Με θέλγει η σιωπή από παιδί. Που ήμουν. Φανταζόμουν πώς θα ήταν να μην μιλάω. Ποτέ. Δεν εννοώ απομόνωση- μάλλον εναρμόνιση με το άφατο είναι η σιωπή. Στην αρχή πίστευα πως είναι η πρώτη ύλη της ποίησης και εν πολλοίς ακόμη το πιστεύω. Η σιωπή δεν είναι ένας χρησμός που αποζητά ερμηνεία. Περισσότερο λυγμός. Είναι. Η σιωπή των απολεσθέντων (πραγμάτων, ανθρώπων, χρόνων) και η σιωπή αυτών που μένουν πίσω (πραγμάτων, ανθρώπων, χρόνων) είναι ο αιώνιος διάλογος στη γλώσσα της απουσίας.
Το κακό με τη σιωπή είναι ότι ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν τη μοιράστηκες με κάποιον άλλο. Και επειδή ποτέ δεν ασκηθήκαμε στη σιωπή, δημιουργούνται παρεξηγήσεις και ακολούθως νέα νοήματα. Επινοήματα. Μα το ίδιο γίνεται και στο λόγο. Παρανοήματα.Πριν από λίγες μέρες διάβασα σε μία εφημερίδα: «Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος σκοτώθηκε…». Η ίδια εφημερίδα προχθές έγραφε για τη «δολοφονία των δύο αστυνομικών». Στις μνημόσυνες τελετές των αστυνομικών υπήρχαν ελληνικές σημαίες. Στου δεκαεξάχρονου μαθητή, μολότωφ.
Δεν μπορώ να απαντήσω στην επικίνδυνη φλυαρία σας. Με τα ίδια όπλα. Η σιωπή μου κυοφορεί το τρίτο παιδί της: Αμφισβήτηση, Οργή, Αποφάσεις.Υστερόγραφο στο «Βήμα»: Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε. Τέλος
*****
Οι εικόνες είναι του Ν. Χουλιαρά
12 σχόλια:
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.
Ωραίο ποίημα για να είναι αληθινό...
Θ΄αργήσει , αλλά θα γίνει πραγματικότητα το ποίημα που αναφέρει ο Τσαλαπετεινός;
υ.γ. Εγώ κάποτε αρεσκόμουν στο να μιλώ, ξορκίζοντας τους φόβους παιδιόθεν και με γοήτευαν περισσότερο τα λόγια.
Τις τελευταίες μέρες με κακοποιεί ασταμάτητα η τηλεόραση, μπήκε χωρίς τη θέληση μου στη ζωή μου, ευτυχώς για λίγο. Άκουγα προχθές το γνωστό τηλεοπτικό καφκικό δίδυμο των 8 να λέει ότι θα θρηνίσουμε θύματα στην Υπατία. Και αναρωτιόμουν γιατί να χρησιμοποιούν α' πληθυντικό; Αν υπήρχαν θύματα θα θρηνούσαν κι αυτοί; Θα μαυροφοριούνταν και θα έκλαιγαν πάνω από το μνήμα των εργατών; Περίεργο πράγμα η γλώσσα των μέσων, σφάζει πιο βαθιά από μαχαίρι. Γεια σου Γιώργο!
Έχω μια υποψία Ρενάτα ότι το ποίημα αυτό θα μείνει πάντα ποίημα, δεν θα γίνει πραγματικότητα. Το υστερόγραφο "στο έχω".....!
Γεια σου Silent.
Έχω την υποψία πως με πειράζεις (για το υστερόγραφο). Ας είναι. Έχω υπάρξει αμετροεπής και το πλήρωσα. Όμως ταυτόχρονα (σχεδόν πάντα) μια ιστορία διαδραματιζόταν στο κεφάλι μου χωρίς να κοινοποιείται σε κανέναν.
Και τώρα που και η θλίψη κι η σιωπή έχουν γίνει σύντροφοί μας (δικοί μου τουλάχιστον) έγινε ο κόσμος πιο μεγάλος και πιο δίκαιος; (που λέει κι ο ποιητής αριστερά)
δεν έχω σχολιάσει, αν και έχω διαβάσει τρεις φορές το κείμενο.
δεν εχω τι να πω, δεν εχω λογια να σου πόσο συμφωνώ.
Καμία μα καμία μα καμία διάθεση για "πειράγματα" Ρενάτα. Η αμετροέπεια περίσσότερο με τη σιωπή τα βρίσκει παρά με το λόγο. Δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ βουβή - αυτό είναι όλο, όσο και αν κατοικούν κάτι θλιμμένες σιωπές στα μυαλά μας που γράφουν ιστορίες...
Νομίζω πως ο Λειβαδίτης ως "δίκαιο" ονομάζει έναν κόσμο χωρίς φτιασίδια, ελπίδες και απογοητεύσεις, έναν κόσμο πραγματικό, αδυσώπητο, εκπεσόντα. Η πείρα της ζωής σε κάνει να τον ζεις πια με συμπάθεια, όχι παθητικά, αλλά με καρτερικότητα. Αυτό νομίζω "λέει ο ποιητής"
Κροτ "τελείωσα" σήμερα την ανάγνωση άλλης μιας ποιητικής συλλογής του Αργύρη Χιόνη, λέγεται "ο ακίνητος δρομέας". Προς το τέλος λέει: "ΜΟΝΟ Η ΣΙΩΠΗ, η απόλυτη σιωπή προσφέρεται για τη χαμηλόφωνη συνομιλία των πραγμάτων που, κάτω από άλλες, ηχηρές συνθήκες, ούτε ένα νεύμα δεν μπορούν να ανταλλάξουν...".
Ε;
Γιώργο, και να με πείραζες δε θα ΄ταν πρόβλημα. Δεν παρεξηγήθηκα.:)
Την καρτερικότητα παλεύω να πετύχω αλλά είναι μακριά ακόμα.
Θα 'ρθεις το Σαββάτο ;
Ναι...
ε, ναι ακόμα κι εμείς οι "θορυβώδεις@ άνθρωποι χρειαζομαστε μερικές σιωπές πού και πού.
Δημοσίευση σχολίου