«Και πώς να τα ξεμπερδέψω όλα αυτά; Μέσα από τα γαλάζια μάτια του γιου μου και το τραγούδι μου»
Η Μαρία Δημητριάδη αναλογίζεται τα 14 χρόνια της στο τραγούδι και απολογείται. Στην εκπομπή «Μικρά πορτραίτα» της ΕΡΤ (1982) και στον Μανούσο Μανουσάκη. Και κάπου στο πρώτο τρίτο του φιλμ απαντάει σε όλα αυτά που τη δοκιμάζουν και τα δοκιμάζει, που τη διεκδικούν και τα διεκδικεί, με τα οποία συγκρούεται και μέσα στα οποία δημιουργεί: απεργίες, θέατρα, φεστιβάλ, διαδηλώσεις, δίσκοι, σινεμά, μπουάτ, συγκεντρώσεις σε ένα τόπο που καταφέρνει με αξιοζήλευτο ταλέντο να ισοπεδώνει το διαμάντι και το κάρβουνο, ισοπεδώνοντας το πρώτο και γυαλίζοντας το δεύτερο. «Εδώ δεν έχεις το δικαίωμα να μιλήσεις, πρέπει να είσαι το παιδί του λαού με την τραβηγμένη φωνή, τα τραβηγμένα αυτιά και τα κατεβασμένα παντελόνια».
Το παιδί κι η τέχνη λοιπόν θα μας σώσουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου