φώναζε ο πατέρας μου, της μάνας του. Τώρα τ' ακούς όλο και πιο σπάνια. Καλή σου μέρα από την παραλία της Γεωργιούπολης.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Dina Vitzileou: Ντίνα αυτό ακριβώς είχα στο νου μου, αυτό! Το παθαίνω με το Δύτη, το Γρηγόρη στ. και με την Τοράκη αυτό, τώρα συμβαίνει και με σένα: να είστε στο μυαλό μου. Θα το έλεγα μια υπέροχη συγγένεια....

@δύτης των νιπτήρων: Το λεωφορείο πήγαινε σε ένα γάμο, και εμείς μαζί του. Δεν μπορώ να σου πω πού (πολλά δεν μπορώ να πω σε αυτό το ποστ...), αλλά ο δρόμος να σου πω πως είχε λακκούβες. Ήμασταν μια μεγάλη εύθυμη παρέα που ξεκίνησε να τραγουδάει "έχω ένα μυστικό, κρυμμένο στης καρδιάς τα βάθη" και τελείωσε βγαίνοντας από το λεωφορείο με το "πότε θα κάνει ξαστεριά"....

@Κατερίνα Τοράκη: Καλημέρα σε σένα και στην παραλία- πολύ με παίδεψε αυτή η ιστορία, πώς θα την πω :)

Σταυρούλα είπε...

Πόσα ποιήματα ακόμη άραγε σαν την Κατίνα δε γράφτηκαν;

Τσαλαπετεινός είπε...

Τα ωραιότερα ποστ
μετά από διακοπές
τα ανεβάζεις.


Άρα...

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Τσακμακ για κάτι τέτοια λέω ότι χαίρομαι που σε έχω γνωρίσει :)
[Καιρό έχω να αφήσω σχόλιο εδώ και μου έλειψε :)]

lemon είπε...

Αχ, να είσαι καλά που το μοιράστηκες αυτό, είναι σαν οξυγόνο, είναι τόσο σπάνια πια τα αληθινά γύρω μας.

Nefosis είπε...

μπράβο! Ε, ναι. Συγκινήθηκα. :)

γρηγόρης στ. είπε...

Τα πιο ωραία ποιήματα και τις πιο δυνατές ιστορίες μόνο πηγαίνοντας τις ακούς,
αφού όλα είναι δρόμος.

Την καλημέρα μου από τον Παγασητικό!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Σταυρούλα: Πόσο αληθινή απορία...

@Τσαλαπετεινός:... άρα να φεύγουμε σιγά-σιγά :)

@Χαμένο Επεισόδιο: και μένα μου έλειψε (Υπερβάλω βέβαια...) (tee hee hee)

@lemon: θα σου πω μια μικρή ιστορία για τη σπανιότητα που λες. Πριν από μήνες αποχαιρετήσαμε μια καθαρίστρια στη δουλειά. Στην πίτα της βιβλιοθήκης την είχαμε καλέσει και είχε κερδίσει το φλουρί. Τόσα χρόνια στο κτίριο δεν πρέπει να την είχε ποτέ καλέσει πάλι κανείς. Έχουν περάσει μήνες που έφυγε. Προχθές μας έστειλε ραβανί με το γιο της- που "γυρίσατε όλοι από τις διακοπές". Σκέφτομαι πόσοι θα είχαν αυτή την ευγένεια να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους για την αποδοχή. Ούτε η αποδοχή φαίνεται να είναι αυτονόητη, ούτε η ευγένεια του αποδέκτη της επίσης.

@Nefosis: Κανείς δεν ξέρει το επώνυμό της ξέρεις στην Ηρώων. Όλοι τη λένε η "Κατίνα η Κρητικιά"

@Γρηγόρης στ.: Πηγαίνοντας τις ακούς, επιστρέφοντας τις αφηγείσαι. Καλημέρα στον Παγασητικό!