Η "Λέσχη των αλλόκοτων επαγγελμάτων"

Τον "Άνθρωπο που τον έλεγαν Πέμπτη" (Αστάρτη, 1989, μετάφραση Κατερίνα Ροντογιάννη) τον είχα χαρακτηρίσει "σχεδόν ποίηση" καταγοητευμένος από τη γραφή, τη μαεστρία και την παραδοξολογία του G. K. Chesterton. Τα "Παράδοξα του κυρίου Ποντ" (Αλεξάνδρεια, 2019, μετάφραση Δημήτρης Αρβανίτης) τα είχα θεωρήσει "μια εξίσωση που δεν σε ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, αλλά που απολαμβάνεις τη διαδρομή προς αυτό", κυρίως γοητευμένος από την έξοχη παραδοξολογική του τέχνη. Το "Manalive" (Αστάρτη, 2020, μετάφραση Δημήτρη Κοντόπουλου), αν και στάθηκε άτυχο στη μετάφραση και την επιμέλεια, διασώζει επίσης την τέχνη της μυθοπλασίας και τις ανατροπές του συγγραφέα του, είναι βέβαια πολύ ωραία ιστορία.

Ήθελα και θέλω κι άλλον Τσέστερτον. Κι αναζήτησα στα παλαιοβιβλιοπωλεία την εξαντλημένη "Λέσχη των αλλόκοτων επαγγελμάτων" (Άγρα, 1988. μετάφραση Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη), ας είναι καλά ο "Λαβύρινθος" της Ιπποκράτους. Το ίδιο, εθιστικό, μοτίβο των ανατροπών, αστυνομικές ιστορίες χωρίς έγκλημα και θύτες, γοητευτικές κι επιδραστικές: μπορείς να ανακαλύψεις τι επηρέασε τους μεγάλους της αστυνομικής λογοτεχνίας, πχ την Άγκαθα Κρίστι, τι εδώ διασώζεται ακέραιο σε αυτή τη λεπτεπίλεπτη, κάπως ντελικάτη, βρετανικότητα που σαφώς είναι απολαυστική. Δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει εκρηκτικό συναίσθημα, αλλά για τον αναγνώστη μπορεί να είναι απολαυστικά ενδιαφέρουσα και μια πιο λογικοκρατούμενη μυθοπλασία, βασισμένη στην εξωφρενική πιθανότητα τα πράγματα να είναι πολύ πιο απλά, από ό,τι φανταζόμαστε. Η μετάφραση του Πεντζίκη και η επιμέλεια είναι βέβαια εξαιρετική, κι είναι κρίμα που η Άγρα δεν επανατυπώνει κάποιες εκδόσεις της όπως αυτή ή το "Πέθανε ο σκύλος, κατά τ' άλλα όλα καλά" του Μπράντμπερι.