«Ήρθα να δω» μου είπε
«Σου 'χω έτοιμο τον καφέ» του απάντησα
«βέβαια, θα είναι κρύος τώρα. Σε περίμενα πριν από χρόνια. Να στον ζεστάνω; Κι είχα τόσα πολλά να σε ρωτήσω...
Όσο ζούσες δεν είχα ανάγκη τις απαντήσεις σου, όμως
τώρα με πνίγουν οι απορίες».
«Σταμάτα πια - πάντα με κούραζαν οι εισαγωγές σου!
Μην χάνουμε το χρόνο μας με αυτά. Και τον καφέ σου -
δεν τον θέλω. Δεν με αφήνει να κοιμηθώ... Αστειεύομαι.
Το σπίτι θέλει βάψιμο. Κι η σκάλα ένα καλό τρίψιμο, κι ύστερα...»
«Ήθελα πάντα να μου πεις πώς να ετοιμάζω τα χρώματα
με τι αναλογίες να βάζω τα διαλυτικά κι ύστερα
να στρώσουμε μαζί το μουσαμά να μην λερώσω.»
Βάψαμε τα δωμάτια. Και τη σκάλα. Μας πήρε μια βδομάδα.
Ήπιαμε τις μπύρες μας, είπαμε παλιές ιστορίες
«Ώρα να φύγουμε» μου είπε.
Κλείδωσα την πόρτα και χαθήκαμε μες στη νύχτα.
Δεν τον ρώτησα πού πάμε.
***
o πίνακας είναι του Pierre Bettencourt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου