Η καταγωγή του κειμένου

Έχουν τα κείμενα, όπως και οι άνθρωποι, τόπο καταγωγής πραγματικό ή του ονείρου, ταυτοποιημένο στο χρόνο ή άχρονο. Επι τούτου βέβαια συγχέονται τόπος και χρόνος γένεσης.

Τα καλοκαιρινά απογεύματα για παράδειγμα, πού θα τα ταξινομούσες; Δεν έχουν σαφώς θέση και αντικείμενα και τοπία ως συστατικά τους στοιχεία; Θα όριζες ως τόπο καταγωγής αυτού του κειμένου τη Μεσσαριά της Άνδρου ένα αυγουστιάτικο απόγευμα του 2009 και θα τελείωνες ωστόσο; Δηλαδή είναι ένα σημείο στο χωρο-χρονο-χάρτη ο τόπος γένεσης ενός κειμένου;

Η πραγματική ικανότητα ενός ανθρώπου να ντύνει με λέξεις, ήχους, εικόνες, ροή σκέψης, την επικοινωνία του με τους άλλους είναι νομίζω η εύρεση των συντεταγμένων του στο χώρο, το χρόνο και τις αισθήσεις. Το κείμενο δηλαδή είναι ο χάρτης της παρουσίας του στη ζωή.

Ένα παράδειγμα, η καταγωγή αυτού του κειμένου:
Σειρά καλοκαιρινά απογεύματα σε μποστάνια και περιβόλια, σε φραγκοσυκιές, κυπαρίσσια και ελιές, στο Βαθύ της Μάνης, στην Πλατεία Άρεως στην Τρίπολη, στο Μάη-Θανάση στην Κόρινθο, στη Μυλοκοπή πίσω από την Περαχώρα, στη Νάουσα της Πάρου, τα Λουτρά της Κύθνου ή τον Μυλοπόταμο των Κυθήρων, τρώγοντας καρπούζι, σύκα, πεπόνι, φτιάχνοντας σκηνές από καλάμια, ακούγοντας παραμύθια στην ξαφνική νεροποντή, κάνοντας ποδήλατο ή παίζοντας κρυφτό. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία πολλά. Ενδεικτικά, ένα βουνό (συνήθως με ελιές ή με πουρνάρια), γεράνια στο μπαλκόνι, μεγάλες πέτρες στην παραλία, ερωτική έξαψη, παγωτό και άνθρωποι (πραγματικοί ή της φαντασίας).

Η γεωγραφία των σκέψεων δεν αναφέρεται συχνά, δεν είναι και εύκολη ενασχόληση εδώ που τα λέμε. Πάντως έχω την εντύπωση πως η καταγωγή των κειμένων είναι και λιμάνι αποχαιρετισμού – συνήθως επώδυνου. (Και ξέρω από πού κατάγεται αυτή η εντύπωση…)

Αυτό πάντως που μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα είναι πως είμαι γεωγράφος των σκέψεών μου. Αν όχι ταξιδευτής…