«... Γεννήθηκα στην Αίγυπτο και επί 21 χρόνια έβλεπα... το κίτρινο... Το φως στα έργα μου στην αρχή ήταν το κίτρινο... υπάρχουν πολλά κίτρινα... Δεν υπάρχει ένας τρόπος για να υπηρετήσεις το παραστατικό... Συνήθως ο καλλιτέχνης φτιάχνει και μετά σκέπτεται... Το αφηρημένο κομμάτι ενός έργου έχει δομή... ο κάθε άνθρωπος έχει την πικρή του ιστορία, κι αν η πικρή ιστορία είναι μικρή, παίρνει πάλι μεγάλες διαστάσεις..., το θέμα τελικά είναι να βγεις νικητής, ό,τι κι αν έχει συμβεί... στη ζωή μου δεν ξεχνώ πότε όσους ανθρώπους μου έκαναν καλό, γιατί τελικά αυτοί οι λίγοι άνθρωποι σώζουν την ανθρωπότητα, οι καλοί, οι τίμιοι... όταν ξέρεις πάρα πολλά πράγματα, αρχίζεις να λες «δεν ξέρω»... οι πολλές σπουδές στην τέχνη είναι για να μην ζωγραφίζεις τελικά... μπορώ να πω πως είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος με πολλά προβλήματα... τόλμησα κάποια στιγμή να προσθέσω το αφηρημένο στο γεωμετρικό χώρο...»
Σταχυολογώ φράσεις της Οπυς Ζούνη (1941-2008) στους «Δρόμους» της ΕΡΤ και τον Άρη Σκιαδόπουλο ένα χρόνο πριν το θάνατό της (2007). Νομίζω πως οι εικαστικοί είναι οι κατεξοχήν χειρώνακτες καλλιτέχνες, είναι εξερευνητές του φωτός, όχι του λόγου ή του ήχου. Υπ' αυτή την έννοια είναι κάπως φιλόσοφοι του ενστίκτου. Ένας καλλιτέχνης της γεωμετρίας, όπως η Ζούνη, μοιάζει χαοτική στο λόγο, σαν να μαζεύει ψηφίδες είναι όσα επιλέγει να διηγηθεί, ιστορίες της ζωής και ερμηνείες του έργου. Τελικά το ψηφιδωτό είναι μία ενιαία εικόνα που δεν κρύβει τα υλικά που τη συνθέτουν. Και είναι σημαντικό κάτι τέτοιο, όταν ο συνεντευξιαστής και ο σκηνοθέτης ενός ντοκυμαντέρ αφήνονται, δεν παραδίνονται, στο ύφος του συνεντευξιαζόμενου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου