Ίχνη στην άμμο της ανάγνωσης

(μέρος δεύτερο - έτος δεύτερο)

Διάβασα τη βιογραφία του Μπρεχτ (Μπρεχτ-ο άνθρωπος και το έργο του/ Μάρτιν Έσσλιν. Αθήνα: Θεωρία, 1984) στην ταράτσα του πατρικού μου σπιτιού πριν από χιλιάδες νύχτες ξαπλωμένος σε ένα ράντζο με μια λάμπα υγραερίου στο πλάι.
******************************
Τέλειωσα το «Ένα παιδί μετράει τα’ άστρα» πριν από χιλιάδες καλοκαιρινά μεσημέρια ξαπλωμένος σε μια αιώρα κάτω από μια λεμονιά. Έκλεισα το βιβλίο συγκλονισμένος και το ακούμπησα στο μέτωπό μου (σαν ευαγγέλιο). Έχω ένα ξάδελφο – δεν έχουμε γνωριστεί…- που πήρε το όνομά του από τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου αυτού του Λουντέμη: Μέλιος
******************************
Διάβασα κάποτε σε ένα παλιό και φθαρμένο αρχοντικό στην Αλεξάνδρεια τα ποιήματα του Καβάφη για πρώτη φορά. «Απ’ όλα τα έργα των ανθρώπων, πιο πολύ αγαπώ τα μεταχειρισμένα…» λέει κάπου ο Μπρεχτ.
******************************
Ο «Μεγάλος περίπατος του Πέτρου» είναι το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει τρεις φορές. Είχαμε κάποτε μια χελώνα που τη λέγαμε Θόδωρο.
******************************
Το «Λούσια» του Χουλιαρά μου τον είχε χαρίσει η φίλη μου η Φρόσω. Τον δάνεισα κάποτε σε μια συνάδελφο και φίλη. Πρώτη (και τελευταία) φορά που το έκανα: να δανείσω. Τον έχασε και χάλασε η φιλία μας. Η Κ. μου τον ξαναπήρε χρόνια μετά. Έγραψε και αφιέρωση.
******************************
Γράφω, χρόνια τώρα, στη σελίδα τίτλου των βιβλίων μου το ονοματεπώνυμό μου και την ημερομηνία απόκτησης.
******************************
Τους «Άθλιους» του Ουγκώ τους διάβασα το καλοκαίρι που τελείωσα την Πέμπτη Δημοτικού (εμφανής… αν και δικαιολογημένος κομπασμός!). «Δούλευα» σε ένα σιδεράδικο (για να «ψηθώ»), και όταν έφευγε το αφεντικό για εξωτερικές δουλειές, βυθιζόμουνα.
******************************
Μου αρέσει να μυρίζω τα βιβλία
******************************
Τα ποιήματα του Λειβαδίτη (ιδιαίτερα τα «φύλλα του φθινοπώρου») τα είχα δυο χρόνια στο κομοδίνο μου και τα έπαιρνα κάθε βράδυ μαζί μου. Στον ύπνο μου.
******************************
Η ποίηση της Δημουλά δεν μου ταιριάζει. Ή δεν της ταιριάζω εγώ. Ακόμη και το αντίτυπο των «Ποιημάτων» της που έχω στη βιβλιοθήκη μου είναι κακέκτυπο: μπερδεμένες σελίδες…
******************************
Τα βιβλία του Μπάροουζ τα εξόρισα από τη βιβλιοθήκη μου, όταν γεννήθηκε ο γιος μου.
******************************
Χρόνια τώρα το βιβλίο που κάνω δώρο στους φίλους μου είναι το «Σ’ έναν άγνωστο θεό» του Στάινμπεκ.
******************************
Τη βιογραφία του Τζόυς (Θεμέλιο, 1983) τη διάβασα σε ένα νοσοκομείο, του Φρόυντ (Ίνδικτος, 2003) στη Κύθνο, μετά στη Σέριφο και μετά στη Μήλο το καλοκαίρι του 2003, του Στάλιν (Οδυσσέας, 2003), του Τρότσκι (Κοχλίας, 2004), του Λένιν (Εστία, 2004) και του Μαρξ (Ωκεανίδα, 2001) στη σειρά.
******************************
Φέτος την άνοιξη βγήκα στο μπαλκόνι για τον ετήσιο καθαρισμό των βιβλίων μου με το βετεξάκι και μια πατσαβούρα.
