Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

My precious sujuk lokum



Είχα συστημένο. Αλλά έλειπα όταν ήρθε ο ταχυδρόμος. Αλλά δεν είχα ταυτότητα όταν πήγα στο ταχυδρομείο να το πάρω, αλλά πήγα μετά, αργά το απόγευμα (πάλι). Και ήταν για μένα, δικό μου δηλαδή, και ήταν ένα δέμα χοντρό και όχι ένα γράμμα, αλλά τους είπα αν έχουν μια σακούλα να το βάλω μέσα και είχαν. Βόμβα δεν θα ήταν λογικά, τουλάχιστον δεν θα ερχόταν βόμβα σε μένα από την Κομοτηνή από μια Άννα, αλλά και πάλι όταν πέρασα από το προεκλογικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία δεν έδειξα τίποτα στους συντρόφους, ούτε βέβαια άνοιξα το δέμα, ούτε μετά που πήγα να πάρω την κόρη μου από το χορό, ούτε όταν πήγα σπίτι και με ρώτησε η γυναίκα μου γιατί άργησα είπα πού ήμουν, ούτε όταν με ρώτησε τι κρατάω είπα καθαρά και δυνατά "τίποτα, κάτι πράγματα", μόνο άπνοα και με σταδιακή σίγαση το ψιθύρισα, σαν μπαταρία που τελειώνει.


Ήξερα βέβαια τι ήταν- μια διαδικτυακή συζήτηση με την Άννα (υπέθετα ότι ήξερα) πριν λίγες μέρες, την Άννα δεν τη ξέρω ("δεν τη ξέρω" εννοώ πως τη διαβάζω μεν δεν έχουμε ιδωθεί δε, δεν έχουμε συναντηθεί), με οδήγησε τελείως παρορμητικά να της στείλω τη διεύθυνσή μου. Το θέμα πλέον ήταν το δέμα, τι θα κάνω το δέμα, πότε θα το ανοίξω και το θέμα άρχισε μέσα μου να κεντρίζει τα μύχια αισθήματα ιδιοκτησίας να κεντάει τη δαντέλα της τσιγκουνιάς μου και η συνείδησή μου ξεβολεύτηκε με όλα ετούτα. Έπρεπε να κρύψω το δέμα.

Στην ντουλάπα με τα παιχνίδια των παιδιών; Απορρίπτεται...
Να έκανα σάντουιτς το λάπτοπ;
Μήπως στα μαξιλάρια του καναπέ; Μπα, όχι
Μια καλή ιδέα στο ντουλάπι με τα τρόφιμα... μήπως;

Στη μεγάλη βιβλιοθήκη (πάνω από τα Άπαντα του Λένιν); Μπα, όχι.
Κάτω από την πλεχτή κουβέρτα με τα μοτίφια της γιαγιάς; Σαφώς όχι.
Πίσω από την πόρτα.... αλλά αν την κλείσει κανείς;
Όλη αυτή η πεζοπορία μέσα στο σπίτι κίνησε υποψίες, απέκτησε οπαδούς και αυτό διόλου καλό δεν ήταν για το σκοπό μου. Ήταν ολέθριο. Πρόλαβα μονάχα να σχεδιάσω την αποκάλυψη: μια φίλη μου μού έστειλε ένα δώρο για μένα. Ανίσχυρος πια στα διερευνητικά και καχύποπτα βλέμματα της φαμίλιας (η οικογένεια είναι ευτυχία - λένε -που τη μοιράζεσαι) πήρα το μαχαίρι κι έσφαξα το δέμα.


Και από την κοιλιά του βγήκε το σουτζούκ-λουκούμ από την Κομοτηνή. Το δικό μου σουτζούκ-λουκούμ που η δικιά μου φίλη η Άννα μού το έστειλε για μένα. Δύο σουτζούκ-λουκούμ: το ένα για μένα με σουσάμι, το άλλο για μένα χωρίς σουσάμι.


Τη χαρά τους δεν την κατάλαβα εξαρχής, ούτε το πρώτο πληθυντικό του ρήματος "τρώω" σε ενεστώτα και μέλλοντα που άρχισε να κυκλοφορεί γύρω από το δέμα μου. Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να αρπάξω τη μερίδα του λέοντος ως αρχηγός και πατερούλης.


Όμως ο λαός είναι αδίστακτος όταν είναι να τραφεί και το μόνο που έμεινε απ'το πολύτιμό μου δέμα είναι μια λωρίδα λουκούμι που έκρυψα στο ψυγείο (πίσω από τις μαρμελάδες) για μια ώρα ανάγκης


Ηθικό δίδαγμα: δεν στέλνεις τη διεύθυνση του σπιτιού σου όπου να'ναι, στέλνεις μονάχα έναν αριθμό θυρίδας.

Κι άλλο ηθικό δίδαγμα: Οι γυναίκες είστε απίστευτα πλάσματα (μερικές φορές)


13 σχόλια:

silia είπε...

..κι εγώ γιατρέ μου τώρα τελευταία δεν αισθάνομαι και τόσο καλά...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

θα σας γιατρέψουμε...

Nefosis είπε...

Γκουχ-γκουχ...Πέρα από την οικογένεια, να θυμίσω πως υπάρχουν και οι (πεινασμένοι) φίλοι.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ιτ'ς του λέιτ μάι ντίαρ...

Τσαλαπετεινός είπε...

Ωχ! Πάει η διεύθυνσή σου; Κι ήθελα να σου στείλω ένα δέμα με λιχουδιές. Κρίμα...

silia είπε...

Συγνώμη, αλλά αυτό το σχόλιο μου ".κι εγώ γιατρέ μου τώρα τελευταία δεν αισθάνομαι και τόσο καλά...", είναι λάθος, και γι αυτό δεν στέκει. Προοριζόταν για άλλον, ο οποίος φυσικά, πήρε το σχόλιο μου για σένα, κι ακόμα απορεί, τι του λέω.. χώρια που μπορεί ήδη να 'εχει τηλεφωνήσει στην Αντιτρομοκρατική...
Ok, ok...άνθρωποι είμαστε, Alzheimer, έχουμε, λάθη γίνονται, ας μην το κάνουμε θέμα...
Το σχόλιο που δικαιούσαι λοιπόν, είναι το εξής:
Χα χα χα χα χα χα!!! Κατσαμάκη, είσαι απερίγραπτος!
Ωστόσο, με πίκρανες λιγάκι, γιατί δεν με έχεις ικανή για... βόμβα. Ξεχνάς βέβαια την "Άννα της Ριανκούρ", ή μάλλον είσαι πολύ μικρούλης για να τα θυμάσαι αυτά.
Anyway που λένε και οι ελληνομαθείς του Διαδικτύου.Με τις υγείες σας και την επόμενη φορά, θα σου στείλω το περίφημο "Αφαλός της χανούμισσας", διάσημο γλυκό της περιοχής μας, που είναι ό,τι νοστιμότερο γεύτηκες ever.
Φιλιά στα Κατσαμάκια σου.

herrk είπε...

Μερικές ιδιωτικές στιγμες είναι για να μοιράζονται. Χωρις ζηλεια, Καλή χώνεψη!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Τσαλαπετεινός: αυτό εύκολα διορθώνεται. Θα σου δώσω αριθμό θυρίδας. Λοιπόν....

@Σίλια. Τον κακομοίρη τον άλλο να λαμβάνει μήνυμα για βόμβα... πάντως το αρχικό μου σχόλιο ισχύει... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενο με έκανες με το δέμα σου ;) Σε ευχαριστώ Άννα

@herk: Αγαπάμε τους ανθρώπους που δεν ζηλεύουν (εν προκειμένω τα λουκούμια μου)...

Κατερίνα Τοράκη είπε...

Ωραία ιδέα! Μήπως... να δώσουμε κι εμείς διεύθυνση να μας στείλει καφέ (ελληνικό, τούρκικο, όπως τον λέτε); Ξέρεις silia, από εκείνο το ιστορικό καφεκοπτείο, δεν πιστεύω να έκλεισε. Αστειεύομαι, γιατί μετά θα μας ανοίξει η όρεξη για καμιά μερίδα ... γιαουρτλού και δε συμμαζεύεται. Μάλλον, ν' ανηφορίσουμε χρειάζεται. Ωραίος, ιδιαίτερος τόπος η Θράκη και ωραίοι οι άνθρωποί της.

Dina Vitzileou είπε...

"Τρελοκομείο"!!...απίθανο ρεπορτάζ! ειδικά οι φωτό με τις κρυψώνες!!!
Όσο για την κατάληξη , τί να πώ..
Το σύνθημα στο τοίχο εσύ το έγραψες?
Μάλλον σου έφερε παρενέργειες το πολύ σουτζούκ λουκούμ!!
Φιλιά σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

Δεν σου έχουν πει να μην προκαλείς το συνάνθρωπό σου;

Μέρες τώρα μου πέφτουν τα σάλια και ονειρεύομαι σουτζούκ λουκούμια εξαιτίας σου.
(Και πού να τα βρω, εδώ -στα νότια- που βρίσκομαι...)

Πολύ το σασπένς της ανάρτησης. Μα ποιος είσαι, ο Χίτσκοκ;

κ.κ.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Kater;ina: δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η γεύση μου και αυτό μου φτάνει... (να πάμε λέω)

@Dina Vitzileou: εμένα λέει "τρελοκομείο"; Πάντως το σύνθημα το βρήκα στου Ψυρρή πηγαίνοντας να δω το Ρινόκερο του Ιονέσκο και μου φάνηκε σαν μια δόκιμη αντικατάσταση του "βασανίζομαι" ;)

@κ.κ.: εκεί στο νότο κάτι θα έχετε κι εσείς που μας ενδιαφέρει. Σκέφτομαι να σου στείλω αριθμό θυρίδας ;)

Ανώνυμος είπε...

χαχαχαχα φοβερή αφήγηση,υπέροχες οι φωτογραφίες με αποκορύφωμα την εικόνα στο τέλος
Μ..