... και από τις άκρες των αιώνων έρχονται τα παραμύθια να μας πουν, να βρουν και να τρυπώσουν ανάμεσα στη διάχυτη φλυαρία των ημερών, τη βροχή νουθεσιών, τα σύννεφα συμπερασμάτων, τα μικροαστικά αδιέξοδα, τις μικρόνοες πολιτικές αναλύσεις. Να ανοίξουν πέρασμα στο πλήθος που συναθροίζεται στο έκπληκτο Εγώ μας.
Τι αφελείς που ήμασταν και είμαστε ακόμη.
"Λύκος θεασάμενος αίγα επί τινος κρημνού νεμομένην, επειδή ουκ ηδύνατο αυτής εφικέσθαι, παρήνει αυτή κατωτέρω καταβήναι, μη και πέση λαθούσα, λέγων, ως και λειμώνές (εισί) παρ' αυτώ, και η πόα φαιδροτέρα. Η δε προς αυτόν έφη: "αλλ' ουκ εμέ επί νομήν καλείς, αυτός δε τροφής απορείς".
Για να το πούμε και σε άλλα ελληνικά (κατά τον έμμετρο τρόπο του Τροβά):
-"Αχ κατσικούλα απ' το γκρεμό
πρόσεξε μη γλυστρήσεις
κι έλα κοντά μου τρυφερό
χορτάρι να βοσκήσεις".
- "Φαίνεται λύκε νηστικός
πως βρίσκεσαι ολοένα
κι έτσι φροντίζεις τάχατες
βοσκή να βρεις για μένα".
2 σχόλια:
Το παραμύθι
παραμυθιάζει την κατσικούλα που κινδυνεύει να γλιστρήσει στον όλεθρο και την καταστροφή,
μα παραμυθιάζει και το λύκο,
που παρηγοριέται με την καλή του πράξη, αν και γρήγορα συνειδητοποιεί οτι δεν ήταν αυτή ο στόχος του....
παραμυθιάζει κι εμάς
με ένα διάλογο εικονικό
σε ένα φανταστικό τόπο
με εξωπραγματικά όντα που παίρνουν απο το εγώ μας και το ξαναδίνουν πίσω.
Και η ζωή συνεχίζεται,
άλλοτε μίζερα κι άλλοτε φανταχτερά,
άλλοτε χαμογελαστά κι άλλοτε θλιμένα,
προς βρώσιν κάθε μέρας,
προς κατανάλωση της ζωής.
τα σέβη μου
Και τα δικά μου...
Δημοσίευση σχολίου