- Τι κάνεις εκεί Γιώργο; (με ρώτησε μια γειτόνισσα που ήταν και αυτή στο μπαλκόνι της)
- Ξεσκονίζω τον Λένιν
- ………
- (είχα φτάσει στους 51 δερματόδετους τόμους των Απάντων του)
******************************
Εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια κάθε Μεγάλη Παρασκευή διαβάζω (σχεδόν τελετουργικά) ένα ποίημα του Καρούζου από ένα ταλαιπωρημένο τόμο των ποιημάτων του, που λέει:
«Φεύγω από το στόμα μου φεύγω απ’ το μυαλό μου
δεν έχει όρια η κωμωδία της γλώσσας
τα διάπυρα σημάδια του Δήθεν εντοιχισμένα στο στήθος
Φεύγω απ’ τα χέρια μου φεύγω απ’ τη στύση
διατρέχοντας ηχηρά το νευρικό μου σύστημα
είμαι σαν άκοπο βιβλίο που πάλιωσε
στα μαυρισμένα ράφια της θεότητας
διαθέτω μονάχα την Άνοιξη διαθέτω τ’ αστέρια
είμαι άλλωστε εγώ που ταρίχευσα
μαζεύοντας όσο μπόρεσα χημικό σκοτάδι-
την καθημερινότητα.»
******************************
Έχω δυο βιβλία από τη βιβλιοθήκη του Νικηφόρου Βρεττάκου στη βιβλιοθήκη μου.
******************************
Μύρισα κάποτε έναν τόμο της «Εγκυκλοπαίδειας» του Ντιτερό σε μια βιβλιοθήκη που ελάχιστοι γνωρίζουν στο κέντρο της Αθήνας.
******************************
Θυμάμαι το «μολυβένιο στρατιώτη». Πόσο λυπημένο παραμύθι. Ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο του 1981.
******************************
Έχω διαβάσει ένα βιβλίο που μάλλον δεν τυπώθηκε ποτέ και ένα άλλο που τυπώθηκε σε τρία μονάχα αντίτυπα από δυο γιους που το χάρισαν στη μάνα τους.
******************************
Ακόμη το «πράσινο» το γράφω «πράσσινο», όπως η μπλε «Για σας παιδιά».
******************************
Διάβασα το «βιβλίο της άμμου» του Μπόρχες καλοκαίρι στην παραλία, τη «Μέσα βροχή» του Χουλιαρά χειμώνα -φαντάρος στην Κόρινθο, τα ποιήματα του Καρυωτάκη φαντάρος στα Γιάννενα, τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα φαντάρος στη Λήμνο.
******************************
Δώρο στο γάμο μου ζήτησα από τον καλύτερό μου φίλο, τον Παντελή, ένα βιβλίο βιβλιοδετημένο από τον ίδιο.
******************************
Τα διηγήματα του Τσέχωφ τα διάβασα στις υπόγειες «αίθουσες διδασκαλίας» του 1ου Γενικού Λυκείου Κορίνθου στις Καταλήψεις του ’91.
******************************

Βιβλία έχω διαβάσει στην τουαλέτα, στο κρεβάτι, στο τραπέζι της κουζίνας, στο πάτωμα του σαλονιού, στις βεράντες και τα μπαλκόνια όλων των σπιτιών που έχω μείνει και στις ταράτσες, σε πλοία, τρένα, λεωφορεία, τρόλεϊ και αυτοκίνητα, σε παραλίες, ταβέρνες, καφετέριες, στη σκοπιά, κάτω από δέντρα ή κάτω από τον ουρανό, όλες τις ώρες της νύχτας και της μέρας. Τα βιβλία μου με έχουν δει να κλαίω και να ερωτεύομαι. Έχω ξενυχτήσει μαζί τους και έχουμε ξυπνήσει μαζί. Ξέρεις, τα χνάρια τους είναι σκόρπια στη ζωή μου. Δεν έχουν πάντα σαφή προορισμό. Δεν οδηγούν έστω στο ίδιο μέρος. Δεν κοιτούν τον ίδιο ορίζοντα. Όμως είναι εκεί (τα χνάρια τους) κι ας φυσήξει ο μπάτης και ας σβηστεί η γραφή. Γιατί τα

ίχνη της η ανάγνωση τα άφησε στην άμμο της ψυχής μας. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;