που στέκονται κάτι απογεύματα του Μάη
στα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών τους
και παρακολουθούν τον κόσμο έξω να περνά
στους δρόμους ώρες ατελείωτες
Τα γερασμένα κορμιά τους ντυμένα με μια ξέχειλη αμάνικη φανέλα
και η σιωπή τους πλημμυρισμένη στο αίμα
Κι ύστερα γίνονται πίνακες κρεμασμένοι στους τοίχους
αυτής της πόλης που συνεχίζει να ζει
***
ο πίνακας είναι του Μιχάλη Μανουσάκη
2 σχόλια:
Μου άρεσε το ποίημά σας!
Σα να βάζει τα λόγια κάτω από μια εικόνα που όλοι έχουμε δει.
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
Δημοσίευση σχολίου