Κάποιος φίλος είπε χθες: «πέθανε ο Καραγκιόζης». Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής εξήγησε: «Πέθανε ο Σπαθάρης δηλαδή». Αυτά τα δύο έμοιαζαν να είναι το ίδιο. Αυτό που δεν χωράει βέβαια στο μυαλό μας είναι ότι ο Καραγκιόζης πέθανε, δεν μπορεί να πεθάνει όσο υπάρχουν άνθρωποι να τον υπηρετούν. Όμως γεγονός είναι ότι και αυτοί λιγοστεύουν με τον καιρό, αυτοί που τον κινούν και αυτοί που γεννούν καινούριες ιστορίες.Είμαστε από τις τελευταίες γενιές που ζήσαμε στις γειτονιές της επαρχίας αυτοσχέδιες παραστάσεις. Ζήσαμε τον Καραγκιόζη και στην τηλεόραση, όμως νομίζω πως δεν ήταν το ίδιο. Σήμερα βέβαια όλα τούτα μοιάζουν παλιομοδίτικα. Συχνά ο Καραγκιόζης δυσφημείται στην χρήση κάποιων πολιτικών χαρακτηρισμών που τον επικαλούνται. Κάποτε θεωρείται το αυθεντικό κακέκτυπο του Έλληνα που πρέπει να ξεχάσουμε. Αυτό όμως που δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεχάσουμε είναι πως για χρόνια ήταν μια αυθεντική λαϊκή δημιουργία, ένα θέατρο ελπίδας σε εποχές τρομακτικών σκιών.
Ο Σπαθάρης ταυτίζεται στα μάτια και στα αυτιά μας με τη συμμορία του Καραγκιόζη. Μοιάζει να είναι αυτός που θα κουνήσει το μακρύ μας χέρι σε ό,τι βαθυστόχαστο πουν σήμερα γι΄ αυτόν οι τζιτζιφιόγκοι σε μια υπέροχη καρπαζιά.
Μας αποχαιρετά με τη συνηθισμένη του ατάκα «η πάραστασις έλαβε τέλος» και μας υπόσχεται μια φορά ακόμη πως «θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε». Και ίσως τότε σαν αυτόν να ονειρευτούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου