Ο κότσυφας και η ελευθερία

Στη συνάντηση συμμετέχουν εκπρόσωποι γονέων, δασκάλων και καθηγητών- η συζήτηση είναι έντονη, η απεργία των τελευταίων είναι προ των πυλών και η επιστράτευσή τους αν και όχι πρωτόγνωρη τους τελευταίους μήνες αποτελεί εκτός των άλλων και ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα της κυβέρνησης σε όλους τους εργαζόμενους. Αναζητούνται τρόποι συνεργασίας, σύμπραξης όλων των εμπλεκόμενων στην παιδεία και άμεσης αλληλεγγύης στον αγώνα των καθηγητών, που δεν είναι βέβαια αγώνας συντεχνιακός, δεν γίνεται για τις δύο ώρες αύξησης του ωραρίου. Αλλά διεκδικεί τη μη διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος στην πιο κρίσιμη φάση. Ακούγονται διάφορα, υπάρχει ένταση, ξεφεύγουν ή επιδιώκονται επιθέσεις και διαφοροποιήσεις.  Συριζαίοι, Ανταρσύες, ΚΚέδες, αντιεξουσιαστές, ανένταχτοι αριστεροί. Αποκαλούμαστε μεταξύ μας "συνάδελφοι". Για να μην πούμε "σύντροφοι". Μας ακούω και το μυαλό μου φέρνει μια αγαπημένη σκηνή από το "Γη και Ελευθερία" του Κεν Λόουτς: Ισπανικός Εμφύλιος. Ο Δημοκρατικός Στρατός καταλαμβάνει ένα χωριό. Γίνεται συνέλευση των κατοίκων παρουσία των  επαναστατών. Τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχικοί διαφωνούν για τη διαδικασία κολεκτιβοποίησης ή αναδιανομής της γης. Οι μέχρι εκείνη τη στιγμή συναγωνιστές συγκρούονται άγρια μεταξύ τους μπροστά στα απορημένα μάτια των ντόπιων χωρικών.

Πρωί Σαββάτου. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η μάνα. Η φωνή της ακούγεται θλιμμένη. Μετά τις πρώτες κουβέντες μου ξεφουρνίζει το νέο: δυο καρακάξες έφαγαν το κοτσυφάκια από τη φωλιά τους στην αυλή χθες το μεσημέρι. Η μάνα τους και ο πατέρας τους προσπαθούσαν με κραυγές να τις διώξουν, αλλά απέτυχαν. Και σήμερα το πρωί "υπάρχει τέτοια σιωπή έξω", δεν ακούγονται τα κοτσύφια. Όσο την ακούω σκέφτομαι "εδώ ο κόσμος χάνεται...". Η φωνή της κάμπτει την απόφασή μου να της πω τι σκέφτομαι, οπότε το γυρνάω πάλι στο παραμύθι:

"... πάει η φωλιά, παν τα κοτσυφόπουλα, παν όλα... βγήκε και κάθονταν στο κλαδί μονάχος. Από μακρυά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους: μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια, από μακρυά τον χαιρετάνε και από κοντά του λένε: 

- "Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη"

- "Δεν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη, μόνο Σταύρο με λένε!"

"Αχ βρε Γιώργο, αχ βρε Γιώργο... δεν το είχα σκεφτεί..." μου λέει με φωνή πλημμυρισμένη. Και κλείνει το τηλέφωνο σιγά. Μένω να κοιτώ τον τοίχο. Αυτά τα παραμύθια...