Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Πότε ξεκινούν τα παραμύθια


Μια φορά και μπλα μπλα μπλα. Η ιστορία της ζωής των ανθρώπων έχει επεισόδια που ενδιαφέρουν κάποτε τους παραμυθάδες. Ένας έρωτας βασανισμένος, κάποια ξωτικά ή δράκοι, οι δοκιμασίες και η τελική επίτευξη του στόχου είναι αξιοποιήσιμα στοιχεία σε μια αφήγηση που ξεχωρίζει ένα κύριο από κάποια δευτερεύοντα. Αρέσει στους ανθρώπους να διαβάζουν τα κύρια της ζωής των άλλων, έτσι βουτηγμένοι όπως είναι οι περισσότεροι στα δευτερεύοντα. Ακόμη και οι ήρωες όμως των παραμυθιών δεν ζουν μια ζωή απ’ άκρη σ’ άκρη ενδιαφέρουσα. Γι’ αυτό και τα παραμύθια όταν ολοκληρώνουν την αφήγηση του  κύριου, ξεμπερδεύουν με τα ρετάλια της ιστορίας με μια φράση: «και ζήσαν αυτοί καλά».


Όλα θα ήταν προβλέψιμα, εύκολα και καθεστωτικά, αν δεν υπήρχε κι αυτό το ειρωνικό στο τέλος «κι εμείς καλύτερα». Αυτό το «εμείς» που μας διαχωρίζει από τους ήρωες των παραμυθιών εμάς που τα ακούμε κι εμάς που τα αφηγούμαστε, κι αυτό το «καλύτερα» που μας εξορίζει στην τύχη του στωικού και αυτοσαρκαζόμενου προλετάριου της ευτυχίας. Κι ενώ το παραμύθι κανονικά τελείωσε με αυτή τη φράση, ουσιαστικά μόλις ξεκίνησε.

***
ο πίνακας είναι του Θωμά Τουρναβίτη

1 σχόλιο:

Rosa Mund είπε...

"ΔΡΑΚΟΣ Ή ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ"

Δεν έχω κότσια να σε γράψω, Δράκε
δεν είναι πως φοβάμαι τα ερπετά
μήτε τους εφιάλτες
είναι το κράμα αυτών των δυο μαζί
όπου σημαίνει
χρόνος
ή μ' άλλα λόγια
πέφτουμε
σ' αστραφτερό γκρεμό

Με βάση τον δικό μου σωματότυπο
κι αφού δεν καταδέχομαι αλεξίπτωτο
γνωρίζω πως θα σκάσω στο κενό
στις 23:05 ακριβώς
αυτού του αιώνα
σίγουρα
κι άκουσε τι θα γίνει τότε:
Θα σπάσει η κλεψύδρα στο κεφάλι μου
ποτάμι η άμμος απ' τη μύτη μου
η άμμος, λέω, οι αναμνήσεις μου
από τ' αυτιά μου, λέω, ποταμός

η Ελένη
ο Μπαμπάς μου
η Μικαέλα μου

και θα σε πνίξουνε
ρε πούστη Δράκε

ΣΤΙΓΚΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΚΥΒΟ ΡΟΥΜΠΙΚ ΦΑΓΩΜΕΝΟ