Η αναγνωστική λέσχη των λούτρινων παιχνιδιών

Συνεννοήθηκαν την Τρίτη. Την Τετάρτη η μία κουβαλούσε στην τσάντα της τρία λούτρινα κουκλιά και το βιβλίο που έκανε δώρο στην κόρη της στις γιορτές. Η άλλη κουβαλούσε τα βιβλία που της έφερε ο Άη Βασίλης. Στήσαμε γρήγορα το σκηνικό στη βιβλιοθήκη και βγάλαμε τις φωτογραφίες- μην μας δει κανένας χρήστης να κυκλοφορούμε με κουκλάκια στα χέρια!

ο βιβλιοπόντικας της Σταυρούλας

το ντουέτο της Κυριακής

Ο Κώστας ήταν από τους πρώτους που έστειλαν φωτογραφίες- μπορούσα να διαλέξω και οπτική γωνία... Μου γράφει: "φέτος είχα πει δεν θα πάρω βιβλία (μια χαρά ήταν ξαναδιαβάζοντας τα παλιά). Την παρτίδα την έσωσε in extremis η σύζυγος. Πήγε στο βιβλιοπώλη κι έμαθε αυτά που ζαχάρωνα. ήταν τριλογία, αλλά δεν μας έπαιρνε και για τα τρία"...

η... διλογία του Κώστα

Τον Ανέστη δεν τον ξέρω, ούτε δικτυακά, ούτε στην πραγματική ζωή... ήταν ο πρώτος που ανταποκρίθηκε. Απλά τον φαντάζομαι να στήνει το σκηνικό επειδή ένας μουρλός είχε μια μουρλή ιδέα...

ο σκύλος ο αυτιάγγουρας του Ανέστη...

Τη Φρόσω την ξέρω από παλιά και την Ιφιγένεια (την κόρη της). Η Φρόσω μου είχε δώσει το πρώτο βιβλίο του Χουλιαρά που διάβασα, το Λούσια, μου είχε γράψει και αφιέρωση. Τέλοσπάντων... νυχτιάτικα και οι δυο φωτογράφιζαν. Ένα σας λέω: υπάρχει σημειολογία στο γάιδαρο...!

ο γάιδαρος της Φρόσως...

αυτό θα είναι μάλλον η αναγνωστική λέσχη των γαϊδάρων της Φρόσως

ο γάιδαρος της Ιφιγένειας

Η Ευδοξία είναι συνάδελφος βιβλιοθηκονόμος σε δημοτική βιβλιοθήκη. Το βιβλίο είναι του επίσης συναδέλφου και συγγραφέα Ανδρέα Καπανδρέου απο την Κύπρο.

 ο αρκούδος και τα ξωτικά της Ευδοξίας

Ούτε την Αγνή την ξέρω, όμως το κορίτσι τρελάθηκε και από ό,τι φαίνεται μάλλον ευχαριστήθηκε την όλη φάση. Εγώ δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω μία φωτογραφία. Τις βάζω όλες!

η Μίνι της Αγνής διαβάζει Μουρακάμι!

η Piggy της Αγνής διαβάζει Έμιλυ Ντίκνσον!

ο Μπομπ και ο Πάτρικ διαβάζουν Ροντάρι (πάλι της Αγνής)

αυτός είναι ή ο Τσιπ ή ο Ντέηλ (της Αγνής) και διαβάζει... Θορώ (καλά τώρα)!

Τη Ρουμπίνη την ξέρω μόνο δικτυακά- δεν αργεί η ώρα που θα δούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου (γράφει υπέροχα κείμενα στο blog της). Πάντως μου έστειλε τη φωτογραφία της και προς το παρόν αρκούμαι στα βιβλία, το σκυλάκο και το... χαλί της!

