Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Zoom in



 Τους παρακολουθώ μάλλον παράλογα εντυπωσιασμένος. Μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται μια γιορτινή παράσταση των παιδιών, που αποχαιρετούν με ανακούφιση μια δύσκολη από όλες τις απόψεις σχολική χρονιά και υποδέχονται με λαχτάρα το παιδικό τους καλοκαίρι. Με φωτογραφικές μηχανές, δεκάδες φωτογραφικές μηχανές και βίντεο εκείνοι εστιάζουν στα καμάρια τους, κάποιες φορές ξεχωρίζουν από το πλήθος γονιών και παππούδων, τα πλησιάζουν την ώρα που απαγγέλλουν, υποκρίνονται ή χορεύουν και τα απαθανατίζουν. Και δεν σταματούν παρά μόνο όταν η κόρη ή ο γιος τους τελειώσει το νούμερό του, οπότε ηχηρώς αποχωρούν, αδιαφορώντας αν η γιορτή ή η παράσταση συνεχίζεται.

Εστιάζουν στη συμμετοχή του παιδιού τους σ’ ένα δρώμενο, όχι στο ίδιο το δρώμενο, τη σημασία του, την αισθητική του, το μήνυμά του, τις δυνάμεις και τους ρόλους που το συγκροτούν, τη δουλειά και την προετοιμασία που έχει γίνει. Επιβραβεύουν όχι το σύνολο, όχι την πρωτοβουλία, αλλά το μέρος, το δικό τους μέλος, τη «δική τους» συμμετοχή. Φωτογραφίζουν το παιδί τους στη γιορτή του σχολείου και όχι τη σχολική γιορτή των παιδιών. Του δείχνουν μετά τη φωτογραφία και του λένε πως το σημαντικό είναι αυτό που εκτέλεσε αυτό στη γιορτή, όχι η γιορτή, όχι αυτό που έκαναν όλα τα παιδιά, όχι αυτό που έκαναν το σχολείο και οι δάσκαλοι. Διδάσκουν έτσι στα παιδιά τους πως σημασία δεν έχει η κοινωνία και οι θεσμοί, αλλά το άτομο. Γι’ αυτούς το κριτήριο αποδοχής και αξιολόγησης είναι η συγγένεια, η εξάρτηση, το επεκταμένο Εγώ τους, η «ιδιοκτησία» τους. Δεν επιβραβεύουν, δεν ενθαρρύνουν, δεν συμμετέχουν εν τέλει στο κοινό έργο. Και έτσι το υποσκάπτουν. Είναι περήφανοι όμως γιατί το παιδί τους ήταν καλό και όλοι το είδαν.

Και έτσι, συνηθισμένοι πια να εστιάζουν μόνο σε ό,τι άμεσα τους αφορά, άμεσα τους ωφελεί ή τους πλήττει, λίγες μέρες μετά τη γιορτή ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές. Τα σχολεία είναι λογικά, εκλογικά κέντρα.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι εκπληκτικό το πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια!

Πολλοί γονείς, -οι περισσότεροι, για να είμαστε δίκαιοι-
έτσι σκέφτονται και ενεργούν όταν πρόκειται για ο,τιδήποτε
αφορά τα παιδιά τους: Ο εγωισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Οι υπόλοιποι (και όλα τα υπόλοιπα) δεν υπάρχουν γι'αυτούς!!!

Απογοητευτική στάση ζωής (έως εξοργιστική) εν ονόματι της δήθεν δημοκρατικής ελευθερίας
(να είναι σκλάβοι του Εγώ τους).
Κι εγώ το βλέπω χρόνια τώρα, όντας μέσα σ' αυτόν τον κύκλο, και δεν παλεύεται,
πιστέψτε με...

Η κατακλείδα όλα τα λεφτά (και η ουσία του πράγματος!!!)


κ.κ.

meril είπε...

όχι κάπως έτσι μα ακριβώς έτσι!

Кроткая είπε...

πριν από λίγες μέρες σου έλεγα πως έγραψες το καλύτερο σου ποστ. όχι: αυτό ειναι το καλύτερο σου ποστ κ ενα απο τα πιο πολιτικά και ουσιαστικά κείμενα που έχω διαβάσει.

Υποθετω πως οι δικές σας φωτογραφίες δεν ζουμάρουν αποκλειστικα στα δικά σας παιδάκια ε;

Nefosis είπε...

Έτσι ακριβώς γίνεται, λες κι οι σχολικές γιορτές δεν είναι ευκαιρία ν' απολαύσεις όλα τα παιδιά σαν να ήταν -λες και δεν είναι- δικά σου, να μάθεις στο δικό σου να χαίρεται με την επιτυχία του φίλου, του συμμαθητή, να χειροκροτεί την προσπάθεια των άλλων.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@κ.κ.: συμπληρώνετε στο ίδιο πνεύμα αυτό που λέω. Νομίζω πως είναι μια νοοτροπία περισσότερο καταναλωτή, παρά πολίτη.

@meril:αυτό σημαίνει πως μου βγήκε αρκετά καθαρή... η φωτογραφία που έγραψα :)

@Krot: Σε ευχαριστώ για την αξιολόγηση (ελπίζω να μην είσαι ακόμη υπό την επήρεια των ρακών του Silent που ήρθε στο Βρυξελλοχώρι με τις νταμιτζάνες του γεμάτες και επέστρεψε με τις νταμιτζάνες του άδειες).

Αν και φωτογραφίζω τα παιδιά μας, σχεδόν ποτέ δεν τα απομονώνω από τα δρώμενα στα οποία βρίσκονται. Και αν δεν είναι για το μπλογκ του συλλόγου γονέων του σχολείου του γιου μου, αποφεύγω γενικά να φωτογραφίζω τέτοιες στιγμές, προτιμώντας να της βιώνω με τις αισθήσεις μου. Η γιορτή του σχολείου έγινε λίγες μέρες μετά την απόλυσή μου. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ανακουφισμένος και χαρούμενος μετά από καιρό. Τα πιτσιρίκια ήταν υπέροχα και η χαρά τους πηγαία. Αυτή την ενέργεια καμιά φωτογραφία δεν την καταγράφει και δεν τη μοιράζει.

@nefosis: οι σχολικές γιορτές είναι επίσης μια απόδειξη ότι το σχολείο λειτουργεί και κάνει θαύματα ακόμη και αυτές τις εποχές.

Кроткая είπε...

"αποφεύγω γενικά να φωτογραφίζω τέτοιες στιγμές, προτιμώντας να της βιώνω με τις αισθήσεις μου. "

κι έτσι το ποστ ειναι εντελώς ολοκληρωμένο κ ακόμα τελειότερο :)

κ δηλώνω απόλυτα νηφάλια :)

Σταυρούλα είπε...

Σε τέτοιες συγκεντρώσεις βλέπεις πολλά και καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερα για το πώς λειτουργούμε σαν κοινωνία.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Krotkaya: "Και η Krotkaya είναι εντάξει" :)

@Σταυρούλα: Πάντα οι συγκεντρώσεις (από τα στρατόπεδα ως τα νοσοκομεία, και από τα γλέντια ως τις κηδείες) λειτουργούν σαν εργαστήριο όπου αναπτύσσονται και διαφαίνονται μεγεθυμένα τα ανθρώπινα φαινόμενά μας...

Ανώνυμος είπε...

Γενικά όλο ωραία πράγματα μας γράφεις εσύ τις τελευταίες μέρες :)
Είμαι πολύ χαρούμενος για 'σένα, για τη δουλειά σου, για τα κείμενα σου, για τον τρόπο που μεγαλώνεις τα παιδιά σου!
...κι έτσι όλοι είμαστε εντάξει, για λίγο ακόμα!