Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Η μάνα μου κι η μοναξιά του σχοινοβάτη


Οι αναμνήσεις είναι ένα σπίτι ακατάστατο που συγυρίζεις συνέχεια. Αλλάζεις θέσεις στα έπιπλά του, στα πεταμένα ρούχα σου, τους αναστεναγμούς, τις ηδονές, τα δάκρυά σου. Καθώς τα χρόνια περνούν, το σπίτι γεμίζει αχρησιμοποίητα όνειρα και σιωπές και τα συρτάρια του ξεχειλίζουν και το πατάρι και τα ντουλάπια της κουζίνας γεμίζουν νεκρούς και οι βιβλιοθήκες ξεχασμένα βιβλία και το ψυγείο με έρωτες που μπαγιάτεψαν, παλιές φιλίες  σε μια σακούλα δίπλα στην πόρτα περιμένουν να τις πας στα σκουπίδια κι εσύ δεν προλαβαίνεις γιατί πρέπει να τα βάλεις όλα στη θέση τους και οι φιλίες σωριάζονται η μια πάνω στην άλλη.

Κάποια μέρα σταματάς. Κοιτάζεις γύρω σου. Το σπίτι γέμισε. Τότε λες πως όλα βρήκαν τη θέση τους, μπροστά σου ξεκοιλιασμένα και ανήμπορα. Κλείνεις την πόρτα του σπιτιού και φεύγεις.

Στέκεσαι λίγο κάτω από τη λάμπα, στην άκρη του δρόμου. Γδύνεσαι. Και σβήνεις πια γυμνός μέσα στη νύχτα.
 ***
Η μάνα μου τηλεφώνησε προχθές να μου αφιερώσει ένα τραγούδι. Της αφιερώνω κι εγώ αυτό το κείμενο…
...
"Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή

Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες."

14 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

"...παλιές φιλίες σε μια σακούλα δίπλα στην πόρτα περιμένουν να τις πας στα σκουπίδια..." Όσες είναι για τη σακούλα με τα σκουπίδια, πρέπει να μπαίνουν πρώτα σε εισαγωγικά. Γιατί προφανώς δεν ήταν ποτέ φιλίες.

Οδυνηρή κίνηση αλλά απαραίτητη.

Ανώνυμος είπε...

"Και σβήνεις πια γυμνός μέσα στη νύχτα." και μόνος.

Σταυρούλα είπε...

Και να που γίνεται πάλι ζωτικά επίκαιρο το δίστιχο του Νιόνιου : "Κι έφτασε ο καιρός ν αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ΄αφήσεις." Για τις φιλίες και γενικά...


Μα νομίζω πως οι περισσότεροι λέμε αυτό το τραγούδι. Θα είχε όμως ενδιαφέρον να μάθουμε ποιο σου είχε αφιερώσει η ίδια.

Dina Vitzileou είπε...

Να χαίρεσαι την μάνα σου με τις ώραίες εμπνεύσεις της Γιώργο!
Όμορφο τραγούδι..

Ανώνυμος είπε...

Eξαιρετικό κείμενο που συμπεριλαμβάνει αισθήματα και συναισθήματα που κι εγώ έχω νιώσει.
Ανακατατάξεις που πονάνε, αλλά πρέπει να ξεκολλήσεις και να προχωρήσεις κάποια στιγμή οπωσδήποτε.

Πρέπει να πω πως με ξάφνιασε ευχάριστα το καταπληκτικό τραγούδι που διάλεξε η μητέρα.
Κατευθείαν στην καρδιά του θέματος!!!
Και επίκαιρο, όσο ποτέ.
Είδες οι μανάδες;

http://youtu.be/OJyh_dHQz8w


κ.κ.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Τσαλαπετεινέ, κάνω αποτοξίνωση από τα εισαγωγικά :)

Ρενάτα, η "μοναξιά" είναι η αφιέρωσή της.

Ντίνα, ήθελα να ΄ξερα εσύ τι αφιερώσεις του κάνεις... ήθελα να 'ξερα...

Ανώνυμε/η είδα βέβαια... πάντως από ό,τι καταλαβαίνω το έχουμε ρίξει όλοι στα ενοίκια των αναμνήσεων. Να 'σαι καλά

Σταυρούλα είπε...

Μπερδεύτηκα. Πολύ μ' άρεσε η αφιέρωσή της ;)

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Πόσο αληθινό κείμενο, πόσο; Η μανάδες είναι πάντα η καλύτερη πηγή έμπνευσης (στο λέω εγώ που την έχω χάσει). :-)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Χαμένο επεισόδιο: πολλά είναι οι μανάδες....

silentcrossing είπε...

Οι αναμνήσεις είναι συχνά και έξω απ' το σπίτι. Να, βάζεις τα καλά σου παπούτσια και βγαίνεις να πιεις ένα ποτό και κάπου έξω από τη τζαμαρία ακούς το κουδούνισμα ενός ποδηλάτου και τα γόνατα γεμίζουν ξαφνικά αίματα, και οι αγκώνες, αλλά δεν υπάρχει κανείς δίπλα να σου φέρει ένα χαρτομάντιλο, πίνεις βιαστικά τα ποτά σου και βγαίνεις έξω με σκελετούς μέσα στο κεφάλι και ξαφνικά το σκοτεινό δρομάκι με τα λασπόνερα φωτίζεται, διαστέλλεται, γίνεται μια τεράστια λεωφόρος με μάχες που περιμένουν να δοθούν...

Σε 'σένα και τη μαμά σου αφιερώνω αυτό:

http://www.youtube.com/watch?v=rBAfuC5aoFg


Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δεν γίναμε
ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε.
Είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ,
ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους.

Ανώνυμος είπε...

Συγκατοικούσαμε τόσο καιρό κι ούτε που το είχα πάρει χαμπάρι. Ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια.

Liakada είπε...

Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες."
Mπράβο στη Γιαγιά!
Πες της να κρατησει γερα! Παράδειγμα στους νεότερους!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

(Αφήνω τα δύο τελευταία σχόλια ασχολίαστα επί τούτου. Ως ένα υπέροχο υστερόγραφο των φίλων μου σε όσες σκέψεις φέρνει η στιγμή).

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Ανώνυμος: Κάποιος δαίμων είχε κόψει το σχόλιό σου. Το βρήκα και το ελευθέρωσα :) Εδώ που τα λέμε του άξιζε.