Το σκυλάκι της Ρουμπίνης (ή μήπως αρκουδάκι;)

Τώρα κοίτα να δεις: η Κατερίνα ήταν καθηγήτριά μου στη σχολή και από τους ανθρώπους που το πάθος τους γι' αυτή τη δουλειά το κληροδότησαν ως δάσκαλοι σε πολλούς από εμάς. Σπάνιο αυτό, όπως σπάνια και η συγκίνηση που μου προκαλεί η συμμετοχή της σε αυτό το φιλαναγνωστικό παιχνίδι.

Το αρκουδάκι της Κατερίνας στις κεραίες της εποχής μας...

Με την Άννα συναντιόμαστε στα κείμενα, αφού όλα τα άλλα μας χωρίζουν κάπως: η απόσταση, η δουλειά (είναι μια διόλου αναίσθητη αναισθησιολόγος), η ηλικία (εκείνη ισχυρίζεται πως είναι πολύ νεώτερή μου). Πολύ θα ήθελα να τη δει η νύφη της να φωτογραφίζει κουκλάκια στο σαλόνι- τι θα σκεφτόταν τάχα για την πεθερά της;

ο πάπιος της Άννας

Την κ.κ. νομίζω πως δεν την ξέρω- με τον παραδοσιακό τρόπο της άμεσης επικοινωνίας. Σχολιάζει συχνά το μπλογκ και τα σχόλιά της πάντα συμπληρώνουν αυτά που σκέφτομαι. Ε'υχομαι σύντομα να κάνει και δικό της μπλογκ, γιατί μάλλον έχει πράγματα να πει.

η... νεκρή φύση της κ.κ.

Η Σταυρούλα η Ρενάτα μου έγραψε: "εγένετο το θέλημά σου... Το πάνω μπλε χωρίς τίτλο είναι το τάμπλετ, που ΄χει μέσα 40+ αδιάβαστα (τα 20 πρόσφατη  σοδειά). Αδιάβαστα έχω κι άλλα χάρτινα αλλά είπες πρόσφατα αποκτήματα. Το αρκούδι είναι πρόσφατο απόκτημα, ειδικά για το ποστ."

το αρκουδάκι της Ρενάτας

Τη Νατάσσα την ξέρω μόνο διαδικτυακά- έχουμε πει πολλές φορές να συναντηθούμε. Πλησιάζει η ώρα. Για κάποιο λόγο έχει εμμονές με τις πασχαλίτσες. Για κάποιο λόγο έχει βάλει όλα τα βιβλία ανάποδα στη φωτογραφία (όπως και η Ρενάτα)...

ο ξανθός στόχος της Νατάσσας

Η Λίνα έχει δυνατή γραφή και συντηρεί ένα υπέροχο μπλογκ- θα συναντιόμασταν τα Χριστούγεννα, αλλά μας πλάκωσαν οι κουραμπιέδες. Οπότε η από κοντά γνωριμία μας αναβάλεται για λίγο. Εν τω μεταξύ κυκλοφορούμε στην ίδια πόλη...

Το σκυλάκι της Λίνας (κατέβηκε για λίγο από το χριστουγενιάτικο δέντρο)

Ο Γιώργος έβαλε playmobil στο κάδρο- όμως η κόλλα του δεν μηδενίζεται... γιατί ναι μεν είναι εκτός του θέματος, όμως, όπως κάνει συχνά στο μπλογκ του, είναι εντός του πνεύματος... Σημείωση: η ηλικία των πλεϊμομπίλ προδίδει στους γνώστες και την ηλικία του...

Τα playmobil του Γιώργου

O Νίκος είναι στην Κρήτη- πριν φύγει από την Αθήνα προλάβαμε να γνωριστούμε. Είναι λίγο τεμπέλης στα αφιερώματα, αλλά συνεπής. Διατηρεί ένα από τα αγαπημένα μου μπλογκ- όσα γράφει συχνά με μαγεύουν.

Το ποντίκι του Silent

Η Ντίνα είναι συνάδελφος, βιβλιοθηκονόμος και φίλη με έναν ιδιότυπο τρόπο. Συναντιόμαστε συνήθως σε πορείες ή συνέδρια. Πριν λίγο καιρό και με τη βιβλιοθήκη που δουλεύει υπό κατάληψη, έψαξε να βρει και να μου στείλει μια αφιέρωση της Σόνιας Ιλίνσκαγια στο Μήτσο Αλεξανδρόπουλο που της είχα ζητήσει για τις "Αφιερώσεις". Μικρές ιδιοτροπίες βιβλιοθηκάριων θα μου πείτε, όμως και οι δύο ήμασταν ιδιαίτερα χαρούμενοι που κλείσαμε μια ενότητα "ενδο-οικογενειακών" αφιερώσεων...

Το... επαναστατημένο παγόνι (;) της Ντίνας

Η Ελευθερία είναι επίσης συνάδελφος βιβλιοθηκονόμος. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Δεν συναντιόμαστε σε πορείες ή σε συνέδρια και αποφεύγουμε την πολιτική συζήτηση μεταξύ μας για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας. Δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά όταν γνωριστούμε μάλλον θα έχουμε πολλά να πούμε. Φωτογράφισε τα βιβλία της την ώρα που εσείς κοιμόσασταν χθες το βράδυ...

Τα σκυλιά την Ελευθερίας

Ο Γρηγόρης θα μπορούσε να είναι φίλος μου αν είχα ανέβει τα τελευταία 2-3 χρόνια στο Βόλο ή αν αυτός είχε κατέβει στην Αθήνα. Όμως είναι φίλος μου με άλλο τρόπο- μοιραζόμαστε κάπως τα μύχιά μας μέσω των μπλογκ μας. Θα μπορούσε να είναι φίλος μου μόνο και μόνο για ένα κείμενό του.

Ο χιονάνθρωπος του Γρηγόρη

Ο Τσαλαπετεινός δύο με τρεις φορές το χρόνο αποτοξινώνεται από το διαδίκτυο και το μπλογκ του- έχω την εντύπωση πως όταν το κάνει αυτό, διαλύεται στα κομμάτια του. Όπως και να είναι, ιδρωμένος και λαχανιασμένος φωνάζει τώρα: "είμαι κι εγώ μέσα... ανεβάζω στις 12... τι μου κάνεις... τι μου κάνεις..."

ο γατούλης και το στρατιωτάκι του Τσαλαπετεινού

Η Μαρία ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες και η ψυχή της ταξιδεύει (ενίοτε στους δρόμους της Αθήνας). Καμιά φορά επισκέπτεται και το Λουτράκι. Οπότε μια μέρα που δεν θα κάνει ιδιαίτερη ζέστη θα βρεθούμε εκεί, θα κάτσουμε στην παραλία και θα μιλήσουμε ίσως για τα βιβλία που γράφει. Το λούτρινο το ζήτησε από ένα φίλο της (δεν μπορώ να φανταστώ πώς του δικαιολόγησε το αίτημά της...). Συναντήθηκαν σε μια χιονισμένη πλατεία για να της το δώσει

το πιθήκι του φίλου της Μαρίας...

Τι νόημα είχε λοιπόν όλο αυτό; Είναι κάτι παραπάνω από ένα χαριτωμένο παιχνίδι αυτή η συγκέντρωση φωτογραφιών με βιβλία και λούτρινα ζωάκια; Είναι μια κάπως πρωτότυπη βιβλιοφιλική δράση; Είναι μια πράξη αντίστασης στο πνεύμα και την ουσία των ημερών που ζούμε ή μια πράξη αποφυγής του κακού συναισθηματικού κλίματος; Ίσως να είναι όλα αυτά ή τίποτα από αυτά. Όμως δικαιούμαι να νομίζω πως περάσαμε ωραία, ήταν ιδιαίτερο όλο αυτό, φωτογραφίζοντας μικρές στιγμές της ιδιωτικότητάς μας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε εδώ όλοι μαζί. Όλοι μαζί... Ευχαριστώ πολύ όλους σας για τη συμμετοχή.