Το ποίημα του Κώστα

Νομίζω

Πως όταν δεν γράφουν
Συγκεντρώνουν εντός τους
Την ποίηση
Ή τα υλικά της
Οι ποιητές
Σε τεράστιες ή μικρές δεξαμενές
Τη συλλέγουν
Καμιά φορά θα δεις εκεί να διαβιούν
Νεροχελώνες και φίδια
Τα βράδια βατράχια πηδούν
Στα εντόσθιά τους
Φυτρώνουν βούρλα και καλάμια
Κι άλλα υδροχαρή φυτά των βάλτων
Στις παρυφές της ποίησης.
Ώσπου μια μέρα σχεδόν αναίτια πλημμυρίζουν
Κι αυτό που σε εποχές ξηρασίας
από εκείνους αναβλύζει νερό
Το λέμε ποίηση
Υπάρχουν ποιητές που δεν στεγανοποίησαν επαρκώς τους ταμιευτήρες τους
Και χάνεται το νερό στο υπέδαφος της θλίψης
Σαν ανοίξουν καμιά μέρα το στόμα τους
Ακούς από βαθιά μέσα τους να κοάζουν
Απελπισμένοι οι βάτραχοι
***
ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου