Μπορώ να κλειδώσω αυτό το ποίημα
Σε ένα συρτάρι
Να αδειάσω αυτό το λιβάδι
Από κάθε έρωτα
Μπορώ να απλώσω τη θάλασσα
Σαν ένα καθαρό σεντόνι
Και να την αφήσω για αιώνες
Να στεγνώνει στο σκοινί της μπουγάδας
Μπορώ να σου κόψω το λαιμό
Ή να τον φιλήσω -
Και τα δύο θα σε σωπάσουν
Μπορώ να γίνω ένα σφυρί που σπάζει τα σύννεφα
Νεκρά γρανάζια στο ρολόι των ονείρων
Και δάκρυα γερασμένα σε μάτια τυφλά
Και καμμένα καλώδια
Μπορώ
Να γυμνωθώ σαν ξεμαλλιασμένη κούκλα σε παιδικό δωμάτιο μπορώ
Να γίνω
Ένας γέρος που φοβάται το σκοτάδι
Ένα κορίτσι που φοβάται τ' αγόρια
Ένα αηδόνι
Που σπάει τις αλυσίδες και τα δόντια του
Μασώντας ξαπλωμένο στον παγωμένο δρόμο
Παλιά, ξεχασμένα και παλιά τραγούδια
Μπορώ
Μπορώ να γίνω οι ρυτίδες σου
Το μικρό δάχτυλο του αριστερού σου χεριού
Ή ένα άδειο ποτήρι για χρόνια ξεχασμένο στο νεροχύτη των παιδικών μου χρόνων.
Αν νομίζεις πως όλα αυτά είναι ή μοιάζει να είναι κάπως υπερβολικά,
Θα σου πω στα αλήθεια
Πως δεν μπορώ να αναστηθώ
Με τον τρόπο που ανασταίνονται οι θεοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου