Θα μπορούσε να είναι μονάχα ένα παιχνίδι αγορασμένο πριν από χρόνια στο Ναύπλιο. Ένα τρόπαιο καλοκαιρινής ευεξίας προς επαναφόρτιση αναμνήσεων εντός του χειμώνα.. Αγνοούσα τότε και ανακάλυψα πρόσφατα ωστόσο, το βαθύτερο νόημά του: ένα μουσικό κουτί προορισμένο (ή καταδικασμένο) να παίζει αιώνια μια λυπητερή μουσική και να εκκινεί με τον κρυφό μηχανισμό τον κυκλικό και ατέρμονο χορό δυο κλόουν εραστών. Ορίζοντας απελπιστικά τις κινήσεις τους, τις θέσεις τους, ακόμη και τη στάση των χεριών ή το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους, την έναρξη και το τέλος του χορού τους.
Η κόρη σου το παίρνει στα χέρια της, χαμογελάει στη μουσική, ψαύει τους κλόουν, για μια στιγμή τους χαρίζει την ελευθερία. Αφήνει στο πλάι το παιχνίδι, βαρέθηκε μάλλον, και ύστερα φεύγει για να διερευνήσει με τις γυμνές πατουσίτσες της τον κόσμο. Μαζεύεις τα κομμάτια του παιχνιδιού, το βάζεις στη θέση του. Πριν φύγεις, γυρνάς πίσω, περιστρέφεις την πεταλούδα και ξαναβάζεις το μηχανισμό σε λειτουργία. Σαν να μην κουράστηκε ποτέ ο έρωτάς τους, σαν να μην ράγισε ποτέ η ευτυχία, συνεχίζουν το ατέρμονο χορό οι κλόουν εραστές.
Τα ταρατατά ταρατατά ταρά ταρά ταρατατά ταρατατά ταρατατά…….
17 σχόλια:
Όταν το love story συνάντησε το toy story...Σκέψου τι θα ψιθυρίζουν οι ερωτευμένοι κλόουν όταν δεν τους βλέπετε. Μπορεί να ξέρει η μικρή.
ωραία αλλαγή...
ωραιο ποστ επισης ...
Το θέμα είναι όμως πως γυρνάμε πίσω και ξαναβάζουμε το μηχανισμό σε λειτουργία, και της μουσικής και της μνήμης.
@Nefosis: θα μπορούσε να είναι ένας ευφυής τίτλος, αν και έχω την υποψία ότι όταν μένουν μόνοι οι κλόουν τσακώνονται. Ίσως αυτό που εμείς βλέπουμε είναι μόνο ό,τι ο μηχανισμός επιβάλλει...
@ Ανυπόμονε Φερνάντο επίκειται αφιέρωση μάλλον... ελπίζω να μου βγει....
@Γρηγόρης: τώρα φανταζομαι πως το "πώς" επίτηδες εσύ το άφησες άτονο...
Ααααα, οοοοο, μεγειά τους τοίχους! Ωραίοι ωραίοι... πιο μαχητικοί ;)
Το σχόλιο σου στην Νέφωση τα λέει όλα.
(δεν σου έχω πει καλό καλοκαίρι...κάλλιο αργά παρά ποτέ χιχι... Καλό καλοκαίρι Βιβλιοθηκάριε!!!)
Άτονο, ακριβώς και επίτηδες!
Είναι ίσως η πρώτη φορά που συμπάθησα κλόουν..
Υ.Γ Ωραίο το new look!
@Happy: ευχαριστώ (και για τις ευχές). Αντεύχομαι...
@γρηγόρης: άτονο, αλλά σφριγηλό :)
@φαούδι: διαπιστώνω πως είναι ιδιαίτερες μορφές οι κλόουν και με πολλά σημαινόμενα. Από την εποή του Καζούλη τους συμπαθώ :)
Κάποτε έπαιζα μουσική σε ένα παρακμιακό μπαρ στα Εξάρχεια. Οι θαμώνες ήταν κατά κύριο λόγο άνεργοι καλλιτέχνες που κάθε βράδυ πέθαιναν πίσω από την μπάρα και διάφορα φρικιά της περιοχής που δεν ήθελαν να πάνε σπίτι τους. Ένα βράδυ ήρθε ένα ζευγάρι γύρω στα 20. Έκατσε σε μια σκοτεινή γωνιά και μάλωνε ήσυχα ήσυχα για ώρες. Έκλαιγαν, ξαναμάλωναν, μετά ξανάκλαιγαν, αυτοί οι γλυκοί χωρισμοί που ποτέ δεν τελειώνουν. Κατά τις 6 το πρωί το αγόρι σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. Μου ζήτησε να παίξω το Love Song των Cure και όταν το έβαλα άρχισαν να φιλιούνται και να χαϊδεύουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Με ευχαρίστησαν και έφυγαν αγκαλιά. Ο χωρισμός εκείνο το πρωί πήρε αναβολή...
Νομίζω πως το σχόλιό σου είναι επέκταση του τελευταίου ποστ στο μπλογκ σου silent, έχει το ίδιο κλίμα...
Απλά...όταν ακούω Lovestory το μυαλό μου πάει κατευθείαν εκεί...
Μετά τον silent τι να πει κανείς;
Ίσως οι τσακωμοί τους, Γιώργο, είναι για να ΄χουν αφορμή να φιλιώνουν όμορφα ;)
@Renata: Λίγο ανώριμο μου φαίνεται αυτό... έχω την εντύπωση πως τα παιχνίδια είναι κατά κανόνα ώριμα.
Παιχνίδια είναι, παίζουν :P
Ωραίο το νέο κουστουμάκι ;)
Έχω φάει το μυαλό μου να βρω τη μελωδία που αντιστοιχεί στο "ταρατατά ταρατατά ταρά ταρά ταρατατά ταρατατά ταρατατά" σου. :)
μα είναι ε υ κ ρ ι ν έ σ τ α τ ο: http://www.youtube.com/watch?v=WTSc4hBdCd0
Έχεις δίκιο. Είδες; Ούτε τα σχόλια δεν στάθηκαν ικανά να με συνδέσουν. Όμως εγώ δεν διάβασα το πρώτο "τα" και κόλλησα. Μου πέρασε απ' το μυαλό ότι έλεγες αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=M5u5zXVmoHM&feature=related αλλά δεν έβγαινε καλά και πάλι. :))))
Δημοσίευση σχολίου