Κείται τραυματισμένο, "κολοβό, αλλά όχι ακέφαλο", στα... αμήχανα "εφθαρμένα" κι επομένως ακαταλογογράφητα μιας βιβλιοθήκης. Αν η βιβλιοθήκη είναι παράδεισος, όπως θα έλεγε ο Borges, το "Κυριακοδρόμιον" του Νικηφόρου Θεοτόκη, τυπωμένο το 1885 στην Αθήνα, είναι εδώ και χρόνια σε ένα βιβλιοθηκονομικό "Καθαρτήριο" περιμένοντας ένα βιβλιοδέτη και συντηρητή που δεν έρχεται ποτέ.
Στην έσω πλευρά του μοναδικού εξωφύλλου υπάρχει ένα ανορθόγραφο μήνυμα - η ανορθογραφία του μοιάζει να επιμένει σε ένα δρόμο αντίληψης διαφορετικό, χορταριασμένο κι αδιάβατο πια στην εποχή μας. Το βιβλίο χαρίζεται από αδερφό σε αδερφό - ίσως ως κληρονομιά, σαν δώρο λίγο πριν το θάνατο. Χαρίζεται σαν σωτήριο της ψυχής και του σώματος φάρμακο. Και θα διαβάζεται συλλογικά...
"Επίσης και αυτό το βιβλίον το αφείνο εις τον αδελφόν μου Σπυρίδωνα Θ. Κωνσταντινίδην ως ενθίμισην διά να μελετά, και οφελίται ψηχηκός και σωματικός, πριν μελετίσις δε να προσπαθίσης να εύρης έναν κατάλιλον πνευματικόν, διά να εξομολογιθής ηλικρινός, και μετά να μελετάς και να προσέχης πλέον να μην αμαρτάνης, διά να οφελιθής την εόνιον ζωήν, εις τους απεράντους εόνας αμήν.
Εύχου και δι' εμέ τον αμαρτολόν αδελφόν σου τον ελάχιστον, Ανδρέαν Θ. Κωνσταντινίδην.
Να τα μελετάς κατά τας Κυριακάς μαζή με όλους μας τους συγγενής"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου