δεκαέξι νοεμβρίου δύο χιλιάδες εικοσιτρία

Σχεδόν δεν την παρατηρούσα μικρός

Πιστεύοντας ίσως
Πως αυτή η γραμμή στη μέση των δρόμων
Που χωρίζει τον κόσμο
Στα αριστερά και στα δεξιά της
Υπάρχει
Από πάντα – όπως περίπου τα δέντρα
Τα πουλιά
Η θάλασσα
Χωρίς σκοπό σε ατέρμονη φυγή

Τώρα ξέρω
Αυτή η γραμμή
Άλλοτε διπλή, άλλοτε μονή και διακοπτόμενη
Σαν οδικά σήματα μορς χωρίς τρόπο αποκωδικοποίησης
Αγωνιά κάθε στιγμή για τις ίσες αποστάσεις
Ακολουθεί με ή χωρίς τη θέλησή της την πορεία του δρόμου
Αγνοώντας τα δέντρα, τα πουλιά, τη θάλασσα
Και τον προορισμό του κόσμου

Αν δεν την συναντούσα στις εκδρομές μου θα έλεγα
Πως είμαι εγώ η διαγράμμιση των δρόμων