Υπάρχουν στιγμές που όταν τις ζεις, ξέρεις πως θα τις θυμάσαι στην υπόλοιπη ζωή σου. Δεν έχουν κάτι εμφανώς ιδιαίτερο, συνήθως περιέχουν μια μικρή δόση μελαγχολίας, δεν είναι πλήρεις ευτυχίας ή πόνου και κατά κανόνα κατοικούνται από τη σιωπή. Αυτές οι στιγμές οι ανθεκτικές στη φθορά του χρόνου, με αντισώματα στη λήθη είναι, αν τις περιγράψεις, σαν ταξίδι στα μέσα και έξω της ψυχής:Είναι πρωί. Εκείνη οδηγάει. Εσύ στο πλάι της. Ακούτε ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Τραγουδάτε. Είσαι ευτυχισμένος.
Σου έχω και άλλο… χμ… πριν από 6 χρόνια:
Είναι απόγευμα. Σε ένα δημοτικό σχολείο. Εκείνη γελάει. Εσύ στο πλάι της. Φτιάχνετε μια σχολική βιβλιοθήκη. Ο ήλιος τη χαϊδεύει απ’ το πλάι. Είσαι ευτυχισμένος.
Κι άλλο, κι άλλο (πριν από 9 χρόνια):
Είναι πρωί. Ξυπνάς. Απ’ το παράθυρο πλάι στο κρεβάτι μπαίνει ο ήλιος. Δείχνει το χέρι σου. Το κοιτάς. Κουνάς τα δάχτυλά σου. Ζεις. Είσαι ευτυχισμένος
Μπορώ να σου αφηγηθώ χιλιάδες τέτοιες αποστάξεις της ζωής μου. Ο καθένας μπορεί. Οριοθετούν το σημαντικότερο στο χρόνο του ελάχιστου. Οι αναμνήσεις αυτές είναι βολικές γιατί είναι ευπρόσδεκτες στη συνείδησή μας. Και κατοικούν για καιρό εντός μας.
Υπάρχουν και άλλες όμως, επίμονες, ενοχλητικές, καθόλου ευπρόσδεκτες που επιχειρείς να διώξεις από το ενοίκιο του μυαλού σου, να φύγουν, να γυρίσουν από εκεί που ήρθαν γιατί δεν είναι δικές σου, είναι στιγμές λαθρομετανάστριες, σου παίρνουν την ηρεμία σου, παραβιάζουν με την απόγνωσή τους τις ώρες κοινής ησυχίας.
Ας πούμε: σήμερα και κάθε μέρα αυτό τον καιρό:
Είναι δίπλα μας. Αρνούνται πλέον την τροφή. Διεκδικούν αυτό που σε εμάς χαρίστηκε. Πολιτικά δικαιώματα. Αργοπεθαίνουν. 300 μετανάστες. Είσαι ευτυχισμένος;
******
η φωτογραφία είναι της Dorothea Lange (1938)
14 σχόλια:
Σειρά μου να πω: "Μπαγάσα, τι μας έκανες!"
Όσες όμορφες μικρές και μεγάλες στιγμές να ζεις αυτόν τον καιρό
είναι λειψές.
Ακόμα κι αν καταφέρεις για μια στιγμή να αφήσεις έξω από το μυαλό σου την αργή θυσία τόσων ανθρώπων, την άλλη στιγμή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και η φωνή ενός φίλου θα σου ανακοινώσει μουδιασμένη: "Μόλις απολύθηκα"
Έτσι.
(τι άλλο να πω)
Αυτή είναι μια ερώτηση που κάνω χρόνια στον εαυτό μου και δεν μπορώ από τα 20 και μετά να την απαντήσω...Συχνά καταλήγω στο όχι και αυτό γιατί ναι είμαι υγιείς, έχω σύντροφο καλό, έχω συγγενείς υγιείς και φίλους, έχω και δουλειά αλλά κάτι μέσα γρατζουνάει παράφωνα συνεχώς...Νόμιζα πως φταίει η καταθλίψη που πιθανός να έχω τσιμπήσει.
Μα έρχονται και κάτι μέρες ξέρω γιατι δεν είμαι ευτυχισμένη, μέρες που κοιτάω τριγύρω και βλέπω και ακούω και ο πόνος του κόσμου όλου συγκεντρώνεται εντός μου.
Αργή θυσία Τσαλαπετεινέ: "ωχ" που λέει και ο Δύτης
Δύτη, είσαι στη φλύαρη φάση σου μάλλον, και στης Κροτ το κείμενο σχολίασες πολύ... πυκνά. Το θέμα είναι ότι συμφωνώ μαζί σου!
Narabuko παίρνα μια βόλτα από της Κροτ το μαγαζί και του Sraosha. Ό,τι διαβάζω σήμερα πονάει λίγο. Και "γρατζουνάει"...
Ποιος μπορεί να ΄ναι ευτυχισμένος τον καιρό αυτό με όσα συμβαίνουν γύρω μας; Θα πρέπει να 'ναι πολύ χοντρόπετσος!
Διάβασα του Σραόσα και είναι πολύ δυνατό κείμενο. Της Κροτ μόλις τελειώσω το σχόλιο.
όχι, δεν είμαι ευτυχισμένη.
Αλλά πιστεύω πως θέλει τρομερή μεγαθυμία για να γίνεις δυστυχισμένος με τα δράματα των άλλων.
Σε νοιάζουν, σε απασχολούν, παλεύεις γι'αυτά, αλλά το αν εσύ είσαι κατά βάση ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος επικαθορίζεται από την προσωπική σου ζωή, πιστεύω εγώ. Κι ας ακούγεται κυνικό, εγωιστικό, δεξιό κι ό,τι θες.
(Μερσί για τη διαφήμιση)
(Μιας και ο Δύτης περνάει τη "σπαρτιάτικη φάση του", είπα να καλύψω το κενό με τη δική μου "ιωνική φάση"!)
...... (βουβό σχόλιο)
(μόνο τους μετανάστες μην τους στριμώχνεις έτσι στο τέλος δεν τους πρέπει...)
Η τελευταία μπουκιά αφήνει τη γεύση της στο στόμα Χάππυ (πιο πολύ από τις άλλες):)
Αυτή ήταν κορινθιακό κιονόκρανο Κροτ... με την καλή έννοια. Νομίζω πως αυτό που λέει η Ρενάτα κα αυτό που λες εσύ είναι το ίδιο ζήτημα.Υπάρχει αυτή η ενοχλητική συνείδηση που δεν αφήνει στη μοναξιά της την ευτυχία μας. Εκτός αν είματε χοντρόπετσοι - αν και η ιστορία με τους μετανάστες δεν είναι μόνο ανθρωπιστικό αδιέξοδο. Θέτει πολύ σοβαρά ζητήματα αξιών και δημοκρατίας
Αυτοί αργοπεθαίνουν και οι εργοδότες τους απλά τους αντικατέστησαν με άλλους τριακόσιους, πάλι δίχως ένσημα, δίχως δικαιώματα και με εκφοβισμό, γιατί οι δουλειές δε σταματούν.
Αισθάνομαι δυστυχισμένος και ενοχές για τους τριακόσιους, εξαγνίζομαι που βλέπω τόσες υπογραφές συμπαράστασης και είμαι ευτυχισμένος που όλα συνεχίζουν να δουλεύουν ρολόι....
Α, και απο σήμερα, επιτέλους, θα ασχολούμαστε με το τραγούδι που θα στείλουμε στη Γιουροβίζιον....
Μοιάζουν με πέτρες τα λόγια σου Γρηγόρη...
Παιδιά, συμπαθάτε με για τον κυνισμό μου, αλλά τα πράγματα είναι απλά:
Στον καπιταλισμό, οι ανθρώπινες ζωές είναι αναλώσιμη πρώτη ύλη, σαν το κάρβουνο και το πετρέλαιο. Προφανώς και οι εργοδότες τους τούς αντικατέστησαν με άλλους, δλδ τι περιμένατε, να βάλουν τα κλάματα και να συρθούν γονυπετείς και μετανοημένοι;
Με ενοχλεί αυτός ο αδιέξοδος και κλαψιάρικος ανθρωπισμός που "λυπάται, στεναχωριέται και εξανίσταται". Αλλά ΔΕΝ φέρνει λύσεις. Επειδή εγώ θα κλάψω και θα χάσω ενδεχομένως τον ύπνο μου, δεν θα σωθούν οι χιλιάδες μετανάστες που θαλασσοπνίγονται, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης ή κάνουν απεργία πείνας.
Και όσο το σύστημα παραμένει ως έχει επί του παρόντος, αυτά θα συμβαίνουν, γιατί αυτός ο κόσμος έτσι δουλεύει: στο 19ο αι. τη θέση των μεταναστών την είχαν οι Άγγλοι και Γάλλοι εργάτες. Μετά έγιναν και αναλώσιμο υλικό στα γεωπολιτικά παιχνίδια του ιμπεριαλισμού, ως φαντάροι -έτσι δουλεύει αυτό το σύστημα.
Λύσεις χρειάζονται, όχι κλάματα και συγκινησιακή φόρτιση. Χέστηκαν οι μετανάστες αν εσύ δεν κλείνεις μάτι τις νύχτες επειδή αγωνιάς. Χαρτιά θέλουν, δουλειά και ψωμί. Αυτό μπορείς να κάνεις κάτι για να το αποκτήσουν; Αλλιώς, χτυπήσου στα πατώματα, κλάψε, ούρλιαξε -αυυτοί θα συνεχίσουν να κάνουν απεργία πείνας και να είναι παράνομοι.
Επειδή θα στεναχωρηθώ, δε σημαίνει πως είμαι πιο χρήσιμος άνθρωπος.
Η απεργία πείνας είναι ο έσχατος τρόπος διεκδίκησης - ως τέτοιος απευθύνεται όχι στην πολιτική μας τοποθέτηση, αλλά στον ανθρωπισμό μας.
Καταρχάς να πούμε πως αυτή την περίοδο η ενημέρωση με μαζική κατεύθυνση για τους 300 απεργούς πείνας είναι διαστρεβλωμένη, με το σταγονόμετρο, στρογγυλή και συμβατική κοκ. Πρέπει λοιπόν από το βήμα του ο καθένας να ενοχλεί και να ενοχλείται, να ευαισθητοποιείται και να αφυπνίζει για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική αλληλεγγύη βαδίζοντας ίσως και στην ταξική συνειδητοποίηση.
Με μανιφέστα Κροτ δεν εξεγείρεις πια, όχι γιατί δεν έχουν τη συμπυκνωμένη αλήθεια και τη δυναμική τους, αλλά γιατί κανείς δεν είναι έτοιμος να ακολουθήσει τη διέξοδο που προσφέρεις- ποια;
Επειδή λοιπόν μάλλον απευθύνεις σε μένα το κλείσιμο του σχολίου σου, αν και δουλειά σύντομα πάλι και εγώ θα χρειαστώ, να πω μονάχα το εξής: το πώς χειρίζεται ο καθένας τη "στεναχώρια του" είναι θέμα "συνείδησης" κυρίαρχα και μετά και αποτέλεσμα των συνθηκών του βίου του. Είναι γεγονός επίσης ότι είναι εξαιρετικά αναποτελεσματική ακόμα η «αφυπνισμένη Αριστερά» στην εξεύρεση και υλοποίηση των λύσεων σε όλα αυτά που καταρρέουν γύρω μας. Επειδή επίσης δεν νομίζω ότι εσύ στο Βέλγιο και εγώ στην Αθήνα μόνοι μας ή μαζί συγκροτούμε καμιά επαναστατική πρωτοπορία αρκούμαι στην αφύπνιση (τη δική μου και των δεκτών των μηνυμάτων μου) και στην έμπρακτή έκφρασή της όπου και όπως μπορώ. Το βιογραφικό μου στην Επανάσταση δεν το έχω στείλει ακόμη, λες να βιαστώ;
Γιώργο, κακώς πήρες το σχόλιό μου προσωπικά, διότι δεν απευθυνόταν σε σένα προσωπικά, ήταν γενικό.
Το σκεπτικό μου δεν είναι "επαναστατικό", είναι εντελώς πρακτικό.
Εφόσον μιλάμε γι'αυτή την κοινωνία στην οποία ζούμε, θεωρώ πως κανείς μας δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστέψει ότι από μόνοι τους οι "άρχοντες" θα νοιαστούν για την εργατική τάξη (αυτοί οι μετανάστες είναι καθαρή εργατική τάξη, πολύ περισσότερο από τους περισσότερους ευρωπαίους, θαρρώ), την οποία θεωρούν αναλώσιμη πρώτη υλη.
Προκειμένου να υπάρξει αλλαγή εντός αυτής της κοινωνίας (όπερ το κρίνω πολύ δύσκολο και με βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, αλλά για την οικονομία της συζήτησης ας μην το πιάσουμε αυτό το θέμα) χρειάζεται να ασκηθούν πιέσεις, ώστε να πολωθεί ο κόσμος που πιθανώς μπορεί να επηρρεάσει, να σπρώξει προς τη μπάντα των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" κλπ.
Νομίζω πως συμφωνούμε ως εδώ.
Αξιωματικά δέχομαι πως ο περισσότερος κόσμος νοιάζεται για τον εαυτό του περισσότερο από όσο για τους άλλους, όπως είναι ενδεχομένως κυνικό και σκληρό, αλλά είναι και νόμος της φύσης. "Το ζώο μέσα σου" δε συγκινείται από το δράμα των μεταναστών μόνο επειδή είναι ανθρωπιστής και ψυχοπονιάρης: αλλά και γιατί στην εικόνα του προβάλλει ενδεχομένως μια εκδοχή του δικού του μέλλοντος.
Τη στιγμή που γίνεται της πουτάνας (excuse my french) και κάθε κεκτημένο είναι φτερό στον άνεμο, κάθε δικαίωμα έχει εξαφανιστεί και η επίθεση είναι τόσο συνολική, ο μόνος τρόπος να πείσεις τον αδιάφορο και παρτάκια διπλανό σου είναι να του μιλήσεις για την πάρτη του, να του πεις "κοίτα φίλε μου τι σε περιμένει". Οι αφηρημένες ανθρωπιστικές, συγκινησιακές εξάρσεις είναι υπέροχες για να γράψεις ποίηση, αλλά ελάχιστα αποτελεσματικές στη ζούγκλα που είναι η εποχή μας.
Από κει και πέρα, προφανώς την στεναχώρια του ο καθένας την διαχειρίζεται καταπώς του ταιριάζει. Αυτό που είπα είναι πως αυτή η στεναχώρια δεν "θα γυρίσει τον ήλιο", το πολύ πολύ να προκαλέσει κανέναν εφιάλτη στον φορέα της.
Α, και κάτι ακόμα, επειδή γνωριζόμαστε και κάπως: είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα εγκαλέσει τον οποιονδήποτε για το "επαναστατικό του βιογραφικό", δεδομένου πως το δικό μου έχει ήδη πάει στον κάλαθο των αχρήστων, οπότε με ποιο δικαίωμα θα το έκανα;
Κάτι τέτοιο είναι άδικο να μου το προσάπτεις -ειδικά εμένα-, αλλά φταίει που πήρες το σχόλιο προσωπικά (ενώ δεν έπρεπε, όπως ξαναπα).
πήρες φωτιά και εσύ.. από τις παρεξηγήσεις μας γνωριζόματε καλύτερα πάνως, επιταχύνουμε το "βάθεμα" της σχέση μας....τελοσπάντων, πάσο... ο εκνευρισμός μου είναι γιατί αυτό το θέμα όπως και να το πιάσεις είναι λίγος ο τρόπος. Ο επικείμενος θάνατος των 300 δεν ειναι ριάλιτυ στην τηλεόραση, αυτό θέλω να πω. Και να απευθύνω την αγωνία μου αυτή όχι στους... "συνήθεις υπόπτους", αλλά στους υπόλοιπους.
Όσο για την ποίηση... άντε πάλι.... το έχεις το θέμα σου, αλλά εδώ δεν θα τσιμπήσω... εντάξει θα τσιμπήσω: η ποίηση είναι η ζούγκλα του μυαλού μας, δεν είναι ανούσιες εξάρσεις...
Δημοσίευση σχολίου