 |
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι σε μια βάρκα. Εκεί μέσα είχε γεννηθεί, αυτή ήταν ο κόσμος του που έπλεε στην απέραντη άδεια θάλασσα. Τα χρόνια πέρασαν και το αγόρι έγινε άντρας και η βάρκα νησί, που το έβρεχε τριγύρω η απέραντη άδεια θάλασσα. Δεν έπλεε πια, γιατί τι νόημα έχει να είσαι βάρκα, αν δεν είναι κάπου να φτάσεις, σε κάποιο προορισμό. Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια κι ο άντρας γέρασε πολύ κι έγινε θάλασσα. Γιατί τι νόημα έχει να είσαι ο προορισμός, αν δεν είναι κάποιος σε σένανε να φτάσει;
* ο πίνακας είναι του Νίκου Λύτρα (1883-1927)
14 σχόλια:
όμορφο, καλημέρα.
Καλημέρα Καραγκιοζάκι!
Ταξιδευτής και προορισμός, ένα πράμα, το ίδιο, ε;
Πάρα πολύ ωραίο, Γιώργο. Μπράβο!
Ενώ σαν θάλασσα μπορείς πάντα να ελπίζεις για ένα αγόρι και μια βάρκα.
Καλημέρα!
@Riski: Καλημέρα. Είναι και η θάλασσα κάπως σαν ουρανός. Αν δεν είναι το καθρέπτισμά του (http://ouden-amiges.blogspot.com/2012/02/blog-post_26.html)
@Φαούδι: Καλημέρα. Ο καθένας βρίσκει το δικό του επιμύθιο στις ιστορίες... (δες εδώ: http://www.vivliothekarios.blogspot.com/2011/06/blog-post_24.html)
Πολύ ωραίο, Γιώργο!
μου άφησε μια γεύση θλίψης ... όπως και ο πίνακας
καλησπέρα
"Τι νόημα έχει να είσαι ο προορισμός, αν δεν είναι κάποιος σε σένανε να φτάσει;"
Εντάξει, τα είπες όλα.
Ως προς το περιεχόμενο, είναι πολύ πικρό.Κλέβεις τις σκέψεις των άλλων, το ξέρεις; Θα βρεις καμιά ώρα κάνα μπελά από όσους τις αναγνωρίσουν και θελουν να τις ξεχάσουν.
Ο πίνακας ξανοίγει λίγο τη μουντίλα.
@Ανώνυμος: Καλημέρα... ευχαριστώ!
@Βάσω Α.: η θλίψη και η πίκρα κρατούν στη γεύση μας λίγο περισσότερο από τη χαρά νομίζω. Καλώς ήρθες στο φτωχικό μου. Σερβίρουμε βύσσινο γλυκό.
@Όπως κατάλαβες, η ιδέα του κειμένου συνοδεία πίνακα είναι.... κλεμμένη. Η μικρή φόρμα στα κείμενα είναι νομίζω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: καθώς πετάς τα περιττά, γεμίζεις το λίγο σου ασφυκτικά με το ουσιώδες.
@Renata: Εγώ έξω τη βρήκα τη σκέψη. Φαντάστηκα πως κάποιος την είχε πετάξει γιατί δεν την ήθελε. Δεν την έκλεψα. Και τελοσπάντων, όπως λένε και οι Αρβανίτες: "όποιος το έχασε, το έχασε. Όποιος το βρήκε, το πήρε" (κους ε μπούαρ, ε μπούαρ, κους ε τσόι, ε μούαρ).
Υπέροχο αγαπητέ βιβλιοθηκάριε! Με γοήτευσε για κάποιο λόγο :-) Μου θυμίσατε και κάπως αυτό, (που χρόνια τώρα με συνοδεύει): "και νιώθω σαν μια απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα, που οι στενοί απάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό" Μεταρσίωση-Βρεττάκος.
Να'στε καλά νομίζω πως μόλις μου φτιάξατε μια "πεσμένη" μέρα :-) γιατί για μένα πολύ αισιόδοξο φαντάζει αυτό που γράψατε.
Σας ευχαριστώ: και τα σχόλια μπορούν να φτιάξουν την αρχή μια μέρας. Καλημέρα
άμα γερνάς γίνεσαι θάλασσα;
είναι μια παρηγοριά να ξέρεις που γυρνάς πάντως
υ.γ. μου άρεσε πολύ
Ναι. Σε ευχαριστώ. Κι εγώ το ευχαριστήθηκα. Συμβαίνει καμιά φορά όταν βγαίνουν κάποια κείμενα από μέσα σου...
Δημοσίευση σχολίου